Ομνύουμε διαρκώς και ακαταπαύστως στη Δημοκρατία, υπερηφανευόμαστε ότι εδώ γεννήθηκε, αλλά κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να αποδείξουμε ότι ούτε να τη διαχειριστούμε μπορούμε, ούτε τόσο δημοκράτες είμαστε στην πράξη.
Η απόφαση του συλλόγου γονέων στο Χαλάνδρι, όπου με συντριπτική πλειοψηφία – 234 υπέρ, 4 κατά και μία λευκή ψήφος – συμφώνησαν να εκδιωχθούν τα παιδιά ρομά που φοιτούν σε αυτό, αποτελεί ένα μικρό δείγμα για το πώς αντιλαμβανόμαστε τη Δημοκρατία. «Η κόλαση είναι οι άλλοι» έγραφε ο Σαρτρ πριν κάμποσα χρόνια και κάποιοι συμπολίτες μας βάλθηκαν να το κάνουν πράξη…
Όποιος δεν μας αρέσει, όποιος διαφέρει από εμάς, όποιος δεν ταιριάζει στα πολιτιστικά μας πρότυπα, πολύ εύκολα μπορεί να θεωρηθεί απόβλητος. Αλήθεια, αυτοί οι γονείς που αποφάσισαν ελαφρά τη καρδία να διώξουν τους ρομά από το σχολείο, αντιλαμβάνονται τι μηνύματα δίνουν στα παιδιά τους;
Συνειδητοποιούν άραγε, ότι έτσι διαπαιδαγωγούν τα παιδιά, να θεωρούν ως αντίπαλο και εχθρό όποιον διαφωνεί αύριο μαζί τους ή όποιον δεν ταιριάζει με τα πρότυπα με τα οποία έχουν ανατραφεί;
Μετά διαμαρτυρόμαστε γιατί ανεβαίνει η Χρυσή Αυγή, γιατί κάποιοι αναλαμβάνουν το ρόλο του αυτόκλητου προστάτη ή τιμωρού…
Κάποιος πρέπει να εξηγήσει σε αυτούς τους γονείς – κι αυτό είναι υποχρέωση πρωτίστως των δασκάλων και της πολιτείας – ότι υπάρχουν ορισμένα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που δεν υπόκεινται ούτε σε περιορισμούς ούτε σε ψηφοφορίες. Και η εκπαίδευση, είτε τους αρέσει είτε όχι, είναι ένα από αυτά. Όλα τα παιδιά, οποιασδήποτε φυλής, οποιασδήποτε εθνικότητας, έχουν το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Και η χώρα που επαίρεται ότι γέννησε τον πολιτισμό δεν μπορεί, δεν δικαιούται να τα αποκλείει. Ακόμα κι αν έχουν δυσκολίες, ακόμα κι αν δημιουργούν προβλήματα, οφείλουμε να τα βοηθήσουμε να τα ξεπεράσουν και όχι να προσπαθούμε να τα σπρώξουμε στο περιθώριο.
