«Ολα τούτα προβάλλουν την ανάγκη ενός άμεσου σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο στην καρδιά του θα έχει μια νέα δεύτερη ριζοσπαστικοποίηση».
Εάν «Η πρόσκληση της κυβερνώσας Αριστεράς» (τίτλος του άρθρου από καρδιάς στα «Νέα» της 19.1.2013, του Π. Λαφαζάνη) προβάλλει πράγματι με αφοπλιστική αφέλεια στην τελευταία του παράγραφο που αντέγραψα, τότε, εντάξει, καταλάβαμε! Με τα «τούτα» και τα «εκείνα», ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να έχει μέλλον παρά ως Κεντροαριστερά. Διότι τι σημαίνει «η δεύτερη ριζοσπαστικοποίηση»; Δεύτερη ή Τρίτη Διεθνή; Φοβούμαι πως ανάμεσα στον εξελικτικό συντηρητισμό του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ και τον συντηρητικό εκσυγχρονισμό του Στουρνάρα η μόνη διαφορά είναι εκείνη η περιβόητη «διαλεκτική εν στάσει» που επαναλαμβάνει, και από τους μεν και από τους yes, τους ίδιους (ιστορικούς) συμβιβασμούς. Οπότε και οι δύο όψεις της διακυβέρνησης που επιδιώκουν, παρακάμπτουν αυτό που χρειάζεται. Ο Κλοντ Λεφόρ το ονόμασε «δημοκρατική επινόηση». Ο Ζίζεκ, επεξηγηματικότερος, σημείωσε ότι πρόκειται για την κοινωνία εκείνη της οποίας η θεσμική της δομή περιλαμβάνει, ως μέρος της κανονικής και ομαλής της αναπαραγωγής, τη στιγμή της διάλυσης του «κοινωνιοσυμβολικού». Δηλαδή των εκλογών. Ως εάν πράγματι η στιγμή των εκλογών που προκηρύσσονται ανά τετραετία και που την ίδια ώρα αναστέλλουν την ιεραρχία των κοινωνικών σχέσεων –έστω για μία ημέρα –θα μπορούσε να διαρκεί ολόκληρη την τετραετία.
Κάθε μέρα εκλογές; Ναι, αλλά χωρίς αυτού του τύπου τα κόμματα. Και χωρίς τα χρώματα των ταγέρ των κυριών τους στη Βουλή.
Μπορεί ωστόσο η κυβερνώσα όσο και η κυβερνητική υπό τον Κουβέλη Αριστερά να σκεφτεί σοβαρά και να μας εξηγήσει πώς η ψήφος μας δεν θα έχει μόνον τη δημοψηφισματική αξία της ημέρας των εκλογών; Είναι σε θέση η Αριστερά να αντιληφθεί πως οι καταγγελίες της, που δικαιολογημένα στηλιτεύουν την αστική μας Δημοκρατία, οδηγούν στο εξής παράδοξο; Να συλλάβουμε την έννοια της αριστερής διακυβέρνησης στην άσπιλη καθαρότητά της, παρ’ ότι η διακυβέρνηση αυτή νομοτελειακά (και ιστορικά) καταλήγει στο αντίθετο. Δεν θα επεκταθώ. Υπενθυμίζω μόνο πως «Κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει αθώα». Να τι ο Σεν-Ζυστ του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Λαφαζάνης, παρακάμπτει. Θα πρέπει ίσως να διερωτηθούμε αν ο Λαφαζάνης παραπέμποντας σιωπηρά στη «λαϊκή κυριαρχία» δεν αναφέρεται παρά μόνο στο κενό. Και τούτο διότι η θέση της εξουσίας σε μια Δημοκρατία είναι εξ ορισμού «θέση κενή». Μπορεί να πληρωθεί; Μόνο από ένα κόμμα του λαού, όπως στις «λαϊκές δημοκρατίες». Αλλά πώς μπορεί να φανταστεί κανείς τον Τσίπρα, Τσαουσέσκου;
Ο Δ. Μαρωνίτης στο «Εγχειρίδιο της ορθής γραφής», που μοιράζει το «Βήμα», σημειώνει πως «Αρχαιόμορφη παραμένει η άναρθρη γενική όταν σχηματίζει με το προηγούμενο ουσιαστικό αναντικατάστατο σημασιολογικό ζεύγος». Οπότε «λέμε και γράφουμε: ο μαθητής της πρώτης τάξης, αλλά λέμε και γράφουμε: ηθοποιός πρώτης τάξεως».
Ο Λαφαζάνης παραμένει πρώτης τάξεως ηθοποιός, αλλά μαθητής της πρώτης τάξης των εκπαιδευτηρίων «Μαρξ».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
