Αν υπάρχει κάτι που «κερδήθηκε» προχθές στις Βρυξέλλες, αυτό είναι ότι η Γερμανία κατάλαβε, μετά από πολύ καιρό, ότι η Ευρώπη, και ειδικά η ευρωζώνη, ούτε είναι, ούτε πρόκειται να γίνουν, τουλάχιστον όσο εύκολα φαντάζεται, αποικίες της. Ακόμα και εκείνοι που με κάθε τρόπο επί πολύ καιρό αρνούνται να δουν τη γεωπολιτική σημασία της σύγκρουσης με αφορμή το χρέος και αιτία τον γερμανικό ηγεμονισμό, τα είδαν τώρα ξεκάθαρα. Είδαν ότι η Λαγκάρντ υπήρξε το αντίπαλο δέος προς τη Μέρκελ και ότι η οξεία σύγκρουση ανάμεσά τους ήταν μια σύγκρουση με καθαρά γεωπολιτικά χαρακτηριστικά.
Εχει σημασία αυτό για την Ελλάδα; Τεράστια. Ό,τι «κατάφερε» να κερδίσει η Ελλάδα, το οφείλει σε αυτή τη σύγκρουση. Χωρίς τη Λαγκάρντ και την επιμονή της στη βιωσιμότητα του χρέους, η Γερμανία δεν θα είχε το παραμικρό ανάχωμα και δεν θα είχε κάνει βήμα πίσω στο ελληνικό ζήτημα. Το ΔΝΤ και οι δυνάμεις που αυτό εκφράζει ήταν εκείνες που «στρίμωξαν» το Βερολίνο και το οδήγησαν να αναγκαστεί να περιορίσει σε ένα βαθμό τα…. καθαρά κέρδη του από την ελληνική κρίση – γιατί αυτό ακριβώς συνέβη: η Γερμανία «μείωσε» τα οφέλη που αποκομίζει.
Όμως αυτή τη μείωση η Ελλάδα θα την «πληρώσει» ακριβά. Δεν θα είναι τόσο απλή υπόθεση όσο θέλουν πολλοί να την παρουσιάσουν. Γιατί η παρέμβαση του ΔΝΤ και, κυρίως, των ΗΠΑ, εκφράστηκε, έφερε κάποια σημαντικά αποτελέσματα και, προς στιγμή, μένει ως εδώ. Τώρα;
Τώρα, η Ελλάδα έχει να κάνει και πάλι με τη Γερμανία. Και, τώρα, έχει μπροστά της να «τηρήσει» στην πράξη τις δεσμεύσεις της. Η κυβέρνηση πέρασε από το κοινοβούλιο ή μέσω των νομοθετικών πράξεων όλα όσα της ζητήθηκαν. Τώρα, θα πρέπει και να τα εφαρμόσει.
Η εφαρμογή τους θα επιτείνει την ύφεση, θα βουλιάξει ακόμα περισσότερο την κοινωνία, θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο τα πολιτικά άκρα, θα μεγαλώσει την ανεργία, θα φέρει πραγματική εξαθλίωση σε μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού.
Επίσης, η εφαρμογή θα αποδειχθεί και σε πολλά πεδία αδύνατη, καθώς πολλές από τις προβλέψεις στηρίζονται σε έναν προϋπολογισμό που στερείται παντελώς πραγματικής βάσης στο σκέλος των εσόδων.
Τέλος, οι λεγόμενες «διαθρωτικές» μεταρρυθμίσεις, στις οποίες από εδώ και στο εξής θα επικεντρωθεί η εξωτερική πίεση, θα είναι ένας πολύ δύσκολος δρόμος, καθώς στις δεδομένες αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας επ’ αυτών, πολλές εκ των οποιών είναι πάντως εντελώς αναχρονιστικές και δεν οδηγούν πουθενά, θα προστεθεί ο δεδομένος χαρακτήρας του «πλιάτσικου» με τον οποίο θα πρέπει να αναμετρηθεί η κυβέρνηση κάθε φορά που θα επιχειρεί μια αποκρατικοποίηση…
Οσο για τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις όπως λ.χ. εκείνη του φορολογικού συστήματος , η εικόνα που λαμβάνουμε από τις πρώτες πληροφορίες που διαρρέονται είναι ότι θα πρόκειται, δυστυχώς, για το αναμενόμενο – και μακάρι αυτό να διαψευστεί στην πράξη: ότι θα πρόκειται για ένα φορολογικό σύστημα που απλώς θα κοιτά να μαζέψει περισσότερα λεφτά από εκείνους που χρόνια τώρα τα μαζεύει. Δηλαδή, που θα αποτύχει παταγωδώς στο στόχο του.
Οποιος αγνοεί όλα τα παραπάνω, απλώς αγνοεί την πραγματικότητα. Αγνοεί ότι, επί της ουσίας, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, που θα είναι βίαια και θα κρατήσουν καιρό. Πολύ καιρό.
