Η Ελλάδα έχασε την εθνική ανεξαρτησία της από τότε που εγκατέλειψε το εθνικό της νόμισμα, αλλά πιστεύαμε πως αυτό ήταν καλό γιατί υποστηρίζαμε ότι το αντάλλαγμα ήταν η ισότιμη συμμετοχή στο δεύτερο ισχυρότερο νόμισμα του κόσμου. Οι ultra εκσυγχρονιστές θεωρούσαμε ότι η επιρροή του έλληνα και του γερμανού κεντρικού τραπεζίτη –και άρα του έλληνα και του γερμανού πολίτη –στις αποφάσεις του συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα ήταν ισότιμη, αφού και οι δύο διαθέτουν από μία ψήφο. Ημασταν πραγματικά τόσο αφελείς.
Η Ελλάδα καταβάλλει ιστορικό τίμημα για το «πουκάμισο του ευρώ» που όλο και περισσότερο αποδεικνύεται αδειανό. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, ανοργάνωτες, ανίκανες και μονίμως… γοητευμένες από την αυθεντία ξένων επιτηρητών και πρακτόρων που παριστάνουν τους «εμπειρογνώμονες», επέτρεψαν να επιβληθούν στη χώρα φρικτές και ανήκουστες «λύσεις». Και μόλις η Αθήνα ύστερα από μεγάλη καθυστέρηση τόλμησε να διεκδικήσει λόγο για όσα της συμβαίνουν, έστω με την αιφνιδιαστική, ατελή και απροετοίμαστη πρόταση για δημοψήφισμα του Γιώργου Παπανδρέου στις 30 Οκτωβρίου 2011, υπέστη ταπεινωτική ανατροπή της κυβέρνησης λόγω της αντίδρασης ενός γελοίου και χυδαίου γάλλου προέδρου, του Σαρκοζί, ο οποίος κατηγορείται σήμερα ότι «έβαλε χέρι» σαν κοινός κλέφτης στην περιουσία της υπέργηρης Λιλιάν Μπετανκούρ, της ιδιοκτήτριας της φίρμας καλλυντικών L’Oreal…
Η απώλεια σχεδόν του 50% του εισοδήματος και των περιουσιών των Ελλήνων λόγω της ιλιγγιώδους αύξησης των φόρων και της κατάρρευσης αξιών και αμοιβών και της εξαφάνισης εργασιακών ευκαιριών είναι το καλύτερο που συνέβη στον μέσο πολίτη τα τελευταία τρία χρόνια «για χάρη του ευρώ». Το χειρότερο είναι η ανεργία, στο 27% –και πάνω από 60% για τους νέους μέχρι 25 ετών, οι οποίοι τρέχουν στο εξωτερικό για να γλιτώσουν από τη φτώχεια, όπως έκαναν το ’50. Εχει αρχίσει δηλαδή σε αργή κίνηση το ελληνικό «bail in». «Bail in» επιβλήθηκε στην Κύπρο όπου οι καταθέτες πλήρωσαν για τη χρεοκοπία των τραπεζών (προτού φορτωθούν και ένα απεχθές μνημόνιο για να καταστραφούν ολοσχερώς). Οφείλει κανείς να επισημάνει ότι το ελληνικό PSI ήταν μια πρώιμη μορφή bail in, αφού μετέφερε το κόστος της περικοπής του δημοσίου χρέους στις ελληνικές τράπεζες, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις κυπριακές τράπεζες. Θυμίζουμε ότι η Τράπεζα της Ελλάδος μετέτρεψε τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων σε τοξικά ελληνικά ομόλογα ακόμη και μετά το 2010, με αποτέλεσμα να χαθούν! Σε λίγους μήνες ο λογαριασμός θα καταλήξει στους συνταξιούχους (που ακόμη πιστεύουν ότι σώθηκαν…).
Το επερχόμενο bail in των συνταξιούχων θα βρει τις ελληνικές τράπεζες βαθιά πληγωμένες από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, τα οποία (βάσει εκτιμήσεων ξένων οίκων) συνθέτουν μια ζημιά μεγαλύτερη εκείνης που υπέστησαν από το PSI. Για τη ζημιά αυτή, η οποία αποκλείει κάθε ανάκαμψη της οικονομίας, ουδείς θέλει να συζητήσει τώρα. Ποιος θα την καλύψει; Αν πιστέψουμε τους επιτελείς των Βρυξελλών, το bail in θα πρέπει να εφαρμόζεται πλέον στις χρεοκοπημένες ευρωπαϊκές τράπεζες. Ποιος μπορεί λοιπόν να εγγυηθεί ότι μετά τις γερμανικές εκλογές οι κάτοχοι ελληνικού τραπεζικού χρέους (ομολογιούχοι) δεν θα υποστούν περικοπή των τοποθετήσεών τους; Και ποιος θα έχει σειρά μετά τους ομολογιούχους; Ο καθένας ας επιστρατεύσει την ελεύθερη κρίση του. Κάπου εκεί, μια Ελλάδα φτωχή όσο ποτέ, μια Ελλάδα που θα έχει απομείνει μόνο με μετανάστες, βολεμένους και συνταξιούχους, αφού οι καλύτεροι νέοι θα έχουν τρέξει να σωθούν στο εξωτερικό, θα έχει χάσει σχεδόν τα πάντα «για να παραμείνει στο ευρώ» και θα αντικρίσει το μέλλον φτωχή και τσακισμένη, σαν μια μεγάλη Αλβανία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
