Ηταν 18η Απριλίου, Μεγάλη Παρασκευή του 1941, όταν μετά από δώδεκα ημέρες ελληνογερμανικού πολέμου μα και έπειτα από μήνες νικηφόρου ελληνοιταλικού πολέμου, έφτανε πια η αρχή του τέλους για την Ελλάδα. Ουδείς είχε πια αμφιβολία για το γεγονός ότι η χώρα δεν άντεχε και δεύτερο πόλεμο, και μάλιστα τώρα με τη Γερμανία, την ώρα που ξεκινούσε και η απόσυρση των βρετανικών στρατευμάτων από την ηπειρωτική Ελλάδα.
Εκεινη την ημέρα, η Ελλάδα ζούσε όμως και μία άλλη απώλεια: έχανε, μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων, τον δεύτερο πρωθυπουργό της. Πρώτα, ο Ιωάννης Μεταξάς είχε πεθάνει υπό – ακόμα και σήμερα – αδιευκρίνιστες ουσιαστικά συνθήκες. Για εκείνον τον ξαφνικό θάνατο ουδέποτε υπήρξαν αληθινά επαρκείς απαντήσεις. Οι φήμες οργίασαν και το ζήτημα έμεινε να πλανάται επί δεκαετίες ως ένα μέγα ιστορικό ερώτημα στη χώρα με πλήθος ερμηνείες που σχετίστηκαν ακόμα και με τις απόρρητες διπλωματικές προσπάθειες του Μεταξά για να αποφύγει η Ελλάδα ένα δεύτερο πόλεμο, αυτή τη φορά με τη Γερμανία και με τις σχετικές μυστικές επαφές αντιπροσώπων της ελληνικής με τη γερμανική κυβέρνηση επί ελβετικού εδάφους. Πάντως, τίποτα ποτέ δεν αποδείχθηκε.
Τη θέση του Μεταξά είχε καταλάβει ο Αλέξανδρος Κορυζής. Τραπεζίτης καριέρας, ο πρώτος πρόεδρος της Αγροτικής Τράπεζας, άνθρωπος με πολλά χαρίσματα, ο Κορυζής είχε μεταξύ άλλων πολεμήσει και στους Βαλκανικούς Πολέμους. Βρέθηκε στη θέση του πρωθυπουργού στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της, την ώρα που ήταν βέβαιο ότι έπειτα από μήνες ενός πρωτοφανούς νικηφόρου έπους ερχόταν πια το τέλος, καθώς η Ελλάδα ήταν τότε η μόνη χώρα του κόσμου που πολεμούσε μόνη και τους δύο ισχυρούς ευρωπαίους εταίρους του Αξονα. Ο Κορυζής είχε επαναλάβει στις 6 Απριλίου το «Όχι» του Μεταξά, αυτή τη φορά, προς τους Γερμανούς, όταν ο πρέσβης τους στην Αθήνα ανακοίνωσε στην κυβέρνηση το δεύτερο τελεσίγραφο πολέμου…
Η χώρα δίνει ακόμα τη μάχη της, έστω κι αν γνωρίζει το τέλος: από τον βασιλιά Γεώργιο μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη, ουδείς έχει εγκαταλείψει τον εθνικό αγώνα. Υπό συνθήκες που επίσης δεν έχουν πλήρως διευκρινιστεί ακόμα και σήμερα, ο Κορυζής δίνει ο ίδιος τέλος στη ζωή του: σαν σήμερα, στις 18 Απριλίου, πυροβολεί τον εαυτό του στο γραφείο του σπιτιού του.
Ανάμεσα στις επίσης πολλές ερμηνείες που συνόδευσαν το θάνατο του ευπατρίδη πρωθυπουργού, περιλαμβάνεται και εκείνη σύμφωνα με την οποία ο ίδιος έκρινε πώς η απόσυρση των βρετανικών στρατευμάτων σήμαινε ότι δεν υπήρχε πλέον καμία ελπίδα για τη χώρα: οι Αγγλοι, που έδιναν και εκείνοι μια μάχη ζωής και θανάτου για τη χώρα τους, έφευγαν για να ρίξουν δυνάμεις σε άλλα μέτωπα και χανόταν κάθε ελπίδα να μετατραπεί ο ελλαδικός χώρος σε κεντρικό πεδίο σύγκρουσης του ελεύθερου κόσμου με τον Αξονα.
Η πιο πιθανή εξήγηση εκείνης της ξαφνικής αυτοκτονίας, ήταν ότι ο Κορυζής δεν άντεξε να είναι ο άνθρωπος που θα παραδώσει την Ελλάδα στους Γερμανούς. Και, έτσι, προτίμησε να θέσει τέλος στη ζωή του…
