«Τη βασική θέση ότι δεν μπορούν να ληφθούν πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα περιλαμβάνει η επικαιροποιημένη προγραμματική συμφωνία που επεξεργάζονται τα επιτελεία της ΝΔ και του ΠαΣοΚ» αναφέρει το χθεσινό πολιτικό ρεπορτάζ.
Αυτό, την ίδια ακριβώς ημέρα που τα έσοδα του πρώτου εξαμήνου έχουν πλέον περάσει στο κόκκινο, που οι δαπάνες έχουν οξύ πρόβλημα, που τα ταμεία απειλούνται με ασφυξία και, κυρίως, που είναι κοινή πεποίθηση ότι το ήδη πολύ μεγάλο χρηματοδοτικό κενό διαρκώς διευρύνεται όχι μόνον από τη «φυσική ροή» μιας συνεχούς ανοδικής αστοχίας, αλλά και από πρόσθετους παράγοντες όπως λ.χ. οι αποζημιώσεις στην ΕΡΤ, αλλά και από το πολύ μεγαλύτερο ζήτημα του ΕΟΠΥΥ.
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την εξόφθαλμη εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας που θα καταστεί κυρίαρχο φαινόμενο τους επόμενους μήνες οδηγούν με νομοτελειακά σε ένα και μόνο δρόμο: στα νέα μέτρα. Φυσικά, η κυβέρνηση το γνωρίζει πολύ καλά. Γι αυτό άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιλώντας στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο μετέταξε ευθέως τον αποκλεισμό τους από βεβαιότητα σε ευχή.
Δεν μπορεί λοιπόν να μην αναρωτηθεί κανείς το αυτονόητο: όταν συμβαίνουν όλα αυτά, όταν δηλαδή γνωρίζουμε ήδη ότι νέα μέτρα θα παρθούν οπωσδήποτε, τη στιγμή μάλιστα που ήδη λαμβάνονται με άλλες μορφές (υπουργικές αποφάσεις για τα εφάπαξ, όπως και για τη νέα φορολόγηση επιδομάτων), γιατί η κυβέρνηση επεξεργάζεται μία προγραμματική συμφωνία που η κορωνίδα της έχει de facto ακυρωθεί πριν καν υπογραφεί;!…
Η απάντηση είναι, δυστυχώς, απλή: δεν πρόκειται για «βασική θέση» της προγραμματικής συμφωνίας, όπως την αποκαλούν.
Πρόκειται για «βασικό πολιτικό ένστικτο» επιβίωσης των κυβερνόντων: είναι το ένστικτο σύμφωνα με το οποίο μπορούν να λέγονται ακατάπαυστα κι επαναλαμβανόμενα ψέματα, όπως συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια, όπου τα «νέα μέτρα» έχουν αποκλειστεί με τον πιο επίσημο τρόπο, δια πρωθυπουργικών λόγων, κυριολεκτικά δεκάδες φορές και άλλες τόσες οι διαβεβαιώσεις αυτές έχουν καταπέσει, έχουν ανατραπεί.
Αυτό το «βασικό ένστικτο πολιτικής επιβίωσης» που οδηγεί σε τέτοιου είδους συμπεριφορές και μάλιστα κατ εξακολούθηση, συνιστά την πιο τραγική συνήθεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Συνήθεια που ακυρώνει πλήρως τον πυρήνα του επιχειρήματος ότι προσπαθούν να φέρουν μια αλλαγή στα πολιτικά ήθη που μας οδήγησαν ως εδώ και που καθιστά τον κυβερνητικό λόγο παντελώς αναξιόπιστο. Κάτι που όταν συμβαίνει σε τέτοιες οριακές εποχές κάνει πολύ μεγάλο και πολλαπλό κακό.
Αποτελεί λοιπόν τραγωδία το γεγονός ότι, ακόμα και σήμερα, μετά από τέτοια λαίλαπα που έχει σκεπάσει τα πάντα, το ψεύδος, και μάλιστα το συνειδητό, αποτελεί ακόμα το κύριο εργαλείο του ελληνικού πολιτικού βασικού ενστίκτου. Τραγωδία που αναγκαστικά επεκτείνεται στο μέλλον: δεν αλλάζει, ότι κι αν γίνει.
Όμως, αυτό ακριβώς σημαίνει ένστικτο: εκείνοι που το είχαν και μας έφεραν ως εδώ, δεν μπορεί παρά να συνεχίζουν να το έχουν και τώρα και στο μέλλον…
