«Πολιτικό τέρας» χαρακτηρίζει τη Γερμανία ο (Γερμανός) καθηγητής Ούλριχ Μπεκ, συγγραφέας και ενός νέου βιβλίου για τη γερμανική Ευρώπη. Όπως είπε ο «γκουρού» της γερμανικής κοινωνιολογίας μιλώντας στον Γκάρντιαν, η χώρα του «δεν χρειάζεται πια να εισβάλλει πουθενά, γιατί είναι ήδη παντού». Και έχει απόλυτο δίκιο. Και για να το πετύχει αυτό, διαλύει την Ευρώπη, αλλοιώνει συνταγματικές τάξεις, εκβιάζει και αποσαρθρώνει κοινωνίες ολόκληρες, αλλά και αναδιαμορφώνει de facto πολιτικά κόμματα που, θέλουν δε θέλουν, λειτουργούν πλέον ως «γερμανικά», αφού, παρά τα όσα αυτά λένε, στην πράξη υπηρετούν χωρίς αμφισβήτηση τη βίαιη γερμανική και πολιτική αντίληψη του ευρωπαικού χώρου. Και γι αυτό ο Μπεκ μιλά για «πολιτικό τέρας», που γεννά τους «κλώνους» του…
Από σήμερα το απόγευμα η Ελλάδα ξαναζεί το ίδιο έργο για πολλοστή φορά: υπό την ασφυκτική πίεση του εκβιασμού οι πολιτικοί ηγέτες της συγκυβέρνησης θα μαζευτούν και θα συζητήσουν. Γκρίνιες, διαρροές για διαφωνίες και κόκκινες γραμμές που θα γίνουν πολύ σύντομα ροζ, «αποστασιοποιήσεις» για να χουν υλικό οι κάμερες, Όμως, στην πραγματικότητα, τίποτα από αυτά δεν έχει αξία. Γιατί όλα θα γίνουν τελικά όπως ακριβώς τους έχουν πει να τα κάνουν. Είναι απλώς μία μεγάλη, θλιβερή παράσταση.
Η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και λειτουργεί απολύτως ερήμην της όποιας δικής της ηγεσίας. Το μόνον που κάνει η «ελληνική» κυβέρνηση είναι να προσπαθεί να παρουσιάζεται ως έχουσα την εξουσία, την οποία δεν ασκεί όμως πια ούτε καν σε στοιχειώδη βαθμό. Δεν την έχει στα χέρια της και απλώς αγκομαχά να εμφανίζει ως εθνική πολιτική σωτηρίας την εκ του Βερολίνου αμέσως επιβαλλόμενη πολιτική, η οποία διαλύει κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο βαθειά την Ελλάδα: τα όσα προετοιμάζονται με την υπόθεση της Εθνικής Τράπεζας, είναι ένα ακόμα πολύ σοβαρό και ακόμα περισσότερο επικίνδυνο δείγμα αυτής της πραγματικότητας που ουδείς πια την αρνείται.
Στην πραγματικότητα η Ελλάδα δεν έχει τη δική της κυβέρνηση αφού αυτή δεν έχει τη δύναμη να λάβει την παραμικρή ουσιώδη απόφαση. Αντί γι αυτό, η κυβέρνηση λειτουργεί ουσιαστικά ως ένα άτυπο «γερμανικό κόμμα» στη χώρα. Ξανακούστηκε άλλωστε ποτέ και πουθενά στα πλαίσια του δυτικού κόσμου να υπάρχει υπουργός μίας χώρας με αρμοδιότητα… μία άλλη, όπως ο κ. Φούχτελ από τη Γερμανία στην Ελλάδα; Αυτά δεν συνέβαιναν ούτε στις πιο σκληρές μετεμφυλιακές εποχές. Όμως εμείς σήμερα τα δεχόμαστε σα να μη συμβαίνει τίποτα, τα θεωρούμε πια αυτονόητα…
Φυσικά, η Ελλάδα έχει αυτή τη θλιβερή παράδοση από την πρώτη της ημέρα: τα πρώτα κόμματα που γεννήθηκαν σε αυτό τον τόπο μετά την επανάσταση δεν ήταν το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό; Το γερμανικό είναι που μας πείραξε, θα μπορούσε να πει κάποιος; Δυστυχώς, οι διαφορές είναι τεράστιες.
Πρώτον, από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει περίπου δύο αιώνες. Δεύτερον, ακόμα και τότε, τα κόμματα λέγανε τουλάχιστον με το όνομά τους αυτό που πραγματικά αντιπροσώπευαν: οι άνθρωποι που τα απάρτιζαν και τα διοικούσαν δεν έκρυβαν την πεποίθησή τους ότι αυτό τον τόπο θα τον «έσωζε» η πολιτική προσάρτηση είτε στην Αγγλία, είτε στη Γαλλία, είτε στη Ρωσία. Τουλάχιστον, το έλεγαν ευθέως. Τρίτον, η Ελλάδα πράγματι είχε σωθεί από αυτές τις τρεις μεγάλες δυνάμεις. Από το 1826 που η επανάσταση είχε πια πνιγεί στο αίμα, αν οι τρεις δυνάμεις δεν είχαν κάνει τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, η Ελλάδα απλώς ουδέποτε θα είχε υπάρξει. Η επανάσταση είχε χαθεί και εκείνες την επανέφεραν στη ζωή, για τους δικούς τους φυσικά λόγους, οδηγώντας έτσι στη γέννηση, την αναγνώριση και την επιβίωση του νεαρού ελληνικού κράτους.
Σήμερα αντιθέτως, τίποτα εξ αυτών δεν συμβαίνει. Τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης έχουν επιλέξει την πλήρη υπαγωγή της Ελλάδας σε de facto status γερμανικού προτεκτοράτου. Δέχονται και εκτελούν αναντίρρητα άμεσες εντολές από το Βερολίνο και τους εκπροσώπους του. Εμφανίζουν δε ως σωτηρία μια όλο και πιο διευρυνόμενη καταστροφή, που, πέρα από όλα αυτά που ζούμε, είναι πολύ πιθανό να έχει και άλλες, εθνικού χαρακτήρα επιπτώσεις: οι Γερμανοί διοικούν την Ελλάδα, αλλά είναι απορίας άξιον το τι θα πράξουν, το ποια θέση θα πάρουν αν βρεθούμε μπροστά σε ενδεχόμενο εθνικής περιπέτειας το οποίο ουδείς σώφρον άνθρωπος μπορεί αυτή τη στιγμή πια να αποκλείσει.
Η Ελλάδα δεν υπάρχει πια ως κράτος, παρά μόνον στα χαρτιά. Είναι μία νέα ευρωπαική αποικία της Γερμανίας, με τη διαδικασία αυτής της αποικιοποίησης να βαθαίνει και να εκτείνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Είτε υπό το κράτος βίας, είτε ηθελημένα, είτε και με τους δύο τρόπους, αυτό έχει επιλέξει κι αυτό πράττει η ελληνική κυβέρνηση, που, ας μην ξεχνάμε, βρέθηκε στην εξουσία με τα Ζάππεια, τις… επαναδιαπραγματεύσεις και τη διχαστική ρητορική για τους «ευρωπαίους» και τους «άλλους» Ελληνες. Και από αυτό είναι που θα κριθεί και τώρα και στον ιστορικό χρόνο: όχι από τις ξεπερασμένες ψευτοσωτηριολογίες, που δεν πείθουν πια ούτε εκείνους που τις ρητορεύουν…
