Προσέξτε με ποιές αντιφάσεις βουρλιζόμαστε ως ισόβιοι τρόφιμοι ενός απέραντου και αόρατου τρελοκομείου. Έτσι ο ανθρώπινος πλανήτης χωρισμένος σε δύο κατηγορίες. Σε δύο μαντριά. Ας πάρουμε το πρώτο. Το πολυπληθέστερο. Των πληβείων. Των πεντακοσίων. εφτακοσίων, χιλίων euros μηνιαίως. Θέλετε κάτι περισσότερο; Ας είναι χίλια και πεντακόσια. Ακόμα και δύο χιλιάδες. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ποιο το αδιαπραγμάτευτο κριτήριο των αγορών και καταναλωτικών μας αγαθών; Φυσικά οι χαμηλότερες τιμές. Σωστά; Πάμε παρακάτω
Έτσι, ας πούμε, χωρίς να το σκεφτούμε, ο οικιακός εξοπλισμός, από την καρέκλα μέχρι τον καναπέ ταυτίζεται με θηριώδεις πολυεθνικές που οι τιμές των επίπλων τους είναι μισές. Ακόμα και πιο κάτω από μισές. Συγκρινόμενες φυσικά με τις τιμές ελληνικών βιομηχανικών και βιοτεχνικών μονάδων. Λογικό. Αφού με πεντακόσια euros μπορώ να στολίσω το δωμάτιο του παιδιού μου χαζός είμαι να ξοδέψω τα διπλάσια αγοράζοντας ελληνικά; Πολύ σωστά
Έτσι όμως ο έλληνας μεροκαματιάρης, ο τρομοκρατημένος από την κρίση, ο μελλοθάνατος της Τρόικας, το θύμα δηλαδή, αγοράζοντας φτηνά πριμοδοτεί την φτηνή εργατική δύναμη των ρακένδυτων προλετάριων που για εκατό euros το μήνα, χύνουν ιδρώτα στα «στρατόπεδα» Ινδίας, Ταϊλάνδης, Βιετνάμ και Κίνας. Έτσι δηλαδή ενισχύει την παγκοσμιοποίηση, την αχαλίνωτη κερδοφορία και το γκρέμισμα αξιοπρεπών εργασιακών σχέσεων.
Με απλά λόγια, βγάζει με τα χέρια του τα μάτια του για έναν καναπέ, μία καρέκλα, ένα μπουφάν και μερικά σώβρακα. Όσο πιο χαμηλό το μεροκάματο, τόσο πιο φτηνή η παραγωγή και επομένως τόσο πιο βαθιά στα κάτεργα ο κάθε εργαζόμενος θα «κρεμαστεί». Νομοτέλεια καπιταλιστική που δεν έχει προς τα πίσω επιστροφή
Πάμε τώρα στο έτερο μαντρί. Της παγκόσμιας πλουτοκρατίας δηλαδή. Ελάχιστοι οι τρόφιμοι εκεί. Όμως μούρλια κανονική. Άλλης τάξεως και διαφορετικής ποιότητας. Επειδή το Κεφάλαιο ανεξάρτητα και ανεξέλεγκτα λειτουργεί. Επειδή αν δεν αυξάνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα τότε συρρικνώνεται και στο τέλος «πεθαίνει».
Και μαζί με αυτό ο πλουτοκράτης χρεοκοπεί. Που πάει να πει ότι ο κάθε καρχαρίας είναι αναγκασμένος διαρκώς να επινοεί καινούργιες μεθόδους, νέα κόλπα και πιο αποδοτικές επενδύσεις του κεφαλαίου του. Τουτέστιν ο καλύτερος άνθρωπος της υφηλίου, προκειμένου να παραμείνει «ζωντανός» είναι αναγκασμένος να μεταμορφωθεί σε σαρκοβόρο τέρας, κοστουμαρισμένος, γραβατωμένος και τάχα μου σοβαρός. Είναι αδυσώπητος νόμος της Φύσης. Ό,τι δεν αναπτύσσεται παρακμάζει και εξαφανίζεται από προσώπου Γης
Το συμπέρασμα ένα και τραγικό. Οι σχέσεις που φτιάξαμε και εξακολουθούμε να τις φροντίζουμε ως κόρη οφθαλμού καταλήγουν στο αθάνατο ρητό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και «ο θάνστός σου η ζωή μου». Το μοναδικό πράγμα που τόσο καλά μάθαμε και το εξασκούμε με επιδεξιότητα από υπάρξεως της Ανθρωπότητας είναι η αντιπαλότητα. Ένας διαρκής ύπουλος, υπόγειος και αλύπητος πόλεμος όπου η αλληλεγγύη και ο ουμανισμός είναι είδη προς εξαφάνιση εντελώς. Καθένας εξ ημών και υμών όταν εύχεται στον άλλο «καλή χρονιά», την ίδια στιγμή ακονίζει τα μαχαίρια του και προς το ιδιοτελές συμφέρον του ορμά. Μπορεί να κάνει διαφορετικά; Όχι φυσικά. Μπορεί κάποια δύναμη ν αλλάξει αυτή την ασυδοσία και την αποκτήνωση την εσωτερική; Ναι! Μόνο αν ξεσηκωθούν οι αμνοί και καταβροχθίσουν το κτήνος στο πι και φι!
