Η επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην προεδρεία των ΗΠΑ δεν σημαίνει απλώς και «αυτόματα» τη συνέχιση μιας πολιτικής για άλλα τέσσερα χρόνια. Ή, κι αν σημαίνει αυτό στο εσωτερικό πεδίο, πιθανότατα κάτι τέτοιο δεν θα ισχύσει στις διεθνείς σχέσεις των ΗΠΑ.
Ο Ομπάμα έχει πλέον τα χέρια του λυμένα, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι τα είχε πριν από λίγο καιρό. Ταυτόχρονα, ωριμάζουν και οι μεγάλες διεθνείς κρίσεις που σήμερα τείνουν να κυριαρχήσουν έχουν πια κι εκείνες λάβει το σχήμα τους μόλις το τελευταίο διάστημα: ο Αμερικανός πρόεδρος θα έρθει τώρα με διαφορετικό τρόπο απ’ό,τι πριν αντιμέτωπος όχι μόνον με το ζήτημα του Ιράν, αλλά και με την κρίση στην Ευρώπη.
Ο Ομπάμα γιορτάζει την επανεκλογή του την ώρα που η Ελλάδα «ψηφίζει» το Τρίτο Μνημόνιο με το πιστόλι στον κρόταφο, την ώρα που στην Πορτογαλία οι αστυνομικοί διαδηλώνουν μαζικά, στην Ισπανία οι πάντες ακόμα μαζικότερα και που η ίδια η Γαλλία απειλείται. Η Γερμανία ισοπεδώνει τη μισή Ευρώπη κι αυτό αφορά άμεσα και τις ΗΠΑ.
Μόλις λίγο καιρό πριν, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε, έπειτα από παρέμβαση του Ομπάμα για τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη, έχει δηλώσει ότι εκείνος καλά θα κάνει να κοιτάει τη δουλειά του και τα αμερικανικά ελλείμματα.
Οι Γερμανοί δεν βλέπουν με καλό μάτι την επανεκλογή Ομπάμα: πίστευαν ότι ο Ρόμνει, λόγω ακραίου φιλελευθερισμού, θα τους ήταν πιο κατάλληλος για αυτούς. Ο Ομπάμα τους ενοχλεί και επειδή έχει επιχειρήσει να «φρενάρει» την ελληνική καταστροφή παραπάνω από μία φορές, αλλά και επειδή δεν μετέχει αυτής της αντίληψης ότι η λιτότητα μπορεί να «σώσει» χώρες και οικονομίες – το αντίθετο μάλιστα.
Ομπάμα και Μέρκελ, ΗΠΑ και γερμανική Ευρώπη, θα εισέλθουν τώρα σε μια νέα τροχιά σχέσεων, την οποία, αυτή τη στιγμή, ουδείς μπορεί με ακρίβεια να προβλέψει ή να προδιαγράψει ακριβώς επειδή το Βερολίνο πιέζει όλο και πιο πολύ.
Ο Ομπάμα έχει μπροστά του τέσσερα χρόνια στα οποία θα πρέπει να αποφασίσει αν οι ΗΠΑ θα αφήσουν να γίνει η Ευρώπη γερμανική «αποικία», κάτι το οποίο με κάθε τρόπο επιχειρεί να πετύχει το Βερολίνο μέσα από την κρίση χρέους εδώ και τρία σχεδόν χρόνια. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, όπως θα πρέπει να απαντήσει και σε άλλα, όπως λ.χ. τι θα κάνει με το Ιράν. Σε όλα τα διεθνή ζητήματα, μέχρι τώρα, οι Αμερικανοί έχουν αντιδράσει, αλλά συγκρατημένα και πυροσβεστικά. Τώρα, μένει να δούμε αν κάτι θα αλλάξει.
Είναι δεδομένο ότι στο χρόνο που της μένει, μέχρι τις δικές της εκλογές, η Αγκελα Μέρκελ θα κάνει ό,τι μπορεί για τη γερμανική Ευρώπη – άλλωστε, σύμφωνα με όλες τις μέχρι τώρα ενδείξεις, θα κερδίσει και τις εκλογές του ερχόμενου φθινοπώρου.
Όμως, με λυμένα τα χέρια του, ο «Ομπάμα 2» είναι πολύ πιθανό να μην κάτσει απλώς να κοιτάει τους Γερμανούς στην προσπάθειά τους να «τα πάρουν όλα». Τι μπορεί να κάνει; Πολλά – έχει ήδη κάνει, αλλά, τώρα εισερχόμαστε πια σε ένα είδος «τελικής φάσης». Γιατί τώρα είναι που θα κριθεί πλέον η γεωπολιτική διάσταση του βίαιου γερμανικού εγχειρήματος, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ σε σημασία τα όρια της ίδιας της Ευρώπης.
