Το ανάκτορο «Σαν Σουσί» δεσπόζει στο Πότσδαμ του Βραδενβούργου έξω από το Βερολίνο. Ακριβώς δίπλα του βρίσκεται ο τάφος του Φρειδερίκου του Μεγάλου, που είναι θαμμένος στην κορυφή του λόφου μαζί με τα έντεκα αγαπημένα σκυλιά του. Ο βασιλιάς της Πρωσίας, ο πατέρας του ενωμένου γερμανικού έθνους. Δεν είναι τυχαίο ότι η ιστορία του έκανε την τιμή να τον αποκαλέσει «Μέγα», προνόμιο που σε μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού ανθρώπους επεφύλαξε: σπουδαίος στρατηλάτης και διπλωμάτης, μεγάλος πνευματικός άνθρωπος – από την αυλή του πέρασαν τα πιο σπουδαία πνεύματα της εποχής του. Είναι επίσης ο θεμελιωτής του σύγχρονου γερμανικού μοντέλου κρατικής διοίκησης, του κράτους στο οποίο «ομνύει» το Βερολίνο σήμερα, τριακόσια χρόνια μετά τη γέννηση του ηγεμόνα που με το σπαθί του ένωσε τους Γερμανούς, όπως και κάποιους από τους ευρωπαίους. Όλα τα κατάφερε ο Φρειδερίκος. Όλα, εκτός από ένα: να διώξει τον ανεμόμυλο ενός χωριάτη του Πότσδαμ, δίπλα από το παλάτι του…
Ο Φρειδερίκος ήθελε να διώξει τον ανεμόμυλο, αλλά δεν ήθελε και να το κάνει με τη βία: δεν ήθελε να του πουν ότι χρησιμοποιεί τη δύναμή του για ίδιον όφελος. Επιχείρησε να εξαγοράσει τον ανεμόμυλο αλλά ο χωριάτης δεν δέχθηκε. Στη συνέχεια, άνθρωποί του φέρονται να τον απείλησαν, αλλά, πάλι ο χωριάτης δεν έφευγε: επικαλέστηκε το ίδιο το κράτος για το οποίο ο βασιλιάς ήταν τόσο υπερήφανος: στις οχλήσεις απάντησε: «υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο». Και ο ανεμόμυλος, έμεινε στη θέση του. Η απάντησή του χαροποίησε τον Φρειδερίκο: μπορεί ο θόρυβος από τα φτερά του ανεμόμυλου να μην τον άφηνε να κοιμηθεί, αλλά είχε χαρεί για την εμπιστοσύνη που έδειχνε ο λαός στο κράτος που είχε ο ίδιος δημιουργήσει.
Μακάρι οι Ελληνες «ηγέτες» να ήξεραν και να καταλάβαιναν αυτή την ιστορία και την οργανική σημασία της για τη θεσμική δύναμη της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη: ίσως θα αντιλαμβάνονταν τότε ότι η χώρα αυτή είχε πολλά όπλα που τα απεμπόλησε τα τρία τελευταία χρόνια και ότι αν δεν το είχε κάνει η μοίρα της θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη.
Όμως δεν είναι γι αυτό που αξίζει να αναφερθεί κανείς σήμερα σε αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία από τη Γερμανία – οι ελληνικές «ηγεσίες», δεν τόλμησαν να κάνουν εκείνο που τόλμησε ο χωριάτης του Πότσδαμ. Σήμερα, ο λόγος είναι ότι, όπως όλα δείχνουν, ευτυχώς, υπάρχουν δικαστές και στην Αθήνα. Και αυτό είναι το πιο παρήγορο νέο σε αυτή τη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια.
Οι Ελληνες «ηγέτες» δεν έχουν τα μυαλά του Φρειδερίκου: σπανίως χαίρονται όταν η Δικαιοσύνη λειτουργεί… Και, τώρα, με τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, αντιλαμβάνεται ακόμα και ο πιο δύσπιστος γιατί πριν από λίγο καιρό έγινε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να «φαγωθούν» οι οικονομικοί εισαγγελείς Πεπόνης και Μουζακίτης.
Ευτυχώς, εκείνοι που το επιχείρησαν, δεν τα κατάφεραν. Και οι λειτουργοί αυτοί – και όχι μόνον αυτοί – ανοίγουν τον τελευταίο καιρό υποθέσεις που με τον πιο σκανδαλώδη και αποκαρδιωτικό τρόπο έμεναν στο σκοτάδι. Αλλά κάνουν και κάτι ακόμα και εκείνοι και ο Αρειος Πάγος και άλλοι εκπρόσωποι του καθοριστικού για τη δημοκρατία πυλώνα της Δικαιοσύνης: υπερασπίζονται έμπρακτα το κράτος δικαίου, το Σύνταγμα, τους νόμους, το δημόσιο συμφέρον. Υπερασπίζονται, τελικά τη χαμένη τιμή του ελληνικού κράτους και της κυριαρχίας του– κι αυτό, εδώ και πάρα πολύ καιρό, δεν το έχει πράξει κανένας.
Στη Δικαιοσύνη στηρίζονται σήμερα πολλές και πολύ μεγάλες ελπίδες. Είναι ένα τελευταίο καταφύγιο…
