«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες»: ας ακούσουν επιτέλους την προτροπή του Αλεξανδρινού εκεί στην Ιπποκράτους! Κι αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν. Το τέλος έφτασε. Ας το δεχθούν λοιπόν με αξιοπρέπεια.
Το φθινόπωρο του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου ήρθε στην εξουσία με την πρωτοφανή διαφορά των 10 μονάδων και με τον αέρα της φοβερής ρήσης «λεφτά υπάρχουνε». Σε λίγους μήνες, η χώρα είχε οδηγηθεί στο διεθνή οικονομικό έλεγχο. Το ΠαΣοΚ – το ομολογούν πια πολλοί, όπως μεταξύ αυτών και ο Τάκης Ρουμελιώτης – δέχθηκε τα πάντα, όλα όσα του επέβαλαν οι ξένοι, χωρίς καμιά αντίσταση ή προετοιμασία. Μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς να το ακούν, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε ταφόπλακα στη χώρα, την οποία η κυβέρνηση Καραμανλή ασφαλώς και είχε αφήσει σε πολύ κακή κατάσταση για την οποία έχει κι εκείνη, μεγάλες ιστορικές ευθύνες.
Τελικά, ο Παπανδρέου έφυγε και ήρθε ο Βενιζέλος, στα χέρια του οποίου «σκάει», αυτή τη στιγμή, το κόμμα. Ο Βενιζέλος Εν τάξει, δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο κόμμα είναι που σβήνει στην ελληνική πολιτική ιστορία. Στο κάτω κάτω, έχει κάνει έναν τεράστιο κύκλο, μεγάλο τμήμα του οποίου συνδέεται και με τις ουσιαστικές ευθύνες του πώς φτάσαμε ως εδώ.
Κλαίνε πολλοί τώρα και οδύρονται για την τύχη του ΠαΣοΚ, αντί να κλαίνε και να οδύρονται για την τύχη της Ελλάδας. Γιατί όμως; Μήπως αυτό που συμβαίνει είναι «άδικο»; Μήπως είναι «λάθος»; Ή μήπως το σημερινό ΠαΣοΚ έχει κάτι να προσφέρει στη χώρα;
Πολλοί λυπούνται που το πάλαι ποτέ κόμμα που ταρακουνούσε και κυβερνούσε την Ελλάδα σβήνει τώρα έτσι. Μα πρόκειται περί αντίφασης: ουδέποτε ένα κόμμα «έφυγε» από το πολιτικό προσκήνιο σε «δόξα και τιμή»: αν τα είχε αυτά, δεν θα έφευγε. Ο κύκλος έκλεισε. Η ζωή προχωράει. Ας μαθαίνουμε όλοι από τα σφάλματά μας κι ας προχωρούμε μπροστά. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να επηρεαστεί ούτε θετικά ούτε αρνητικά σε κάποιο σημαντικό βαθμό από την αποδρομή του ΠαΣοΚ από το δημόσιο βίο της. Για τον απλό λόγο ότι η πραγματικότητα την έχει ήδη προεξοφλήσει.
Υπάρχει βέβαια και μία ακόμη εκκρεμότητα: οι επίδοξοι «σωτήρες» που ξεπηδούν από τις αποσυντιθέμενες τάξεις του: ο ένας θα κάνει, λέει, κόμμα, ο άλλος σκέφτεται να πάει στον Σαμαρά – αν τον πάρουν – ο τρίτος καταγγέλλει τη σημερινή ηγεσία, αλλά και την προηγούμενη που τον «δημιούργησε» πολιτικά από το μηδέν. Καλό θα ήταν όλοι αυτοί, αν επιθυμούν να προσφέρουν μια τελευταία «υπηρεσία» στους εαυτούς τους και, κυρίως, στον τόπο, να ακούσουν την προτροπή εκείνη του Καβάφη.
Κι ας πάνε, επιτέλους, σπίτι τους…
