on air

Ξεκίνησε πρώτη τις… εξοµολογήσεις, πρoτού ακόµα βγει στον αέρα το «Dancing with the stars». Αποκαλύπτοντας: «Ναι, θα πάρω μέρος» αλλά και σπεύδοντας να συμπληρώσει: «Φοβάμαι μόνο μη φάω καμιά τούμπα». Εκτοτε δεν έπαψε να επαναφέρει στις εμφανίσεις της την παράμετρο τούμπα, χτίζοντας γύρω από αυτή την απευκταία πιθανότητα τη διαφημιστική καμπάνια της νέας καριέρας της, αυτή της χορεύτριας εκ του προχείρου: «Μόνο μην πέσω και ρεζιλευτώ», «εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να είμαι αξιοπρεπής, έχω μια μικρή αγωνία μην πέσω και χτυπήσω», «φοβάμαι μην πέσω». Ετσι, βρεθήκαμε να παρακολουθούμε μια ντουζίνα παίκτες να προσπαθούν να εκτελέσουν σωστά τα βήματά τους και τη Βάνα Μπάρμπα να προσπαθεί να μην πέσει. Ωσπου την περασμένη Κυριακή έπεσε, αποχώρησε και ησυχάσαμε. Ετσι νομίζαμε. Γιατί εκείνη δεν είχε τελειώσει ακόμα με την «υπόθεση τούμπα». Βγήκε λοιπόν πάλι, για να επιβεβαιώσει «τελικά έπεσα» και να εξηγήσει: «Η αλήθεια είναι ότι έπεσα γιατί είχα το θράσος να χορέψω με δωδεκάποντο. Γιατί με ενδιαφέρει πιο πολύ η εικόνα μου, να βγαίνω γοητευτική και όμορφη παρά να κάνω σωστά τα βήματα».

Πρόκειται για την ίδια Βάνα Μπάρμπα που μερικούς μήνες πριν δήλωνε: «Τα τελευταία χρόνια δεν έχω προσέξει την εικόνα μου, θέλω να γίνω φίλη με τον χρόνο. Μου αρέσει η ηλικία μου, δεν είμαι πια σέξι» και «με αποκαλούν ακόμη σύμβολο του σεξ, αμαρτία είναι πια, γεράσαμε…». Διχασμός προσωπικότητας και ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή, εν προκειμένω της… λωλοβάνας; Μάλλον επικοινωνιακή τακτική, μια «τεχνική» εύκολης δημοσιότητας στην οποία η κυρία Μπάρμπα είναι προφεσορέσα. Την εφαρμόζει ανέκαθεν προβάλλοντας την περσόνα της απενοχοποιημένης σύγχρονης γυναίκας που δεν φοβάται να μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια για όλα (από τα περιττά κιλά της ως τις πρώτες και τις δεύτερες και τις τρίτες ρυτίδες της), αλλά και απευθυνόμενη σε ένα κοινό με βραχεία μνήμη. Το οποίο είναι έτοιμο (ή έτσι νομίζει η κυρία Μπάρμπα) να πιστέψει και τις πιο αντικρουόμενες δηλώσεις της.

Δηλώσεις, συμπεράσματα, σκέψεις ζωής και αποφάσεις που αλλάζουν από καιρό σε καιρό ανάλογα με την περσόνα (τη σέξι ή την άλλη, την κατασταλαγμένη και ώριμη) που η «θιασάρχις και θεατρική παραγωγός», όπως συστήθηκε εσχάτως, θέλει κάθε φορά να πλασάρει. Και έτσι, η Βάνα-χαμαιλέων υπάρχει χωρίς στην πραγματικότητα να κάνει τίποτε άξιο λόγου, μόνο αμπελοφιλοσοφώντας, περιφέροντας την ασυνέπεια των απόψεών της και αναδεικνύοντας το τίποτα (εν προκειμένω τον φόβο της για την τούμπα και την τούμπα) σε μείζον γεγονός. Εκπρόσωπος και αυτή ενός lifestyle που και στην κατάρρευσή του εξακολουθεί να ακκίζεται ισορροπώντας αδέξια σε δωδεκάποντα, ως ξυλοπόδαρος διασκεδαστής του πλήθους. Θλιβερή εικόνα και η δική της και η εικόνα των ομοίων της, στην… επιθανάτια τούμπα τους.