Τίποτα δεν άλλαξε. Επί της ουσίας εννοώ. Παράδειγμα η φοροδιαφυγή. Απροσμέτρητη και ασύλληπτη όπως πριν. Παράδειγμα οι λίστες. Ακόμα τις ψάχνουν. Ακόμα τις μελετούν. Ακόμα τις ερευνούν. Ακόμα τις λοξοκοιτούν. Παράδειγμα η αξιοκρατία.
Όπως με τα αφεντικά των ΔΟΥ. Όπου αντί οι κυβερνώντες να ακολουθήσουν τις νόμιμες διαδικασίες και να τοποθετήσουν τους καλύτερους, έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Όπως στο παρελθόν. Μοίρασαν τα ιμάτια ανάλογα με το εκλογικά ποσοστά των τριών κυβερνητικών κομμάτων. Η μερίδα του λέοντος στη ΝΔ, ο Βενιζέλος τα υπόλοιπα και ο κυρ Φώτης τα υπόλοιπα από τα υπόλοιπα. Περίφημα
Παράδειγμα η πολυνομία. Παράδειγμα η ατελείωτη γραφειοκρατία. Παράδειγμα το άνοιγμα των επαγγελμάτων. Μερικά ημίκλειστα, τα περισσότερα θεόκλειστα. Η αλλαγή με την γνωστή συνταγή. Ξαφρίζω τα πορτοφόλια των σκληρά εργαζόμενων πολιτών. Αυξάνω άμεσους και έμμεσους φόρους και πυροβολώ την χαριστική βολή στις συντάξεις. Αυτά έγιναν. Όλα τ άλλα, τα μεταρρυθμιστικά και ευρωπαϊκά μια άλλη φορά!
Τότε; Από που προκύπτει η αισιοδοξία του Σόιμπλε; Από τρεις παράγοντες. Ο πρώτος είναι ο Σαμαράς. Ο ζωντανός ορισμός του Yes man. Πετάει ο γάιδαρος; ρωτάει η Άνγκελα. Πετάει απαντάει ο Αντώνης. Ο δεύτερος λόγος είναι ο Τσίπρας. Μ αυτόν; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου. Χίλιες φορές η τριτοκομματική ακινησία παρά το ρίσκο προς την χρεοκοπία. Ο τρίτος και πιο ουσιαστικός λόγος είναι η πιθανή ελληνική πανωλεθρία. Ο Σόιμπλε το έχει διατυπώσει δημοσίως χωρίς περιστροφές. Η επιστροφή της Ελλάδας στην δραχμή μπορεί να γκρεμίσει ολόκληρη την ευρωζώνη την καλή.
Ως εκ τούτου μπροστά στα μάτια μας διαδραματίζεται ένα θέατρο εντυπώσεων. Όπου εκείνοι παριστάνουν ότι ο σκουπιδοτενεκές της Γερμανίας πορεύεται σε σωστή κατεύθυνση. Κι εμείς παριστάνουμε ότι ακολουθούμε πιστά και πειθαρχημένα την μεταρρυθμιστική, ευρωπαϊκή συνταγή. Θεατρική παράσταση δηλαδή με την Μέρκελ σε ρόλο αποκλειστικού και μοναδικού πρωταγωνιστή.
Και με τον έλληνα πρωθυπουργό σε ρόλο κομπάρσου. Όπως ο αείμνηστος Αλέξης Μινωτής στο «Notorious» του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Όπου από τη μια άνοιγε και έκλεινε πόρτες. Και από την άλλη, την μοναδική φορά που άνοιξε το στόμα του, πληροφορούσε τον αφέντη του «κύριε όπου να ναι τελειώνουν οι σαμπάνιες»
Με απλά λόγια και οι δύο πλευρές αγοράζουν χρόνο. Οι γερμανοί προκειμένου ν αποφύγουν την δική τους χρεοκοπία και έτσι πληρώνουν μέχρι να σωθούν ώστε στην συνέχεια να μας εγκαταλείψουν την μοίρα μας. Ο Σαμαράς προκειμένου να ανακάμψει δημοσκοπικά και έτσι στην συνέχεια να προσφύγει στις κάλπες και να κερδίσει μια δεύτερη τετραετία. Στο βωμό του επικοινωνιακού παιχνιδιού μας γδέρνουν, μας ψήνουν, μας καταβροχθίζουν και στο τέλος αφού μετατρέψουν τα κοκαλάκια του φτωχού σε οδοντογλυφίδα να καθαρίσουν τα δόντια τους και να μας φτύνουν!
Κι εμείς; Α εμείς. Άλλοι τρομοκρατημένοι με τον εφιάλτη της Δραχμής. Άλλοι αισθάνονται συνένοχοι για την κατάντια και την ντροπή. Άλλοι βουρλίζονται από το αδιέξοδο της πολιτικής. Άλλοι με κάμποσα που έβγαλαν από την φοροδιαφυγή. Όλοι σχεδόν πορευόμαστε όπως τα αμνοερίφια της Κρήτης πριν από την σφαγή. Να το πούμε, να το αφομοιώσουμε μπας και κάποτε το ξεπεράσουμε. Λαός υποταγμένος μονίμως ηττημένος!
