« Οι σκουπιδιάρηδες είναι οι αφανείς ήρωες της νεοτερικότητας. Καθημερινά ανανεώνουν και καθιστούν ξανά διακριτή τη συνοριακή γραμμή ανάμεσα στην κανονικότητα και την παθολογία, την υγεία και την ασθένεια , το επιθυμητό και το απωθητικό, το αποδεκτό και το απορριπτέο, το comme il faut και το comme il ne faut pas» .
Αυτά λέει ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν με ένα συμβολικό τρόπο για να αποκρυπτογραφήσει τις κοινωνίες της νεοτερικότητας .
Όμως στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο τα πραγματικά (και όχι τα συμβολικά) σκουπίδια που σωρεύονται κάθε μέρα κατά τόνους, συνιστούν μια εξαθλιωμένη πραγματικότητα (πλήρως ασύμβατη με ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα ).
Και επομένως ήδη το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας βρίσκεται στον αστερισμό του «απωθητικού, της ασθένειας, της παθολογίας, του comme il ne faut pas, της περιβαλλοντικής βόμβας»!
Ωστόσο, ας συνοψίσουμε την άρρωστη εικόνα που επικρατεί σήμερα στο μεγαλύτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα του τόπου μας :
1.Οι «εργολαβικοί» υπάλληλοι δεν πληρώνονται, λόγω του έντονα μειωμένου (από το κράτος) προϋπολογισμού του πανεπιστημίου.
Έτσι, αντιδρούν δικαίως μεν καταρχήν, αλλά μαξιμαλιστικά και εντελώς απαράδεκτα (από ένα σημείο και ύστερα) και δε συλλέγουν τα σκουπίδια, επιβάλλοντας δια της βίας τη θέληση τους σε όποιον επιχειρεί το αυτονόητο, να κρατήσει δηλαδή καθαρούς τους χώρους για τη διεξαγωγή των μαθημάτων και των εργαστηρίων!
Βεβαίως, θα πρέπει να πούμε , ότι αυτή την «κουλτούρα» τη διδάχτηκαν από τις περίφημες διεφθαρμένες συνδικαλιστικές αριστοκρατίες της μεταπολίτευσης, που βύθιζαν τη χώρα στο σκοτάδι, έκλειναν παράνομα τους δρόμους (και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς).
Άλλωστε το πανεπιστήμιο –ως επιμέρους πεδίο της ελληνικής κοινωνίας- αντανακλά την παθολογία της (και γνωρίζουμε άριστα ότι ο μεταπολιτευτικός συνδικαλισμός μετατράπηκε γρήγορα –από μέσο προστασίας των εργαζομένων – σε ένα συνονθύλευμα σκληρό σαν γρανίτη, που ενδιαφερόταν περισσότερο για τη διαιώνισή του, παρά για την υπεράσπιση των αδυνάτων).
2. Οι εισαγγελικές αρχές αδράνησαν τραγικά μέχρι τώρα, γιατί ενεργοποίησαν πολύ καθυστερημένα κάποιες προκαταρκτικές εξετάσεις για ενδεχόμενες αξιόποινες πράξεις που έχουν διαπραχθεί (οι οποίες, μάλιστα, διενεργούνται με χαλαρούς διαδικαστικούς ρυθμούς, ενώ το Αριστοτέλειο «πνίγεται» μέσα στα σκουπίδια και αποτελεί μια εστία μόλυνσης για όλη την πόλη, αφού το campus του πανεπιστημίου είναι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης).
Και αυτή η παρατήρηση καταδεικνύει εμφανώς το δομικό πρόβλημα που υπάρχει στην απονομή της δικαιοσύνης στη χώρα μας (όπως έχει αποκαλύψει, άλλωστε, με πολλές αποφάσεις του και το Ευρωπαικό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου).
Εξάλλου θα πρέπει να επισημάνουμε, ότι με το ν. 4009/2011 το άσυλο έχει καταργηθεί και οι καταγγελίες για τους βάρβαρους και επικίνδυνους τραυματισμούς φοιτητών και καθηγητών στη Νομική και τη Θεολογική Σχολή από κουκουλοφόρους και εργολαβικούς υπαλλήλους, θα έπρεπε ταχύτατα να έχει κινητοποιήσει την αυτεπάγγελτη παρέμβαση των εισαγγελικών αρχών (με την αυτόφωρη διαδικασία)!
Και όμως αυτό δεν έγινε!
3. Η κεντρική διοίκηση του Αριστοτέλειου είναι κατειλημμένη επί δύο μήνες από τους εργολαβικούς υπαλλήλους (και ο κεντρικός διοικητικός πυρήνας του ΑΠΘ έχει παντελώς ακρωτηριαστεί)!
4. Κάποια πολιτικά κόμματα, που ούτως ή άλλως σαμποτάριζαν από την αρχή παράνομα την εκλογή των καινούργιων Συμβουλίων Διοίκησης, επενδύουν –για μικροκομματικά οφέλη– σε αυτή την μεταμοντέρνα (και εξαθλιωμένη) πανεπιστημιακή πραγματικότητα!
Και, έτσι, αποκαλύπτουν και τη γενικότερη πολιτική μεθοδολογία τους με την οποία θέλουν να «σώσουν» το πανεπιστήμιο (ή και την Ελλάδα)!
Δηλαδή, μέσα από τη λεγόμενη «δημιουργική καταστροφική» να γεννηθεί κάτι καινούργιο!
Όμως αυτή η αντίληψη –την οποία ασπαζόταν παλιότερα ο πατέρας του ρώσικου αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν- είναι η συνταγή για την ολοκληρωτική συντριβή, όχι μόνο του πανεπιστημίου, αλλά και της χώρας μας.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Η σημερινή κατάσταση με τους τόνους των σκουπιδιών αδικεί πλήρως το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο!
Επομένως, πρέπει να παλέψουμε για τα αυτονόητα πράγματα (όπως να έχουμε ένα καθαρό εκπαιδευτικό ίδρυμα) !
Και άρα η «επανάσταση για το αδύνατο», όπως έλεγαν τον Μάη του 1968 στη Γαλλία, σε εμάς πρέπει να μεταφραστεί στην «επανάσταση για τα αυτονόητα πράγματα»!
Αν θέλουμε να ζήσουμε σε μια ανθρώπινη κοινωνία!
Ο Καλφέλης Γρηγόρης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
