Σε ρεσιτάλ απερισκεψίας έχουν επιδοθεί οι θεατρόφιλοι με αφορμή τους ελέγχους που έγιναν για την ασφάλεια των χώρων που φιλοξενούν πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η επιπολαιότητα συμπυκνώνεται σε σχόλια του τύπου «όταν μπαίνω σε ναό της τέχνης νιώθω ασφαλής κι ας μην υπάρχει έξοδος κινδύνου».
Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε να προβεί σε ελέγχους και να διαπιστώσει αν τηρείται η νομιμότητα. Κι επειδή η πρόληψη δεν είναι το φόρτε αυτής της χώρας, οι αντιδράσεις ξεκίνησαν με αυτοματισμό. Ο νόμος, λένε οι αντιδρώντες, είναι του Μεταξά και μεταξύ άλλων ορίζει την τοποθέτηση πτυελοδοχείου. Κι επειδή ο νόμος είναι παρωχημένος, φτάνουν στο άλλο άκρο: όχι μόνο να ανέχονται αλλά να επικροτούν τη λειτουργία χώρων που δεν παρέχουν καμία ασφάλεια, δηλαδή θέτουν σε κίνδυνο ζωές.
Αναλωνόμαστε στις λεπτομέρειες, δηλαδή αν οι έλεγχοι αφορούν χώρους με πάνω ή με κάτω από 200 θέσεις, αν είναι κανονικά θέατρα ή πολιτιστικά κέντρα, αν οι καταγγελίες έγιναν από πολίτες ή από συνδικαλιστές τεχνικούς. Η ουσία δεν συζητείται. Η ουσία μπορεί να συζητηθεί ξεκινώντας από ένα βασικό ερώτημα: τι θα γίνει αν από κακοτυχία πάρει φωτιά μια αίθουσα τη λάθος στιγμή; Ας φανταστούμε τη σκηνή. Να προσπαθούν να βγουν από ένα πορτάκι ή να κατέβουν μια σκαλίτσα κάπου 80 άτομα. Να προσπαθούν οι εγκλωβισμένοι να ανοίξουν μια πόρτα που ανοίγει προς τα μέσα. Να χρησιμοποιούν πυροσβεστήρες που έχουν μπαγιατέψει.
Να μην ξεχάσουμε ως παράμετρο στο βασικό ερώτημα ότι η πλειονότητα των θεατών αγνοεί τους κανόνες εκκένωσης ενός κτηρίου. Αυτά δεν τα μαθαίνουν οι Ελληνες ούτε στο σχολείο ούτε από την κρατική τηλεόραση. Μπορεί λοιπόν κάποιος να απαντήσει με σιγουριά ότι σε περίπτωση ατυχήματος όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα καούν ζωντανοί; Μπορεί κάποιος να υπερασπιστεί μια ανθρωποθυσία στον βωμό της τέχνης, στην περίπτωση που πάθουν ασφυξία κανά δυο τρεις;
Οι έλεγχοι συνετέλεσαν σε κάτι μαγικό από πολιτικής άποψης: όλοι στοχοποίησαν τον Γ. Καμίνη. Τα κόμματα ομονοούν και δηλώνουν ότι όλα τούτα τα κάνει ο δήμαρχος από τυπολατρία. Κανείς δεν επεκτείνει την ιδέα των ελέγχων. Κανείς δεν λέει ότι πρέπει όλοι οι χώροι συναθροίσεων να παρέχουν ασφάλεια στους πολίτες. Τα νυχτερινά κλαμπ, τα γήπεδα, τα πολυκαταστήματα, τα υπουργεία, τα νοσοκομεία.
Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας. Προτιμούν να παριστάνουν τους καλούς ασχολούμενοι με την επιφάνεια των πραγμάτων. Να μην κλείσουν, λένε, φορείς πολιτισμού που σε περίοδο κρίσης μπλα μπλα μπλα. Η εμβάθυνση απαιτεί ρήξη, απαιτεί χρήμα, απαιτεί χρόνο για να συνταχθεί νέος νόμος και χρόνο για να εφαρμοστούν οι διατάξεις. Στην περίπτωση ατυχήματος θα εκδώσουν πολύ συγκινητικές ανακοινώσεις.
