Μέσα στο χάος των εξελίξεων γύρω από τη «λίστα Λαγκάρντ», δεν δόθηκε η αναγκαία προσοχή σε κάτι πρωτοφανές: στον ορισμό του κράτους «κατά Μανιτάκη», ο οποίος, προχθές, δήλωσε στη Βουλή ότι η κυβέρνηση προτίθεται να διατηρήσει μόνον τις αναγκαίες και χρήσιμες για το κοινωνικό σύνολο δημόσιες υπηρεσίες, δηλαδή, όπως ρητά είπε, εκείνες «που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιτελέσουν ιδιωτικοί φορείς, υπό την απαράβατη προϋπόθεση ότι το κόστος λειτουργίας τους δεν θα επιβαρύνει υπέρμετρα ή αδικαιολόγητα τον έλληνα φορολογούμενο».
Ουδείς σώφρων άνθρωπος επιθυμεί τη διατήρηση ενός θηριώδους, πανάκριβου, εν πολλοίς διεφθαρμένου και αρτηριοσκληρωτικού κράτους – κι όσοι τα γράφαμε αυτά συστηματικά ήδη από τη δεκαετία του ΄90, ήμασταν «φασίστες», «δεξιοί», «εχθροί του λαού»… Όμως, τώρα πάμε στο απόλυτα άλλο άκρο; Ψυχραιμία!
Ο νέος αυτός ορισμός του κράτους δεν είναι καινοφανής μόνον για τα ελληνικά, αλλά και για τα ευρωπαικά δεδομένα – ίσως όχι μόνον και γι’ αυτά στον δυτικό κόσμο. Ο κ. Μανιτάκης, κατά τα λοιπά «αριστερογενής» και συμμετέχων στον «αριστερό» πυλώνα της κυβέρνησης, αλλά, το κυριότερο, καθηγητής του συνταγματικού δικαίου, κήρυξε τώρα ένα δόγμα που δίπλα του ο θατσερισμός και ο ρηγκανισμός της δεκαετίας του ΄80 μοιάζουν με το… κουμουνιστικό μανιφέστο.
Το κράτος λοιπόν είναι εκείνο που περισσεύει από το επιχειρηματικό ενδιαφέρον των ιδιωτών. Ό,τι αποφασίσουν ότι δεν τους ενδιαφέρει είναι κράτος. Μερικά πρακτικά ερωτήματα: λ.χ., η Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης, στην οποία είναι καθηγητής ο κ. Μανιτάκης, αν αύριο το πρωί ενδιαφέρει κάποιον ιδιώτη, φεύγει από το κράτος; Η εθνική άμυνα; Η αστυνομία; Τα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία; Τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης; Οι φυλακές; Το διπλωματικό σώμα;… Όλα αυτά πρέπει να φύγουν προς τους ιδιώτες, αν υποτεθεί ότι εκείνοι ίσως ενδιαφερθούν;
Ο νεοφώτιστος υπερνεοφιλελεύθερος καθηγητής, θα έπρεπε να θυμάται ότι η αμετροέπεια δεν βοηθά, ειδικά σε τέτοιους καιρούς. Και θα ήταν καλό να διευκρινίσει αν επρόκειτο περί γλωσσικού ολισθήματος πάνω στην ένταση, ή αν εννοεί αυτά που λέει.
Γιατί στην πρώτη περίπτωση, μπορεί κάτι τέτοιο να δικαιολογηθεί. Αν όμως το εννοεί, και δεδομένων των όσων συμβαίνουν με την υπαγωγή της χώρας στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, το πράγμα αλλάζει. Και γίνεται όχι απλώς φαιδρό, αλλά και επικίνδυνο…
