Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει από χθες κάθε λόγο να είναι ευτυχής – όχι ότι πριν δεν ήταν. Απλώς, από χθες, με την επίσκεψη που δέχθηκε από τον κ. Τσίπρα στο γραφείο του, κατόπιν αιτήματος του δεύτερου, για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει ανοίξει πλέον ο δρόμος που έχει μία μόνον κατεύθυνση και έναν προορισμό: τη διαπίστωση, μια μέρα, ότι η προσαρμογή στις απαιτήσεις του κ. Σόιμπλε είναι μονόδρομος για την Ελλάδα.
Το ταξίδι του κ. Τσίπρα στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών τον έβαλε στο «κάδρο» στο οποίο σταδιακά εισήλθαν το ΠαΣοΚ, η Ν.Δ., η ΔΗΜΑΡ, και, τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ: το «κάδρο» της αποδοχής της γερμανικής επικυριαρχίας στην Ελλάδα.
Αυταπατώνται οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ αν πιστεύουν ότι μεσοπρόθεσμα υπάρχει άλλη ανάγνωση αυτής της επίσκεψης. Μπορεί αυτή η επιλογή τους να είναι σωστή, να είναι, όπως λένε πολλοί, στροφή στο «ρεαλισμό», μπορεί και όχι. Το βέβαιο είναι ότι εκεί οδηγεί και ότι μόνον έτσι διαβάζεται.
Αλλωστε, από όσα μεταφέρονται από το ρεπορτάζ που έρχεται από το Βερολίνο για την κλειστή αυτή συνάντηση, οι διαφωνίες του κ. Τσίπρα με τον κ. Σόιμπλε εστιάστηκαν κυρίως σε μεθοδολογικά ζητήματα για την επίτευξη στόχων που όμως παρουσιάστηκαν κοινοί.
Ο κ. Σόιμπλε είπε δηλαδή στον κ. Τσίπρα ότι δεν έχει καμία αντίρρηση για το πώς θα πετύχει τους στόχους της η Ελλάδα, αρκεί να τους πετύχει – όμως αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, το ξέραμε από πολύ καιρό. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κ. Σόιμλπε κάθε άλλο παρά συμπαθεί τους φοροφυγάδες ή αυτούς που έβγαλαν τα λεφτά τους στην Ελβετία – όμως και αυτό το ξέραμε.
Εκείνο που δεν ξέραμε, είναι ότι οι δύο πολιτικοί άνδρες θα συμφωνούσαν με τον πυρήνα της γερμανικής πολιτικής που δεν είναι άλλος παρά αυτό που επιτάσσει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο: στην ουσία, ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει χρήση κανενός εργαλείου πολιτικής γύρω από το νόμισμα. Αυτό, ο κ. Τσίπρας σίγουρα δεν το αμφισβήτησε και πιθανότατα, ούτε καν το έθιξε. Όμως αυτό είναι το επίκεντρο του ζητήματος.
Ο χθεσινός οικοδεσπότης επέβαλε πλήρως της ατζέντα του στο συνομιλητή του. Επίσης, επέβαλε τη de facto παραδοχή του συνομιλητή του ότι από εκείνον περνάνε όλα. Κι όταν αυτά συμβαίνουν τόσο πρώιμα και «εν ψυχρώ», μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα συμβεί σε περίπτωση έξαρσης μιας κρίσης με τον κίνδυνο της πτώχευσης, της δόσης που δεν έρχεται…
Στην ουσία λοιπόν, ο κ. Τσίπρας «έκλεισε το μάτι» χθες στον κ. Σόιμπλε.
Ισως πιστεύει ότι αυτό θα του ανοίξει το δρόμο για την εξουσία, ίσως όχι. Είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς τι πραγματικά πιστεύει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. Μπορεί και να φαντάζεται ότι η γερμανική «ευλογία» θα τον βοηθήσει να αλλάξει εσωτερικά το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Εν προκειμένω, υπάρχουν πολλά «μπορεί». Υπάρχει όμως και κάτι σίγουρο: ότι το σημαντικό δεν είναι τι φαντάζεται ο κ. Τσίπρας για όλα αυτά, άλλα τι κατάλαβε ο κ. Σόιμπλε και, κυρίως, όλοι οι υπόλοιποι στη Γερμανία και την Ευρώπη, όπως επίσης και ο ελληνικός λαός που παρακολούθησε αμήχανος αυτή την ξαφνική συνάντηση…
