Κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε. Λίγο η φύση μας, λίγο ο περίγυρος, λίγο οι συνήθειες. Ως εκ τούτου εκφράζουμε συμπάθεια στον κ. Σπαγγέτι, ο οποίος δεν μπορεί να αντιληφθεί τι εστί κατώτατο ημερομίσθιο.
Για όσους τυχόν δεν διάβασαν εφημερίδα: τις προάλλες εκπρόσωποι πολυεθνικών συνάντησαν τον υπουργό Ανάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκη. Του είπε λοιπόν ο εκπρόσωπος εταιρείας ζυμαρικών ότι δεν το πιάνει το νόημα με τα πολλά λεφτά στην εργατιά. Γιατί δηλαδή να υπάρχει κατώτατο όριο αποδοχών;
Αξίζει να αντιγράψουμε επακριβώς τα λόγια του κ. Σπαγγέτι: «Σε μια χώρα όπου η ανεργία στους νέους έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα, δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί πρέπει να υπάρχει η δέσμευση του κατώτατου ημερομισθίου». Προτάθηκε λοιπόν να δουλεύουν οι νέοι για 300 ευρώ το μήνα.
Οχι μόνο συμφωνούμε αλλά επαυξάνουμε: Δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί να μην χρησιμοποιείται βούρδουλας για καλύτερες επιδόσεις. Να πούμε και κάτι άλλο; Ο άνεργος πρέπει να δείξει έμπρακτη ευγνωμοσύνη στην περίπτωση που βρει δουλειά: Δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί να μην προσφέρει στο αφεντικό εκείνο που αποκαλείται προφορικό σεξ.
Έχουμε λοιπόν στο ένα άκρο τα 300 ευρώ. Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη εξήγηση για το πως εξανεμίζονται χρήματα που δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές ανάγκες. Να δούμε όμως και το άλλο άκρο. Πόσα μπορεί να παίρνει ένας καταπληκτικός μάνατζερ, εκείνος που φέρνει πακτωλούς στην τεράστια βιομηχανία που διοικεί;
Το παράδειγμα από την Ελβετία, από φαρμακευτικό κολοσσό. Αποχωρεί ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου και παίρνει ως αποζημίωση 78 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό το νούμερο το αντιλαμβάνονται οι μάνατζερ του πλανήτη ως απολύτως φυσικό. Ο πρόεδρος έκανε τις σωστές επιλογές, ο πρόεδρος θα πάρει τα πολλά λεφτά.
Τους τελευταίους μήνες αυξάνεται η δυσαρέσκεια για τα στελέχη εταιρειών που λαμβάνουν εξωφρενικές αμοιβές και ακατανόητα μπόνους – στην Ελβετία έγινε χθες σχετικό δημοψήφισμα. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε ευρωπαϊκές χώρες οι μέτοχοι εταιρειών θέλουν να έχουν άποψη για τους μισθούς και τα παράλογα δώρα που εγκρίνουν τα στελέχη για τον εαυτό τους.
Αυτό είναι ένα ακόμη παράδοξο. Τα μπόνους τα αποφασίζουν τα διοικητικά συμβούλια για τα ίδια τα μέλη τους. Τα τρία και τα πέντε εκατομμύρια ευρώ, ως επιβράβευση, είναι ποσά που δίδονται ευρύτατα, τόσο στη βιομηχανία όσο και στον τραπεζικό κλάδο. Θα αντικρούσουν εδώ οι φιλελεύθεροι ότι έτσι γίνεται ανταγωνιστική η οικονομία, όταν τα μεγάλα μυαλά έχουν τα μεγάλα κίνητρα για να φέρουν τα μέγιστα αποτελέσματα.
Στο ερώτημα «τι κάνει ένα στέλεχος ώστε να πληρώνεται με εκατομμύρια;» υπάρχουν πολλές απαντήσεις και μια από αυτές είναι ότι μειώνει τις δαπάνες της εταιρείας. Δηλαδή προτείνει και πετυχαίνει να έχει όσο τον δυνατόν χαμηλότερο κόστος σε ημερομίσθια.
Εν ολίγοις, και πολύ απλουστευτικά, το στέλεχος που ζητεί να δουλεύει ο εργάτης με μειωμένο ωράριο για 300 ευρώ το μήνα, διατηρεί τα δικά του προνόμια και έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι αν πιάσει τόπο η πρόταση, θα αμείβεται με 300 ευρώ την ώρα ή το λεπτό της ώρας.
