Εχω την εντύπωση ότι το αγαπημένο άθλημα των Ελλήνων (μετά το παπατζιλίκι…) είναι η αναζήτηση ευθυνών και ενόχων. Για ό,τι τρέχει, σε ό,τι συμβαίνει και σε ό,τι προκύπτει –ακόμη περισσότερο όταν η χώρα βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική καταστροφή…
Αντιμέτωπος με οποιοδήποτε πρόβλημα, ο μέσος συμπατριώτης μας σπανίως ψάχνει να βρει τη λύση. Κυρίως αναζητεί τον παλιάνθρωπο που το δημιούργησε.
Με την προκαταβολική βεβαιότητα ότι ο ίδιος πάντως δεν έχει καμία ευθύνη για όσα συμβαίνουν στη χώρα και στον εαυτό του.
Από εκεί και πέρα, ο καθένας επιλέγει υπόπτους και ενόχους ανάλογα με τη βολή και τις επιδιώξεις του.
Ο Μάκης Βορίδης ξεκαθάρισε ότι η καταστροφή φέρει την υπογραφή «Ανδρέας Παπανδρέου».
Το ΠαΣοΚ αντέτεινε ότι ο Βορίδης είναι «ακροδεξιός» διότι «ο Ανδρέας ζει!».
Ο Θ. Πάγκαλος θεώρησε ότι φταίει ο Κ. Καραμανλής –διαπίστωση που τον διαφοροποιεί από την παλαιότερη θέση του ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε!».
Ο Χρ. Λαζαρίδης είπε ότι ο Βορίδης μπορεί να έχει δίκιο αλλά «τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια».
Ο Π. Παυλόπουλος διαβεβαίωσε ότι δεν φταίει μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά και ο Κ. Σημίτης και ο Γ. Παπανδρέου.
Ο Γ. Παπανδρέου αντέτεινε ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 15,6%.
Ο Αλέξης Τσίπρας συμφώνησε με το ΠαΣοΚ ότι ο Βορίδης είναι «ακροδεξιός» και ότι «ο Ανδρέας ζει!».
Το ΠαΣοΚ τού είπε να αφήσει τα σάπια και να κοιτάξει δίπλα του τον Νίκο Κωνσταντόπουλο που ήθελε να πεθάνει τον Ανδρέα όσο ζούσε.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου διεπίστωσε για πολλοστή φορά την τέλεση «αξιόποινων πράξεων» και προσεφέρθη να τους συλλάβει όλους –που θα έλεγαν κι οι ψυχίατροι…
Αυτή ήταν συνοπτικά η συζήτηση για τις ευθύνες της καταστροφής. Αν μπορεί να ονομαστεί συζήτηση…
Οχι πως δεν υπάρχει αντικείμενο συζήτησης. Ούτε πως δεν υπάρχει θέμα ευθυνών. Μόνο που άλλο δημόσιος διάλογος κι άλλο ξεκατίνιασμα.
Δυστυχώς, στην προκειμένη περίπτωση προκρίθηκε το ξεκατίνιασμα.
Ξέρετε γιατί; Επειδή κανείς δεν ενδιαφέρεται να αναζητήσει και να συζητήσει συγκροτημένα και επί της ουσίας.
Ολοι ενδιαφέρονται απλώς να ωφεληθούν από τα συμπεράσματα.
Να τη χώσουν στον αντίπαλο, να βγάλουν το κρίμα από πάνω τους ή, ακόμη χειρότερα, να βρουν ακροατήριο –λέτε να έπιασε ξαφνικά τον Τσίπρα ο καημός για τον Παπανδρέου;
Ετσι ο δημόσιος διάλογος ακόμη και στα πιο κρίσιμα ζητήματα εξελίσσεται περίπου όπως η κουβέντα στην «επιτροπή Λαγκάρντ».
– Θα πάτε όλοι φυλακή…
– Κάτσε κάτω, ρε νούμερο!
Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει ποτέ συμπέρασμα σε τίποτε. Διότι δεν υπάρχει συμπέρασμα που να τους συμφέρει όλους…
Και οι πολιτικοί μας, δυστυχώς, ασχολούνται μόνο με όσα τους συμφέρουν.
Η «εξήγηση»
Κατασκοπεία!..
Ομολογώ ότι έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν διάβασα πως η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ παρακολουθούσε (μεταξύ άλλων…) και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Απόρησα. Τη στιγμή που σχεδόν 450 εκατομμύρια ευρωπαίοι πολίτες προσπαθούν ακόμη να καταλάβουν σε τι ακριβώς χρησιμεύουν οι ευρωβουλευτές, οι Αμερικανοί ξοδεύουν χρόνο, κόπο και χρήμα για να τους κατασκοπεύσουν;
Η απορία μου λύθηκε όταν πληροφορήθηκα ότι στο Ευρωκοινοβούλιο πραγματοποιήθηκε συζήτηση για το κλείσιμο της ΕΡΤ –υποθέτω μεταξύ ελλήνων ευρωβουλευτών, αφού αποκλείεται να ενδιαφέρθηκε κανένας άλλος…
Τώρα λοιπόν εξηγείται η κατασκοπεία!
Πώς θα μπορούσαν διαφορετικά οι αμερικανικές υπηρεσίες να έχουν απευθείας ενημέρωση για το κρίσιμο ζήτημα του ραδιοτηλεοπτικού φορέα;
Ηδη το θέμα προωθήθηκε για επεξεργασία στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ –μαζί με αυτό της Αιγύπτου…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ