Υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες συμπεριφορές και μια συγκεκριμένη αισθητική που επιτρέπει τη χρήση του όρου «βλαχοδήμαρχος». Πρόκειται για πολιτευτές που κορδωμένοι περιφέρονται στα πανηγύρια τάζοντας να φέρουν νερό από τη Σαχάρα. Το ερώτημα είναι αν μπορεί κάποιος δημόσια να χρησιμοποιεί τέτοιους χαρακτηρισμούς. Σίγουρα μπορεί ένας τραγουδιστής ή ένας δημοσιογράφος. Για αρχηγό κόμματος, τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί αν περιγράφει ως «βλαχοδήμαρχους» τους αιρετούς, θεωρεί δεδομένο ότι ψηφίστηκαν από κλαρινογαμπρούς. Υποτιμά δηλαδή τον μέσο έλληνα. Υποτιμά τον δυνητικό ψηφοφόρο του.
Ηταν ατυχής η γενίκευση του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος αναφέρθηκε σε «βλαχοδημάρχους» μιλώντας για όσους εξελέγησαν στην τοπική αυτοδιοίκηση με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ. Ακόμη πιο ατυχής είναι η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει τη ρατσιστική επίθεση. Να μην το ξεχνάμε κι αυτό. Η γενίκευση είναι εφαλτήριο του ρατσισμού: «πως αποκαλούν εκεί στη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση γενικότερα τους κκ Παπαγεωργόπουλο, Ψωμιάδη, Λιακόπουλο, Μπαλάσκα, αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης, στελέχη της ΝΔ και φίλους του κ. Σαμαρά;».
Στον αντίποδα οι δεξιοί με τις χωριστρούλες και τα κοστουμάκια αποκαλούν τους συριζαίους «άπλυτους». Πας μη φέρων λαιμοδέτη θεωρείται αλητήριος. Στα μουλωχτά όμως. Δεν βγαίνει ο Αντώνης Σαμαράς να μιλήσει για λούσιμο. Πώς θα φαινόταν άραγε στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αν ξεκινούσε μια επίσημη αντιπαράθεση για τα σανδάλια στη Βουλή, για την αμφίεση εκστρατείας ορισμένων βουλευτών και το «μαλλί αερόστατο»;
Ο Αλέξης Τσίπρας εγκαινίασε την προεκλογική αντιπαράθεση με αναφορά σε στυλιστικά κουσούρια. Φυσικά δεν ομιλούσε μόνο για το περιτύλιγμα όταν εκτόξευε το χαρακτηρισμό. Υπονοούσε πολλά. Όσα υπονοούν οι κυβερνητικοί όταν λένε ότι οι συριζαίοι είναι όλοι ταραχοποιοί και κρύβουν στα σπίτια τους καδρόνια για τις οδομαχίες. Και οι δυο πλευρές θεωρούν ότι με τέτοια κερδίζουν πόντους. Κερδίζουν στην επικοινωνία. Την ώρα που τα επιτελεία τους υπολογίζουν πόση αίσθηση προκάλεσε κάθε ατάκα, τα σκουπίδια στοιβάζονται κάτω από τα παράθυρά τους.
Δεν ξέρουμε αν οι δήμαρχοι είναι «βλαχοδήμαρχοι» ή «άπλυτοι» ούτε έχει νόημα η αντιπαράθεση σε αυτό το επίπεδο. Με τις προσβολές δεν πάει κανείς μακριά. Θα ήταν λοιπόν προτιμότερο να μάθουμε ποιες είναι οι προθέσεις των κομμάτων για την καθημερινότητα του δημότη. Τα απορρίμματα δεν είναι τυχαίο παράδειγμα. Τον 21ο αιώνα η Ελλάδα δεν γνωρίζει τι εστί ανακύκλωση. Επιπλέον ελάχιστοι δήμοι φωτίζουν τους δρόμους τους με φωτοβολταϊκά ή αναζητούν εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Δεν είναι μόνο αυτά. Οι δήμοι απέκτησαν με τον Καλλικράτη αρμοδιότητες για την παιδεία και την υγεία. Πώς θα υλοποιηθούν αυτά χωρίς τους απαραίτητους πόρους; Πώς θα υλοποιηθούν άραγε όταν η Αριστερά θεωρεί ότι υπάρχει στην Ελλάδα μια ιντελιγκέντσια ικανή να ηγηθεί και Δεξιά ζει το όνειρο της αστικής τάξης;
