Αποκαλυπτικό είναι το παρασκήνιο του ειδικού μισθολογίου των δικαστικών λειτουργών και ιδιαίτερα των επιδομάτων τους. Ο κλάδος, που στηρίζει θεσμικά τη χώρα και είναι αυτή την περίοδο το «πρόσωπο» της αξιοπιστίας της στην Ευρώπη, καλείται και εκείνος να κάνει τις δικές του θυσίες. Κι όλα αυτά την ώρα, που ο ελληνικός λαός έχει «ματώσει» από τις συνεχείς περικοπές, που πάντα του υπόσχονται ότι θα είναι οι τελευταίες.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και χωρίς λαϊκισμούς.
Αλήθεια πρώτη: Σωστά ο νυν αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και πρώην αρεοπαγίτης δηλώνει ότι δεν πρόκειται για ειδικό αλλά για συνταγματικό μισθολόγιο. Σωστά δηλώνει ότι οι δικαστές έχουν υποστεί μείωση των αποδοχών τους κατά 38%!
Αλήθεια όμως είναι επίσης ότι οι επαπειλούμενες μειώσεις τους προκλήθηκαν από την Τρόικα, όταν έκπληκτοι και οι τρεις επικεφαλής της, αλλά και ο νυν αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Χρ. Σταικούρας διαπίστωσαν ότι οι δικαστές εισπράττουν σήμερα επιδόματα (ευθύνης, βιβλιοθήκης κ.λπ.), που μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες δικαιολογείται η χορήγησή τους. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις με την πολιτική των επιδομάτων εκθέτουν έναν κλάδο, που θα έπρεπε απλώς πρέπει να είναι καλοπληρωμένος και όχι ευάλωτος σε συμφέροντα και σειρήνες μεγάλων συμφερόντων…
Αλήθεια δεύτερη: Η δικαστική ύλη έχει διευρυνθεί και λόγω των ερευνών, που γίνονται σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι εισαγγελείς θα κληθούν να διενεργήσουν και να καταλογίσουν ευθύνες και για τις χιλιάδες μαϊμού συντάξεις και για τους 1.000 πολιτικούς ή συγγενείς τους, που ελέγχονται από το ΣΔΟΕ, αλλά και για τα μεγάλα σκάναδαλα, οι φάκελοι για τους οποίους λιμνάζουν στα ανακριτικά γραφεία και λόγω έλλειψης υποδομών, βοηθών με εξειδικευμένες γνώσεις κ.λπ. Σωστά επεσήμανε στο «Βήμα» ανώτατη κυβερνητική πηγή ότι δεν θέλουν τους δικαστές καλοπηρωμένους εκείνοι, που επιδιώκουν να ελέγχουν μια ευάλωτη Δικαιοσύνη… Όμως αν οι δικαστές χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους λειτουργούς και όχι δημοσίους υπαλλήλους θα πρέπει και εκείνοι, όπως κάνουν ήδη πολλοί με αυτοθυσία και αξιοπρέπεια, να λειτουργούν έτσι. Και η κυβέρνηση, ακόμα και η αντιπολίτευση πρέπει να τους τιμάει με αυτό τον τρόπο.
Αλήθεια τρίτη: Η επιδίκαση αναδρομικών (όπως αυτή του 2006) από το Μισθοδικείο, αλλά και η πολιτική «ευλογάμε τα γένεια μας» δεν πρέπει να συνεχιστεί, ούτε σε αυτή τη χώρα, παρότι μοιάζει μονόδρομος από όσα ισχύουν σήμερα σύμφωνα με το Σύνταγμα μας… Οι δικαστές κρατάνε στα χέρια τους και την οικονομική πολιτική της χώρας, αφού εκείνοι κρίνουν την συνταγματικότητα των μέτρων, ακόμα και του μνημονίου. Γι αυτό πρέπει να είναι και να φαίνονται ακόμα περισσότερο εύθικτοι, όταν κρίνουν τα μισθολογικά τους, γιατί ο πολίτης σήμερα με την αναξιοπιστία των πολιτικών «ακουμπάει» και ψυχολογικά επάνω τους. Είναι το τελευταίο αποκούμπι του Έλληνα στην λαίλαπα των μέτρων, που του επιβάλλονται…
Αλήθεια τέταρτη:Οι κατάλογοι με τους μισθούς των δικαστικών, που παραδόθηκαν χθες στον πρωθυπουργό, πριν από τη συνάντησή του με την ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων, όπως μαθαίνουμε από δικαστικούς κύκλους, ήταν υπερτιμημένοι, αφού υπολογίστηκαν χρονοεπιδόματα, που έχουν πλέον κοπεί. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι μισθοί τους πρέπει να είναι καθαροί, χωρίς επιδόματα, αλλά και στα πλαίσια των αυξημένων καθηκόντων τους, λόγω των διογκωμένων υποθέσεων, που χειρίζονται. Όσοι από εμάς έχουμε φίλους δικαστές ή εισαγγελείς τους έχουμε πολλές φορές δει να μεταφέρουν στα μικοαστικά σπίτια τους, χωρίς γραφεία, ειδικές υποδομές και βοηθούς, δικογραφίες, που τις φυλάνε εις βάρος και της ασφάλειας των ιδίων και της οικογένειας τους. Έχω δει πολλές φορές δικαστές να τιμάνε το λειτούργημα τους. Έχω δει ανθρώπους με πάθος στην ιδέα της Δικαιοσύνης να μην μπορούν να φροντίσουν ούτε τα ανήλικα παιδιά τους για να επιτελέσουν το καθήκον τους. Αλλά έχω δει και άλλους να εκμεταλλεύονται στο έπακρον την ιδιότητα τους…
Γι’ αυτό και η κυβέρνηση πρέπει να νομοθετεί πρωτίστως υπέρ των ανθρώπων, που θυσιάζονται και ζουν πράγματι από το μισθό τους. Όσο για την περίφημη λευκή απεργία, αυτή πραγματοποιείται ήδη από τους οπαδούς της δεύτερης ομάδας – εκείνους που δήθεν θίγονται, αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτοί που δεν ζουν από τους μισθούς τους. Και γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί τι εννοώ!
