Ο συνήθως φλεγματικός «Economist» μάλλον έχασε την παροιμιώδη βρετανική ψυχραιμία του.
«Send in the Clowns» διαλαλεί στο τελευταίο εξώφυλλό του με φωτογραφίες του Μπερλουσκόνι και του Μπέπε Γκρίλο _ φέρτε τους κλόουν, σε ελεύθερη ελληνική απόδοση.
Ο στίχος είναι από ένα παλιό μιούζικαλ, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο «Economist» το διασκεδάζει. Μάλλον πνίγει την έκδηλη αμηχανία του σε μια απροκάλυπτη απέχθεια –κυρίως σε μια πεισματική εμμονή…
Περιέργως, την ίδια ανάλυση με τον συντηρητικό «Economist» έκανε ο γερμανός Σοσιαλδημοκράτης Πέερ Στάινμπρουκ. Κι αυτός μίλησε για δύο κλόουν –με αποτέλεσμα να χαλάσει το τραπέζι με τον πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας…
Δύο μέτρα και δύο σταθμά, υποθέτω. Διότι ο Στάινμπρουκ είναι πρώτος όταν θέλει να αναγνωρίσει τους κλόουν των άλλων. Αλλά δεν λέει λέξη για τους δικούς του.
Την Ανγκελα Μέρκελ, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και όλους τους γελωτοποιούς της γερμανικής κυβέρνησης που μπορεί να φαίνονται λιγότερο γραφικοί από τον Μπερλουσκόνι και τον Γκρίλο, αλλά είναι σίγουρα πολύ πιο επικίνδυνοι.
Απόδειξη; Αυτοί έχουν διαλύσει την Ευρώπη, όχι ο Μπέπε Γκρίλο.
Κι αν το επιχείρημα της Μέρκελ είναι ότι την ψηφίζουν οι Γερμανοί, τότε γιατί δεν είναι επιχείρημα του Μπερλουσκόνι ότι τον ψηφίζουν οι Ιταλοί;
Ακόμη κι έτσι όμως, θα έλεγα να μην τους χαλάσουμε χατίρι.
Φέρτε λοιπόν τους κλόουν. Καμία αντίρρηση.
Αλλά όλους τους κλόουν. Χωρίς εξαιρέσεις.
Διότι, εγώ να δεχτώ ότι ο Μπερλουσκόνι και ο Γκρίλο είναι φιγούρες του τσίρκου. Παρ’ όλο που συγκέντρωσαν το 55% των Ιταλών ψηφοφόρων –πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη κι ως τσίρκο να το δεις μάλλον η παράσταση σπάει ταμεία…
Με τους άλλους όμως τι θα γίνει;
Διότι αν οι κλόουν είναι κλόουν και δεν το κρύβουν, τότε τι είναι εκείνοι που υποδύονται τους σοβαρούς, αλλά αποδεικνύονται μεγαλύτεροι κλόουν από όλους;
Μήπως δεν είναι κλόουν ο Χέρμαν βαν Ρομπάι; Βγαίνει και δηλώνει έπειτα από τέτοιες εκλογές ότι η Ιταλία πρέπει να αποκτήσει σταθερή κυβέρνηση «ώστε οι μεταρρυθμίσεις και η δημοσιονομική σταθεροποίηση να μπορέσουν να συνεχιστούν. Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».
Μήπως δεν είναι κλόουν ο Γκουίντο Βεστερβέλε; Που δηλώνει ότι «η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να συνεχίσει την πολιτική της προηγούμενης»;
΄Η μήπως δεν είναι κλόουν ο Φίλιπ Ρέσλερ που κάνει έκκληση στην «κοινή πολιτική λογική» των Ιταλών εξηγώντας ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση»;
Υπάρχει άραγε μεγαλύτερος κλόουν από τον Ολι Ρεν; Πρόσφατα ακόμη ζητούσε να μην αμφισβητείται το αποτυχημένο ελληνικό πρόγραμμα για «να μην κλονίζεται η εμπιστοσύνη στο πρόγραμμα».
Για να μην αναφερθώ στους αναρίθμητους κλόουν Βερολίνου και Βρυξελλών, οι οποίοι το μόνο που κατάλαβαν από τις ιταλικές εκλογές είναι ότι δεν πρέπει να αλλάξει η πολιτική που αποδοκιμάστηκε παταγωδώς στις ιταλικές εκλογές!
Οφείλω να ομολογήσω ότι τέτοιους κλόουν ουδέποτε διανοήθηκαν να ψηφίσουν οι Ιταλοί.
Τους αφήνουν υποθέτω για τους Γερμανούς, τους Φινλανδούς, τους Ολλανδούς και τις λοιπές δυνάμεις που στο όνομα κάποιας αμφιλεγόμενης πολιτικής σοβαρότητας ή οικονομικής ορθοδοξίας αγωνίζονται να μετατρέψουν την Ευρώπη σε «Πρωσικό Προτεκτοράτο».
Η «Wall Street Journal» (που δεν είναι όργανο του Γκρίλο ούτε του ΣΥΡΙΖΑ…) έγραφε προχθές με απόλυτη ακρίβεια:
«Με άλλα λόγια, η Ιταλία, η Ελλάδα ή η Ιρλανδία μπορούν να έχουν όση δημοκρατία θέλουν. Αρκεί οι νικητές (των εκλογών) να μην παίρνουν τις εντολές τους από τους ψηφοφόρους, αλλά από τις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο».
Λυπάμαι αλλά αυτοί είναι οι πραγματικοί κλόουν. Αυτοί είναι που επιτρέπουν στον Μπερλουσκόνι και στον Γκρίλο, και στον Τσίπρα, και στον Μιχαλολιάκο, να υπάρχουν και να ευδοκιμούν.
Αυτοί είναι που κόβουν τα εισιτήρια στο τσίρκο. Διότι αυτοί ανέβασαν το έργο.
Κι αν δεν τους αρέσουν οι κλόουν που χειροκροτεί ο κόσμος, δεν έχουν παρά να αλλάξουν παράσταση.
Προτού τους πάρουν οι κλόουν με τις κλωτσιές!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
