Η ως τώρα εμπειρία της ελληνικής κρίσης, όπως εξελίχθηκε από το 2009 και εντεύθεν, παραπέμπει σε μια σταθερή αλληλουχία γεγονότων και εξελίξεων.
Τα μέτρα, τα όποια μέτρα λαμβάνονται υπό την πίεση των ξένων είτε δεν αρκούν είτε η εφαρμογή τους είναι πλημμελής και μη αποδοτική, με αποτέλεσμα να τρελαίνονται οι ξένοι και να ζητούν πρόσθετα, πιο επιθετικά και περισσότερο επώδυνα μέτρα.
Αυτόματα το πολιτικό πρόβλημα αναδεικνυόταν και η χώρα παρασυρόταν από την οικονομική στην πολιτική κρίση.
Κάπως έτσι από το 2009 ως τώρα παραιτήθηκε ένας πρωθυπουργός χωρίς να γίνουν εκλογές, στήθηκαν δύο φορές κάλπες και άλλαξαν τρεις κυβερνήσεις.
Πολλοί εκτιμούσαν ότι η αυτή σειρά εξελίξεων και γεγονότων θα ακολουθούσε και στην περίπτωση της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά. Ωστόσο έχουν περάσει έξι μήνες και η προαναφερόμενη ακολουθία δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί.
Η κυβέρνηση Σαμαρά, με όσα προβληματικά μπορεί να τη συνοδεύουν, βασανίστηκε στην αρχή, αλλά από το φθινόπωρο και μετά χάραξε μια γραμμή και με αυτήν πορεύεται.
Επέλεξε την πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων και από αυτή την προσπάθειά της καθοδηγείται.
Επιμένοντας στη συγκεκριμένη γραμμή δεν έπεσε τον περασμένο Δεκέμβριο, όπως οι περισσότεροι ανέμεναν.
Αντιθέτως, οι στόχοι της επιβεβαιώθηκαν και οι σκοποί της ικανοποιήθηκαν. Τα λεφτά ήλθαν, ο κίνδυνος εξόδου από την ευρωζώνη περιορίστηκε, οι τράπεζες προικοδοτήθηκαν και οι προσδοκίες ελαφρώς αναγεννήθηκαν.
Ο πολιτικός κίνδυνος, βεβαίως, είναι αλήθεια πως ανεδείχθη με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εκτίμησαν και πάλι ότι υπό την επίδραση του νοσηρού πολιτικού κλίματος που η λίστα θα διαμόρφωνε η κυβέρνηση θα κλονιζόταν και θα έπεφτε.
Η συνέχεια τούς διέψευσε. Οσα διαδραματίστηκαν στη Βουλή την περασμένη Παρασκευή όχι μόνο δεν κλόνισαν την κυβέρνηση αλλά, αντιθέτως, ενίσχυσαν τη συνοχή της.
Ως τώρα ο αυτοτροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος μεταξύ ελλειμμάτων, χρεών, νέων μέτρων και πολιτικής αστάθειας φαίνεται να μην επιβεβαιώνεται. Χωρίς αυτό να σημαίνει βεβαίως ότι ο πολιτικός κίνδυνος έπαψε να καραδοκεί.
Ωστόσο, ίσως για πρώτη φορά από το 2009 και εντεύθεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να ελεγχθεί.
Και αυτό γιατί η οικονομία έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεσή της και ο ελληνικός λαός κουράστηκε να ζει σε περιβάλλον μόνιμης ανασφάλειας και αποζητεί σταθερές χειρολαβές προκειμένου να σταθεί και να επανεκκινήσει την προσπάθειά του.
Η μακροημέρευση της κυβέρνησης είναι ζήτημα δικό της πλέον και λιγότερο της αντιπολίτευσης.
Θα εξαρτηθεί από την αποφασιστικότητα και την ταχύτητα ανταπόκρισής της στις ανάγκες της οικονομίας και στις προσδοκίες της κοινωνίας παρά από οτιδήποτε άλλο.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ