Γίνεται επίθεση σε πολιτικό πρόσωπο το οποίο αναγνωρίζει τους δράστες ως οπαδούς κόμματος Τάδε. Το Τάδε δηλώνει ότι δεν σχεδίασε καμία επίθεση. Το Τάδε δεν καταδικάζει την επίθεση (με γιαούρτι ή μπουγέλο ή σφαλιάρα). Βρίσκει μάλιστα επιβαρυντικά για το θύμα. Αντιγράφουμε:
«Η αμετροεπής συμπεριφορά του, οι προκλητικές δηλώσεις του καθώς και τα παραληρήματα έχουν προκαλέσει την κατακραυγή της κοινής γνώμης εναντίον του. Κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπος με αυτή την πραγματικότητα, η κατάστασή του επιδεινώνεται δραματικά και ξεσπά σε μνημειώδη παραληρήματα εναντίον του Τάδε».
Αλλάζουν οι ρόλοι. Θύμα από άλλο κόμμα. Καταδεικνύονται οι αντίπαλοι που λένε:
«Το Τάδε καμία σχέση δεν έχει με το επεισόδιο σε βάρος του βουλευτή. Οι πολιτικάντηδες που υποθάλπουν την βία και τις παράνομες αντισυγκεντρώσεις να πάψουν να πιάνουν στο στόμα τους το Τάδε».
Το πιο πρόσφατο επεισόδιο. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Στρατούλης δέχτηκε χτυπήματα στο κεφάλι από τρία άτομα που δήλωσαν χρυσαυγίτες. Η Χρυσή Αυγή λέει ότι δεν έχει καμία σχέση με την επίθεση. Θα μπορούσε να εκδώσει ανακοίνωση για αμετροεπή συμπεριφορά του βουλευτή και προκλητικές δηλώσεις, σαν κι αυτή (άνωθεν) που εξέδωσε σε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από επίθεση στον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο.
Το πολιτικό σύστημα χθες αντέδρασε έντονα. Καταδίκασε την επίθεση απερίφραστα. Καταδίκασαν όλοι. Ακόμη και το ΚΚΕ μίλησε με συμπάθεια για τον κ. Στρατούλη. Αντέδρασαν όλοι με τον ίδιο κατηγορηματικό τρόπο επειδή οι δράστες δήλωσαν εκφραστές του μορφώματος που ανεμίζει τη σημαία της χούντας. Η Χρυσή Αυγή υμνεί από μικροφώνου τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, υποκαθιστά την αστυνομία όπου μπορεί, καλλιεργεί το μίσος. Αυτά είναι τα δικά της χούγια. Μαζί με αυτά αρέσκεται σε βίαιες πράξεις. Όταν δεν αναλαμβάνει ευθύνη απλά τις δικαιολογεί. Όπως δικαιολόγησε χθες την επίθεση στον κ. Στρατούλη. Αυτό όμως δεν είναι δικό της χούι, είναι κοινό, το μοιράζεται με άλλα κόμματα, που εκδίδουν ανακοινώσεις ανάλογα με το αν συμπαθούν ή όχι το θύμα.
Συμπληρώθηκαν ακριβώς 2 χρόνια από την πρώτη επίθεση σε βάρος βουλευτή. Οι φωτογραφίες του Κώστα Χατζηδάκη με αίματα στο πρόσωπο, στις 15 Δεκεμβρίου του 2010, συγκλόνισαν την Ελλάδα. Όλα τα κόμματα καταδίκασαν την πράξη. Μετά οι επιθέσεις έγιναν συνήθειο. Το γιαούρτωμα και οι προπηλακισμοί μπήκαν στο πρόγραμμα. Το φαινόμενο έγινε τόσο συχνό που περνούσε ασχολίαστο. Ενδεικτικό: έγινε επίθεση με πέτρες στην Ντόρα Μπακογιάννη, έσπασε δίπλα της τζαμαρία εστιατορίου και ο πολιτικός κόσμος το αντιμετώπισε με φυσικότητα.
Το πράγμα προχώρησε ακόμη παραπέρα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιολόγησε την επίθεση εναντίον του κ. Πάγκαλου όπως θα καταλόγιζε σε θύμα βιασμού ότι φορούσε προκλητικά ρούχα. Και τώρα τι θα κάνουμε; Θα τρίβουμε στη μούρη των συριζαίων ότι κάποτε επικρότησαν ανάλογη επίθεση σε βάρος αντιπάλου τους; Όχι βέβαια. Έχουμε τις εξής επιλογές: να καταδικάζουμε την επίθεση κάθε φορά και για κάθε πρόσωπο ή να πάρουμε μπανάνες και να σκαρφαλώσουμε στα δέντρα σαν τους πιθήκους.
