Βρέθηκα πρόσφατα, για λογαριασμό συγγενικού μου προσώπου, στα γραφεία του Οργανισμού Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών, στην οδό Πειραιώς, κοντά στην Ομόνοια. Ανέβηκα στον 1ο όροφο και ειλικρινά εντυπωσιάστηκα με την τάξη και την οργάνωση (που θύμιζαν κατάστημα Τράπεζας), αλλά και με τη διάθεση των υπαλλήλων.
Μία εξ αυτών, πάντως, με ενημέρωσε ότι «θα πρέπει να πάτε στον τέταρτο όροφο, δεν ανήκετε σε εμάς, αλλά στο τμήμα Πατησίων». Ανέβηκα στον 4ο όροφο και αίφνης βρέθηκα, όχι μόνο σε άλλο Τμήμα, αλλά σε άλλη ήπειρο – σίγουρα όχι στην Ευρώπη. Ο χώρος στενός, μικρός, τα γραφεία το ίδιο, οι (λίγοι) υπάλληλοι και οι πολλοί ασφαλισμένοι να στριμώχνονται στους (κατ’ ευφημισμόν) διαδρόμους, ανάμεσα σε κούτες και χαρτούρα…
Η οποία χαρτούρα δεν είναι για πέταμα, δεν έχει ξεμείνει από τη μετακόμιση (μέσα στη χρονιά που φεύγει) των γραφείων από τα Πατήσια στην Ομόνοια – πρόκειται για κανονικό αρχείο, με στοιχεία ασφαλισμένων, που μπήκαν στις κούτες για τη μετακόμιση και πιθανότατα δεν θα βγουν ποτέ από τις κούτες και τους διαδρόμους.
Και αν κάποιος χρειαστεί κάτι, ο ταλαίπωρος υπάλληλος (ή ο ίδιος ο ασφαλισμένος…) θα πρέπει να αναποδογυρίζει κούτες για να διαβάσει τα χειρόγραφα στοιχεία, αριθμούς, κωδικούς κλπ. κλπ., να βρει τη σωστή και να κάνει τον σταυρό του ότι αυτό το «κάτι» θα είναι εκεί μέσα, αυτούσιο, καθαρό, μη ποντικοφαγωμένο…
{{{ moto }}}
Δεν την έκανα τη δουλειά μου. Σε μια «φιδίσια» ουρά, που ξεκινούσε από κάπου στο βάθος και έφτανε σχεδόν στην έξοδο του ορόφου, είχα την 35η θέση. Μέσα, στο βάθος, σε μια θέση που η χειρόγραφη επίσης ταμπέλα χαρακτήριζε ως «Υπολογιστές – Ταμείο», ένας και μοναδικός υπάλληλος, υποδεχόταν τους (εκατοντάδες μέσα στη μέρα) ασφαλισμένους, που ήθελαν να πληρώσουν, να δηλώσουν, να χρησιμοποιήσουν κάπως τις «υπηρεσίες» του ΠΑΝΑΚΡΙΒΟΥ ταμείου τους. Οι άλλες δύο θέσεις εργαζομένων, ήταν και παρέμειναν κενές…
Στον όχι πολύ χρόνο που περίμενα στη στάσιμη ουρά, προτού αποχωρήσω απελπισμένος, άκουσα όλα όσα φαντάζεστε ότι θα μπορούσαν να καταλογίζουν οι ταλαίπωροι πολίτες στο δημόσιο, στους δημόσιους υπάλληλους, στους πολιτικούς, στο «σύστημα». Δεν μπορούσα να διαφωνήσω…
Εφυγα έχοντας κυρίως μια απορία: Πώς είναι δυνατόν, το ίδιο Ταμείο, στον ίδιο χώρο, να έχει τέτοιες διαφορές; Διότι, όπως άκουσα από παρόντες, «και στα Πατήσια τα ίδια χάλια ήταν»…
Και ποια η λογική της μετακόμισης, όταν δεν συνοδεύεται με άλλους είδους (πραγματικές) οικονομίες, όπως, για παράδειγμα, να μεταφέρουμε τον τόπο και τον τρόπο δουλειάς μας στον 20ό αιώνα; Οχι στον 21ο, στον προηγούμενο έστω…