Όταν σε μία χώρα το ένα τέταρτο των φορολογουμένων πολιτών της απειλείται με κατασχέσεις μισθών, καταθέσεων, αυτοκινήτων και σπιτιών, στην ουσία, απειλείται περίπου το σύνολο της κοινωνίας: μετά τις ανακοινώσεις για τις διαδικασίες των κατασχέσεων το μέγιστο τμήμα των ελληνικών οικογενειών τρέμει πλέον το αύριο. Κι αυτό είναι κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στο δυτικό κόσμο: κάθε θεμελιώδης συνθήκη κοινωνίας δυτικού τύπου στην Ελλάδα πλέον καταργείται.

Είναι πολύ αμφίβολο αν η χώρα θα μπορούσε να «σοβιετοποιηθεί» σε αυτό το βαθμό και με αυτή την επιθετικότητα ακόμα κι αν με κάποιο τρόπο το ΚΚΕ έπαιρνε ξαφνικά την εξουσία: θα ήταν άραγε σε θέση να σβήσει από το χάρτη τόσες επιχειρήσεις, ή, ακόμα περισσότερο, να απειλήσει με τις κατασχέσεις κινητών και ακινήτων που σήμερα απειλούν τόσα εκατομμύρια Ελληνες; Την ίδια στιγμή, δικαίως, οι οπαδοί του σοβιετικού μοντέλου θα επισημάνουν ότι, τουλάχιστον σε αυτά τα καθεστώτα, ένα πιάτο φαί υπήρχε εξασφαλισμένο, όπως και μία στέγη, έστω και σε κακό χάλι: στην Ελλάδα σήμερα, ούτε κι αυτά δεν υπάρχουν πια για όλο και περισσότερους ανθρώπους κάθε μέρα.

Οι «εγκέφαλοι» που σκέπτονται ότι όλο αυτό μπορεί να αποδειχθεί σχήμα βιώσιμο, ζουν σε μια δική τους πραγματικότητα. Η χώρα οδηγείται σε ατραπούς ανάμεσα στη διάλυση και στην έκρηξη.

Στο προηγούμενο διάστημα, η επίκληση του κινδύνου της απώλειας «σωτηρίας», της επίτευξης της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ, της αποσόβησης της πτώχευσης και όλα τα συναφή, λειτούργησαν ως αναχώματα. Τώρα, όλα αυτά, έχουν πλέον χάσει τη δύναμή τους για τον πολύ απλό λόγο ότι η κοινωνία βρίσκεται υπό καθεστώς καθολικής επίθεσης: η πτώχευση έχει επέλθει ήδη και τη ζούμε κάθε μέρα. Όταν το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών οικογενειών απειλούνται εμπράκτως πια τόσο βάναυσα και τόσο άμεσα, τι είναι αυτό που θα τρομάξει πιο πολύ τους ανθρώπους;

Δεν έχεις δουλειά; Δεν πρόκειται να βρεις. Εχεις δουλειά; Δεν μπορείς να πληρώσεις τους φόρους. Δεν μπορείς να τους πληρώσεις; Ερχονται τώρα οι πάσης φύσεως κατασχέσεις. Αυτό δεν είναι πλέον «ύφεση»: ο όρος δεν περιγράφει το φαινόμενο. Είναι πρωτοφανής, καθολικός εξανδραποδισμός. Και, φυσικά, γίνεται χωρίς κανείς να μπορεί να πειστεί ότι οδηγεί κάπου: η πορεία απόκλισης από τους στόχους είναι τέτοια που το κακό θα βαθαίνει όλο και περισσότερο.

Αυτή είναι η πραγματικότητα για όποιον δεν θέλει να κοροιδεύει τον εαυτό του και τους άλλους. Κι αν η κυβέρνηση δεν την αντιληφθεί, αν δεν ξυπνήσει από τη φενάκη, αν δεν βρει ένα τρόπο να ξεφύγει από τα παραμύθια περί ανάπτυξης κι αν δεν αποφασίσει να δώσει έναν τελικό αγώνα διόρθωσης των όρων στραγγαλισμού της χώρας, αυτό που κάποτε αποκαλούσε αλλά ουδέποτε επιχείρησε, μία ουσιώδη «επαναδιαπραγμάτευση», το κακό είναι μπροστά μας.