Οι επίμονες και αγωνιώδεις προσπάθειες από πολλούς συμπολίτες μας – συχνά διαφορετικών κοινωνικών καταβολών ή αντιλήψεων περί λειτουργίας του κράτους και του βαθμού παρέμβασης του στην οικονομία- να ωθήσουν τον πολιτικό κόσμο της χώρας σε αλλαγές που θα αποτρέψουν τη προδιαγεγραμμένη πορεία σήψης και παρακμής, έχουν καταλήξει σε πλήρη αποτυχία.
Ο πολιτικός κόσμος επιμένει σε αυτό –ίσως και το μόνο- που ξέρει πολύ καλά να κάνει και εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες: να επιλέγει τα εύκολα, να αποφεύγει διαρθρωτικές αλλαγές, να αποκρούει οποιοδήποτε μακροπρόθεσμο σχέδιο αλλαγής της φυσιογνωμίας της χώρας.
Και προφανώς η κατάληξη σε ένα μίγμα μέτρων που σε πρώτο πλάνο έχει τη μείωση μισθών και συντάξεων, τη φορολογική επιβάρυνση των πολλών και την αδιάκριτη οριζόντια κάθε είδους περικοπή, ελαφρύνοντας παράλληλα φορολογικά τους λίγους, θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης. Δυστυχώς κανείς πλέον δε μπορεί να αιτιολογήσει αυτή τη στάση.
Με μία απλή αναγωγή είναι αντιληπτό πως οι διάφορες «φορολογικές λίστες» περιέχουν περισσότερα εν δυνάμει φορολογικά έσοδα από ότι όλες οι τελευταίες φοροεπιδρομές μαζί, οι κάθε λογής «πελατειακές εξυπηρετήσεις που παρακάμπτουν τους γενικούς κανόνες» στερούν περισσότερους πόρους απ’ ότι εξοικονομούνται με την περιστολή των δημόσιων δαπανών, οι συνεχείς αναβολές συγκρότησης ενός εθνικού σχεδίου παραγωγικής αναδόμησης συνεπάγονται το καθημερινό κλείσιμο μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων με επακόλουθη την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας, που καμία ισοδύναμη ρύθμιση κατάργησης κατώτατων μισθών δε μπορεί να αντισταθμίσει.
Μία τέτοιας κλίμακας παταγώδης αποτυχία όταν δεν ερμηνεύεται ως μία συνεχής προσπάθεια εξυπηρέτησης ολίγων και ισχυρών σε βάρος της κοινωνίας των πολιτών, εξηγείται ως η πλήρης ανικανότητα αντίληψης, αντίδρασης και σχεδιασμού. Σίγουρα, όλοι όσοι διαχειρίστηκαν την τύχη της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι ανίκανοι, όμως, σίγουρα πάλι, αρκούν δυναμικές μειοψηφίες να καθορίσουν τη λειτουργία ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος.
Αυτές οι δυναμικές μειοψηφίες κατόρθωσαν στο πλαίσιο της προηγούμενης τεχνητής ευμάρειας να υποσκάψουν τη λειτουργία των κομμάτων, να θέσουν φραγμούς στην πρόσβαση των ηγεσιών στην πληροφόρηση και να οδηγήσουν τους ηγέτες των κομμάτων σε Λουδοβίκειες τακτικές, εγκαταλείποντας τον πλουραλισμό χάριν της ομοφωνίας ενός κλειστού κύκλου συμβούλων, μία πρακτική που και σήμερα υπηρετείται.
Το φαινόμενο των «ηγεσιών καρτέλ» έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάσταση σήμερα. Ηγέτες που δεν ακούν και δε βλέπουν, δεν ξέρουν και δεν αντιλαμβάνονται την κοινωνική κατάσταση.
Ο χρόνος στην πολιτική έχει το δικό του ρυθμό: πράξεις που αργούν ολόκληρες δεκαετίες μπορούν να γίνουν πραγματικότητα εντός κάποιων ωρών. Και αναλογικά: δράσεις που για χρόνια ολόκληρα δεν πραγματώθηκαν μπορούν λίγο να επηρεάσουν την ιστορία, όμως πρωτοβουλίες που εντός κάποιων ημερών τελικώς εκδηλώνονται μπορούν να αλλάξουν τον ρού της σημαντικά.
Σαφώς η αισιοδοξία δεν πρέπει να μας εγκαταλείπει όμως επίσης και η υπερφίαλη αντιμετώπιση της πραγματικότητας αποτελεί κάκιστο σύμβουλο.
Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, ας πραγματοποιήσουμε την αυτοκριτική μας και ας επιλέξουμε: θα επιτρέψουμε σε δυναμικές υστερόβουλες μειοψηφίες να καθορίσουν την τύχης της χώρας μας, ή θα αντιδράσουμε επιλέγοντας το εθνικά δίκαιο, αληθές και κοινωνικά επωφελές.
Ο κ. Αντώνης Σαουλίδης είναι Δικηγόρος και Πρόεδρος του ΔΣ Νεάπολης-Συκεών
