Ο Δάκος της «Ελιάς»

«Δεν πιστεύω ότι η επίθεση θα έχει ευρύτερο αντίκτυπο στην πορεία του εμφυλίου. Κι αν έχει, δεν γνωρίζουμε αν θα είναι θετικός ή αρνητικός».

Η δήλωση του Αντονι Ντουόρκιν, συντάκτη της έκθεσης του European Council on Foreign Relations, ισχύει νομίζω και για την επαπειλούμενη πασοκογενή Κεντροαριστερά. Αν μάλιστα μιλούσε προχτές ο Λαλιώτης, θα πρόσθετε: «Η Ελιά έχει δάκο».

Γι’ αυτό και δεν πολυκατάλαβα την «ανοιχτή πρόσκληση χωρίς ηγεμονισμούς» του Βενιζέλου. Οι ηγεμόνες εκ Δυτικής Λιβύης που μαζεύτηκαν στο Συνέδριο δέχτηκαν ευχαρίστως «τες τιμές», παρ’ ότι «μήτε βαθείς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε», όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Διότι «βαθύς» ο Σκανδαλίδης; Δεν το νομίζω.

Αυτό όμως που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν το άρθρο του Τάσου Γιαννίτση στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής. Αναζητά κι αυτός το «διαφορετικό» στην πολιτική. Ομως, τι το διαφορετικό βρήκε στο Συνέδριο του ΠαΣοΚ; Διαφορετικό με τους ίδιους και τα ίδια; Λες και δεν γνώριζε, εκ πείρας, πως όσο διαφοροποιεί κανείς τον εαυτό του, τόσο περισσότερο παραμένει ίδιος. Παράξενος στ’ αλήθεια αυτός ο μηχανισμός απο-ιδιοποίησης – ιδιοποίησης, όπου τίποτε τελικά δεν συμβαίνει, διότι ο εαυτός παραμένει εαυτός. Και θα ήταν σφάλμα να υποθέσει κανείς πως για να συμβεί κάτι πρέπει να έρθει ο άλλος. Κι ακόμη μεγαλύτερο αν νομίζει πως ο άλλος που θα ‘ρθει είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπάρχει αδιέξοδο στην πολιτική είναι γιατί η κόλαση δεν είναι οι άλλοι, αλλά οι ίδιοι. Και μέσα σε αυτή την κατάσταση κανείς δεν είναι το ένα ή το άλλο, αλλά το ταυτό. Το «διαφορετικό» του Γιαννίτση εξαλείφεται από τον αναδιπλασιασμό του ίδιου, όπως στις αμοιβάδες. Οπότε, στο Συνέδριο όπου μίλησε, το αντικείμενο δεν ήταν η πολιτική αλλά η βιολογία.

Αντί «Κεντροαριστερά» λοιπόν, θα ήταν προτιμότερος ο επιστημονικός όρος «διαιρετογένεση». Δηλαδή άφυλη και ασφαλώς άφιλη αναπαραγωγή του ταυτού.

Θέλει συζήτηση; Το ζητούμενο μιας πασοκογενούς Κεντροαριστεράς ισοδυναμεί με τερατογένεση. Κι όποιος διαβάσει προσεκτικά τον Γιαννίτση, θα διαπιστώσει πως ούτε κι αυτός καλοπιστεύει σε μια διαφορετική πολιτική της Κεντροαριστεράς. Οταν γράφει επί λέξει «τίποτα δεν αποκλείει, οι μηχανισμοί φοροδιαφυγής να συνεχίζονται, η διαφθορά να παίζει τον ίδιο σημαντικό ρόλο (…) και πολλά από τα σημερινά χαρακτηριστικά να αλλάξουν επιφανειακά», δεν υπαινίσσεται άραγε ότι στο «σιφόνι της Κεντροαριστεράς δεν στριφογυρίζει μόνο ο Λοβέρδος» αλλά και ο εαυτός του; Οπότε, μήπως χρειάζεται υδραυλικός;

Θα το πω με τα λόγια έγκυρου αρθρογράφου του «Βήματος»: όταν το «πάση θυσία» των κεντροαριστερών μνημονιακών γίνεται «μια ασύλληπτη εθνική θυσία για την παραμονή στο ευρώ», τότε κάτι δεν πάει καλά. Κι αυτό «το γνωρίζει ο Σαμαράς». Οπότε, λέω, γιατί αυτή την αναμενόμενη φιλοευρωπαϊκή Κεντροαριστερά να μην την αναζητήσουμε στην Κεντροδεξιά του Σαμαρά; Η μετακίνηση δεν θα είναι δύσκολη για τους υπέρμαχους της ελληνικής «Ελιάς». Εχουν οδηγό τον δάκο: το παρασιτικό εκείνο έντομο που καταστρέφει τον καρπό. Εχουν τη «μύγα της ελιάς», όπως λένε στην Καλαμάτα…

Αρα, ιδού η Καλαμάτα, ιδού και το πήδημα.

Ομως, το περασμένο Σάββατο, λίγο πιο πάνω, ακούστηκε στη νύχτα της Επιδαύρου το ποίημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου:

«Η κοινωνία του καιρού σου ήταν μια συγκέντρωση αγρίων θηρίων / και γι’ αυτό αναγκάστηκες να ψηφίσεις αυτοθυσία; / Ή η βουλή του προσώπου σου πριν διαλυθεί σε μια κρίση / σου είπε: «ψήφισε αυτοθυσία, εγώ διαλύομαι» / –στην εποχή σου η δημοβόροι άρχοντες ήταν στύγος ζωής / και υπήκοοι ρίγος θανάτου; / Και το πολίτευμα ποιο ήταν; / μήπως ό,τι ο Πλάτωνας ονόμασε Θεοκρατία;».