Η απεργία των δασκάλων έχει ταξικό χαρακτήρα. Δεν εννοούμε ότι έχουν ταξική συνείδηση πιο οξυμένη από των άλλων απεργών. Οι δάσκαλοι κάνουν ζημιά στα παιδιά με συγκεκριμένη ταξική προέλευση, κάνουν ζημιά στους κοινωνικά αδύνατους. Και όταν λέμε πιο αδύνατους δεν εννοούμε μόνο τα λεφτά αλλά όλο το πακέτο, δηλαδή στα παιδιά που δεν έχουν γονείς επιστήμονες ή κουλτουριάρηδες οι οποίοι θα δώσουν ερεθίσματα. Τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων βασίζονται πολύ περισσότερο στον δάσκαλο από όσο τα παιδιά της κυρίαρχης τάξης τα οποία τα οποία έχουν πλεονέκτημα στο πολιτισμικό κεφάλαιο και στα υλικά εφόδια. Ο δάσκαλος που απεργεί τις πρώτες ημέρες της σχολικής χρονιάς αναπαράγει το μοντέλο των κοινωνικών ανισοτήτων. Τα παιδάκια πάνε να μπουν σε μια σειρά αλλά έρχονται αντιμέτωπα με την άρνηση, την ανακατωσούρα την ακύρωση του σχολικού προγράμματος.
Οι δάσκαλοι λένε ότι απεργούν για ένα καλύτερο μέλλον των μαθητών τους. Λένε ότι απεργούν επειδή στα σχολεία δεν έχουν πετρέλαιο για το καλοριφέρ, γιατί υπάρχουν τα περίφημα «κενά» (τάξεις χωρίς διδάσκοντες) γιατί οι μισθοί τους μειώθηκαν τόσο ώστε ο πρωτοδιόριστος να εισπράττει 640 ευρώ. Το βέβαιον είναι ότι μια απεργία δεν φέρνει τη θέρμανση και η διαρκής αντιπαράθεση με το υπουργείο δεν γεμίζει τα κενά. Οι συνδικαλιστές δάσκαλοι βλέπουν πάντα απέναντί τους έναν εχθρό, που ενσαρκώνεται σε υπουργό Παιδείας. Επιδίδονται κάθε χρόνο στον ίδιο καυγά για τους διορισμούς. Ας προτείνουν εκείνοι μια λύση για την διάθεση του προσωπικού: οι διορισμένοι είναι υπεραρκετοί, ας αναλάβουν οι ομοσπονδίες να κάνουν τις διευθετήσεις. Είναι ανήθικο να σπέρνουν τον πανικό σε μαθητές και γονείς κάθε χρόνο: λένε τώρα ότι λείπουν 6.000 δάσκαλοι και 7.000 άτομα άλλων ειδικοτήτων από τα ολοήμερα σχολεία. Αν όντως τόσες χιλιάδες υπάλληλοι απουσιάζουν αιφνιδιαστικά από το πόστο τους είναι πρόβλημα του σιναφιού και όχι της πολιτικής ηγεσίας εκτός κι αν καταγράφονται φαινόμενα μαζικής εγκυμοσύνης.
Υπάρχει λόγος που γινόμαστε κακόπιστοι απέναντι στους δασκάλους. Εχουν πάει για δουλειά εδώ και 10 ημέρες, για τις διοικητικές υποχρεώσεις τους. Προγραμμάτισαν την απεργία μόλις τα παιδιά έκαναν τον αγιασμό δηλαδή τα χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης. Εφόσον αδυνατούν να βρουν άλλη μορφή αγώνα πλην της αποχής από τα καθήκοντα θα μπορούσαν να απεργήσουν από την ημέρα που ξεκίνησαν την υπηρεσία μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Οι πιο φανατικοί θα μπορούσαν να θυσιάσουν τον έναν από τους δυο μήνες θερινών διακοπών σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Επέλεξαν όμως την αντικοινωνική αντίδραση_ και δεν αναφερόμαστε στην αναστάτωση για τους εργαζόμενους γονείς που δεν ξέρουν που να τα πάνε τα παιδιά τους. (Κι εδώ βέβαια υπάρχει η ταξική παράμετρος γιατί οι έχοντες οικιακό προσωπικό δεν προβληματίζονται). Μιλάμε για την στέρηση του αγαθού της εκπαίδευσης.
Οι δάσκαλοι διαμαρτύρονται για την εξαθλίωση των δημοσίων υπαλλήλων πλην όμως δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε ως υπαλλήλους. Δεν πατάνε σφραγίδες σε κάποιο γραφείο, δεν μετράνε χρήματα πίσω από κάποιο γκισέ. Είναι ειδική κατηγορία εργαζομένων και οι επιλογές τους είναι καθοριστικές για τη ζωή των μαθητών τους. Μπορούν να τους εμπνεύσουν, να τους ανοίξουν τους ορίζοντες, να τους ανοίξουν τα μυαλά. Μπορούν επίσης να τους αφήσουν ξύλα απελέκητα. Είναι ξεκάθαρο ποια από τις δυο στάσεις είναι προοδευτική και ποια συντηρητική.
