Στην κοσμάρα τους!

Η ιστορία είναι ταυτοχρόνως εκπληκτική και ενδεικτική.Εκπληκτική ως προς το μέγεθος του θράσους και της ασυνειδησίας που αποκαλύπτει. Και ενδεικτική για ποιον λόγο οι πολίτες αποστρέφονται όλο και περισσότερο το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του.

Πέρυσι τον Μάρτιο και παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του, ο τότε υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος ζημίωσε περίπου 15.000 ιδιώτες ομολογιούχους του Δημοσίου.

Εκοψε υποχρεωτικά τα ομόλογα που κατείχαν, εξανεμίζοντας τις οικονομίες τους και συχνά τις αποταμιεύσεις μιας ολόκληρης ζωής. Αποκορύφωμα του κυνισμού του: μοίρασε σε ηλικιωμένους ανθρώπους ομόλογα που θα αποπληρωθούν σε… τριάντα χρόνια!

Το ίδιο έκανε και με τα ασφαλιστικά ταμεία, για τα οποία δεν υπήρξε καμία ουσιαστική πρόβλεψη για την αναπλήρωση των αποθεματικών –όπως, για παράδειγμα, προβλέφθηκε για τις τράπεζες με την ανακεφαλαιοποίηση…

Κοινώς, ο Βενιζέλος κατέστρεψε ανθρώπους.

Τα Ταμεία βεβαίως δεν διαδηλώνουν. Την περασμένη Τετάρτη όμως μερικοί από τους εξαπατημένους ιδιώτες ομολογιούχους αποδοκίμασαν τον Βενιζέλο όταν πήγαινε στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Παρά ταύτα, ο σημερινός αρχηγός του ΠαΣοΚ ούτε την ευθύνη του έδειξε να συναισθάνεται, ούτε ελαφρυντικά αναζήτησε, ούτε μια στοιχειώδη «συγγνώμη» προσπάθησε να ψελλίσει.

Αντιθέτως, το Γραφείο Τύπου του ΠαΣοΚ προέβη σε μια απίστευτη επίδειξη θράσους και ασυνειδησίας.

Εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία μιλούσε για «φασίζοντα happenings», για «Αγανακτισμένους» εντός εισαγωγικών, για ολιγωρία της Αστυνομίας (!), ενώ αναρωτιόταν γιατί οι ομολογιούχοι «δεν απευθύνονται στην κυβέρνηση».

Με άλλα λόγια, όχι μόνο τους έφαγαν τα λεφτά αλλά τους είπαν και «φασίστες». Ο Βενιζέλος δεν φταίει σε τίποτε!..

Ανέφερα την ιστορία επειδή αναδεικνύει με απόλυτη ακρίβεια το κορυφαίο πρόβλημα του σημερινού πολιτικού συστήματος: πάσχει από παντελή έλλειψη επίγνωσης. Ή, ακόμη χειρότερα, συνείδησης…

Οχι μόνο κατέστρεψαν τη χώρα και τους ανθρώπους της, αλλά αναρωτιούνται μετά γιατί τους την πέφτουν. Επιβεβαιώνουν έτσι ότι η εγγενής πλέον αδιαφορία της πολιτικής τάξης για «τις ζωές των άλλων» αγγίζει τα όρια της πρόκλησης.

Δεν θα σταθώ στα όσα λέει ο Αντ. Ρουπακιώτης για τα συντεχνιακά των δικηγόρων –δικό του ζήτημα…

Θα σταθώ όμως στην καταγγελία του υπουργού Δικαιοσύνης ότι η τρόικα και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης λειτουργούν περίπου για λογαριασμό «των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών».

Είναι πολύ βαριά κουβέντα.

Εντάξει, βεβαίως, δεν έπεσα από τα σύννεφα. Κάτι είχε πάρει και το δικό μου αφτί.

Την Κυριακή 28 Οκτωβρίου σημείωνα εδώ για τις αλλαγές στο Εργασιακό που προωθούσαν τρόικα και κυβέρνηση ότι «η καθεμία φέρει στην ούγια τη σφραγίδα κάποιου συγκεκριμένου χορηγού». Και έδινα παραδείγματα –τράπεζες, ΣΕΒ, ΣΕΤΕ κ.λπ.

Αλλά άλλο να το γράφει ένας δημοσιογράφος κι άλλο να το λέει ένας υπουργός.

Ακόμη περισσότερο που οι μπίζνες της τρόικας ενδιαφέρουν δευτερευόντως. Πρωτίστως μας απασχολεί η κυβέρνηση.

Για την οποία δεν έχω καμία αντίρρηση να συμφωνήσω ότι σε πολύ δυσχερείς συνθήκες υπόκειται και ενδίδει στον εκβιασμό των δανειστών.

Αλλά θα δυσκολευτώ πολύ να αποδεχθώ ότι περιλαμβάνει ανθρώπους που θεωρούν ότι το μνημόνιο κάνει καλό στην υγεία.

Κι ότι το ψηφίζουν ή το εφαρμόζουν όχι επειδή το επιβάλλει μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης αλλά επειδή το θεωρούν χρήσιμο, αν όχι επιθυμητό.

Διότι αν υπάρχουν τέτοιοι υπουργοί (πράγμα το οποίο ασφαλώς απεύχομαι…) σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν ξέρουν ούτε σε ποια χώρα βρίσκονται ούτε τι συμβαίνει έξω από την πόρτα του γραφείου τους.

Θα μου πείτε ότι κι ο Βενιζέλος νόμιζε πως με το PSI έκανε κάτι καλό και χρήσιμο, το είχε μάλιστα ανακηρύξει ως «τη μεγαλύτερη διαπραγμάτευση που έκανε η Ελλάδα μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης»… Αλλά τελικά κατέστρεψε τους ανθρώπους.

Δυστυχώς, η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Διότι και ο Γ. Παπανδρέου και ο Γ. Παπακωνσταντίνου και ο Ευ. Βενιζέλος και ο Ι. Στουρνάρας σήμερα καταλήγουν όλοι στο ίδιο τραγικό λάθος: βλέπουν την πολιτική μόνο μέσα από τον δικό τους ρόλο και προσπερνούν όσους πλήττονται από αυτόν.

Ελλειψη επίγνωσης και έλλειψη συνείδησης. Δεν καταλαβαίνουν και ενίοτε αγανακτούν, μάλιστα, επειδή δεν αναγνωρίζονται στην πραγματική τους αξία η προσπάθεια και η προσφορά τους.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι υπάρχει πολιτική τάξη που να έχει βρεθεί σε τόσο απόλυτη αναντιστοιχία με την κοινωνία που την περιβάλλει. Στην κοσμάρα τους, για να το πω λαϊκά.

Και πολύ φοβούμαι ότι, αργά ή γρήγορα, αλλά μάλλον αναπότρεπτα, η αναντιστοιχία αυτή θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες.