Μερικές φορές οι μεγάλοι –βασικοί κατ’ άλλους –αριθμοί της οικονομίας είναι περισσότερο αποκαλυπτικοί απ’ ό,τι κανείς φαντάζεται.
Ανατρέχοντας σε δύο από αυτούς –το βάρος των μέτρων και τα νέα χρέη των φορολογουμένων προς το Δημόσιο –μπορεί κανείς να συμπεράνει τι συνέβη το 2012.
Αυτό που κυριάρχησε ήταν οι διπλές εκλογές που ακύρωσαν κάθε προσπάθεια σταθεροποίησης κατά το πρώτο εξάμηνο και στη συνέχεια η διαπραγμάτευση για το πακέτο δημοσιονομικών μέτρων της περιόδου 2013-2016, οπότε και εκπνέει το πρόγραμμα στήριξης των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ.
Τα μέτρα που συμφωνήθηκαν ανήλθαν τελικά σε 13,5 δισ. ευρώ, 11,2 από μέτρα περιορισμού των δαπανών και 2,3 δισ. ευρώ από περισσότερους φόρους. Κι αυτά είναι που θα οδηγήσουν στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος από εφέτος παρά την ύφεση της οικονομίας.
Αυτό όμως που αναδείχθηκε μετά τον εξονυχιστικό έλεγχο της οικονομίας από την τρόικα σχεδόν ως τα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου και επισφραγίστηκε με τον πιο δραματικό τρόπο –την παραπομπή του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής –είναι η αδυναμία που προφανώς απορρέει από την έλλειψη πολιτικής βούλησης στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής.
Στην πραγματική οικονομία, υπό την πίεση των αυξημένων φορολογικών βαρών «φουντώνει» όχι μόνο η φοροδιαφυγή αλλά δυστυχώς και το φαινόμενο «Δεν πληρώνω». Σε αυτό εντάσσονται νοικοκυριά και επιχειρήσεις που έχουν πραγματική αδυναμία πληρωμών λόγω της ύφεσης και της ανεργίας, «αετονύχηδες» που έχουν τη δυνατότητα και περιμένουν την επόμενη νομοθετική ρύθμιση για τη ρύθμιση των οφειλών τους σε δόσεις και όσοι εξακολουθούν να ποντάρουν στην αδυναμία των διαλυμένων –ούτως ή άλλως –εφοριών να κάνουν τη δουλειά τους.
Ολα αυτά που εγκαίρως είχαν επισημανθεί από στελέχη του υπουργείου Οικονομικών και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους στη διαπραγμάτευση του τρίτου μνημονίου και των νέων φορολογικών βαρών οδήγησαν στο εξής σημείο:
l Οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών κάνοντας «ταμείο» για το 2012 διεπίστωσαν ότι τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη των ιδιωτών προς το Δημόσιο έφθασαν τα 13 δισ. ευρώ!
Δηλαδή κάθε μήνα αυξάνεται με ρυθμό 1 δισ. ευρώ. Αν η οικονομία είχε σταθεροποιηθεί και το Δημόσιο ήταν σε θέση να εισπράξει με έναν ομαλό ρυθμό τις οφειλές αυτές, η κυβέρνηση δεν θα χρειαζόταν να προχωρήσει στη λήψη νέων μέτρων.
Τα ποσά αυτά προστέθηκαν στο «βουνό» των ληξιπρόθεσμων χρεών ύψους 43 δισ. ευρώ που έχει σχηματιστεί την τελευταία δεκαετία, ανεβάζοντας τον λογαριασμό οφειλών στα 56 δισ. ευρώ.
Αυτή είναι η μεγάλη «βόμβα» για την οικονομία, και αν η κυβέρνηση δεν την αντιμετωπίσει, τότε θα σκάσει…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
