Κύριε διευθυντά.
Κατά τον Γιάννη Βρούτση «η πιο σημαντική μάχη, η μάχη της αξιοπιστίας, κερδήθηκε, οπότε ο Πρωθυπουργός μας μπορεί να επικαλείται τώρα την αξιοπιστία της χώρας». Ακόμη όμως και αν είναι έτσι (που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν είναι), μπορεί αυτή η… κερδισμένη αξιοπιστία να χορτάσει τον λαό; Αυτό πάνω-κάτω ρωτήθηκε ο υπουργός Εργασίας κατά την εμφάνισή του στη δημόσια τηλεόραση, για να απαντήσει, αφού πιέστηκε από τους δημοσιογράφους, ότι «είναι δύσκολο να ζήσει κανείς με 586 ευρώ» (ναι, βάπτισε το αδύνατο δύσκολο) αλλά και σπεύδοντας να συμπληρώσει, «μακάρι όμως να είχαν όλοι οι Ελληνες τα 586, γιατί υπάρχει και ένα 25% ανεργίας». Φθάσαμε λοιπόν στο σημείο να παρουσιάζεται η εξαθλίωση ως τύχη! Αν αυτό δεν είναι η έσχατη κατάντια για έναν λαό και για τους πολιτικούς που τον εκπροσωπούν και τον οδηγούν, τότε τι είναι;
Και μη χειρότερα (αν υπάρχουν…).
Πανδώρα
ΥΓ.: Κατά τ’ άλλα, η κλιμάκωση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη οδήγησε στην επιβράδυνση και της γερμανικής οικονομίας κατά το τρίμηνο Ιουλίου – Σεπτεμβρίου 2012. Περίμεναν κάτι καλύτερο;
* Αυτό βεβαίως οφείλεται στη μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης. No money, no honey και για τη γερμανική αγορά.
* Αρνητικές οι προοπτικές της οικονομίας και για τη Γαλλία, σύμφωνα με τη Standard and Poors.
* Το κόστος της ζωής ανεβαίνει, ενώ οι πιθανότητες επιβίωσης κατεβαίνουν. Να δεις ποιος το είχε πει αυτό…
