Μα έχουμε κράτος;

Εχουμε κράτος; Ή μήπως κάτω από τη σοβαροφανή, επιδεικτική και κοστοβόρα επιφάνεια που εκφράζουν οι τρεις πυλώνες της τύποις δημοκρατίας (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία) λειτουργεί το πρώτο κράτος όπου κυβερνά η αναρχία; Αφού οι βουλευτές μας νομοθετούν, αλλά οι νόμοι δεν είναι σεβαστοί ούτε από τους ίδιους, ούτε από τους εκάστοτε κυβερνώντες, ούτε από τους πολίτες, ιδίως όταν καλύπτονται από ασυλία που τους παρέχουν τα κόμματα και οι συντεχνίες τους, ιδιαίτερα της Αριστεράς. Ως προς τη Δικαιοσύνη, δείχνει φοβερά αμήχανη, διερωτώμενη αν ισχύουν οι νόμοι που ψηφίζει η Βουλή ή αν νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, δηλαδή το ατομικό συμφέρον κάθε πολίτη, όπως ο καθένας αυθαιρέτως το αντιλαμβάνεται.

Αντιπαρερχόμενος το από χρόνια λειτουργούν κράτος των Εξαρχείων, όπου ισχύουν και προστατεύονται η αταξία και η ανασφάλεια, θα αναφερθώ επί τροχάδην σε πιο πρόσφατες διαπιστώσεις, που επιβεβαιώνουν τα προαναφερθέντα.

Στη Βουλή δύο «δημοκρατικά» κόμματα της Αριστεράς (με συμπλέοντα δύο νεοπαγή κόμματα της άκρας Δεξιάς) δηλώνουν ότι δεν σέβονται και θα επιδιώξουν ακόμη και με πεζοδρομιακές κινητοποιήσεις να μην εφαρμόζονται όσοι νόμοι δεν τους αρέσουν. Και ότι όσοι θα βασιστούν στην ισχύ των νόμων αυτών θα χάσουν τα λεφτά τους αν είναι επενδυτές ή θα πάνε στη φυλακή αν είναι εφαρμοστές τους. Αρα αξιοσέβαστη είναι μόνο η νομιμότητα που επιτρέπουν το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ), ο ΣΥΡΙΖΑ και οι γνωστοί άγνωστοι αναρχικοί. Απέναντί τους το νόμιμο κράτος αυτοκαταργείται. Διότι πού ήταν το κράτος όταν εμποδίστηκε επί εννέα μήνες από το ΠΑΜΕ και κάποιους συνδικαλιστές η λειτουργία της Χαλυβουργίας από τους επιθυμούντες να εργαστούν σε αυτήν; Και ποιο κύρος έχει η Δικαιοσύνη, όταν οι αποφάσεις της αγνοούνται προκλητικά από τους παρανομούντες, ενώ η κρατική εξουσία δεν τολμά να τους εφαρμόσει όπως υποχρεούται;

– Τι κράτος είναι αυτό που αδρανεί στο νομοθετημένο κλείσιμο των χωματερών και στη βιομηχανική επεξεργασία τους, επειδή έτσι θέλουν οι τοπικές κοινωνίες, με αποτέλεσμα να είμαστε η πιο βρώμικη χώρα της ΕΕ;

– Πού είναι το κράτος οσάκις οι εργαζόμενοι στην Ακρόπολη την κλείνουν όποτε τους γουστάρει, π.χ. επειδή έχει ζέστη, η δε κυβέρνηση απλώς σχολιάζει αμήχανη το κλείσιμο αντί να τιμωρεί τους παρανομούντες;

– Τι κράτος δικαίου είναι αυτό που κωλυσιεργεί στην εκδίκαση τρομοκρατικών εγκλημάτων έτσι ώστε να αφήνονται ελεύθεροι οι προφυλακισμένοι δράστες και να διευκολύνεται έτσι η εξαφάνισή τους;

– Πώς ανέχεται να παρεμποδίζεται η εργασία σε εκείνους που αρνούνται να μετέχουν σε απεργίες; Το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία δεν το έχουν πληροφορηθεί οι κυβερνώντες για να το υπερασπιστούν απέναντι στους καταπατητές του;

– Ως πότε θα κάνουν τα στραβά μάτια όλες οι κυβερνήσεις στις καταλήψεις και στους βανδαλισμούς και στην αναρχία που επικρατούν στα ΑΕΙ, όπως εύλογα διαμαρτυρήθηκε ο πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ καταγγέλλοντας την άνομη συμπεριφορά της ΠΑΣΠ χωρίς να συγκινηθεί ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, μολονότι και συνταγματολόγος;

– Και με ποιας σοβαρότητας κράτος μπορεί να διαπραγματευθεί ο οποιοσδήποτε έλληνας ή ξένος επενδυτής, όταν επί 20(;) χρόνια εμποδιζόταν με αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας η λειτουργία των χρυσωρυχείων Χαλκιδικής;

Αντί να συσκέπτονται ασκόπως τα κυβερνώντα κόμματα, θα πρέπει να νομοθετήσουν ότι τίποτε δεν είναι νόμιμο στην Ελλάδα αν δεν έχει την έγκριση της κυρίας Παπαρήγα και των κκ. Στρατούλη και Φωτόπουλου; Πάντως οι εκπρόσωποι της τρόικας φαίνεται ότι αντελήφθησαν τελικά ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα και γι’ αυτό προσπάθησαν να συναντηθούν και να εξασφαλίσουν το «πράσινο φως» από τον κ. Τσίπρα. Να ελπίσουμε ότι η ενεργοποίηση της κρατικής εξουσίας με εντολή του κ. Σαμαρά στο άγος της Χαλυβουργίας σηματοδοτεί απαρχή επαναλειτουργίας του κράτους δικαίου;

jmarinos@tovima.gr