Τι θα πάρω μαζί μου

Θα πάρω Γιόζεφ Ρoτ, το μυθιστόρημα Χίλιες και δυo νύχτες (μετάφραση Γιώργος Δεπάστας, Ολκός), το τελευταίο του συγγραφέα (1939). Μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε μια πόρνη κι έναν ρέμπελο ίλαρχο, βαρόνο παρ’ όλα αυτά, στη Βιέννη των βαλς της θλίψης. Ενα παραμύθι γραμμένο με εκπληκτική ειρωνεία, που έχει ως αφετηρία του την επίσκεψη του καταθλιπτικού σάχη της Περσίας στην πρωτεύουσα των Αψβούργων, την εξωτική στα μάτια του Βιέννη, που υποτίθεται ότι θα τον κάνει καλά. Ο Ροτ παρουσιάζει την ανθρώπινη κωμωδία, βουτηγμένη στο δράμα, χωρίς όμως μελόδραμα, αλλά και στο χιούμορ, για να εικονογραφήσει μια εποχή, τη δική του, που προοιωνίζεται τη μεγαλύτερη κτηνωδία όλων των εποχών. Το λέει καθαρά στο τέλος του βιβλίου ένας από τους ήρωες, κατασκευαστής κέρινων ομοιωμάτων. Θα μπορούσε να κατασκευάσει κούκλες, με καρδιά, συνείδηση, πάθος, ήθος. Αλλά θέλουν μόνο περίεργα πράγματα στον κόσμο. «Θέλουν τέρατα. Τέρατα θέλουν».

Θα πάρω ακόμη Ζορζ Σιμενόν, Η φυγή του κυρίου Μοντ (μετάφραση Αργυρώ Μακάρωφ, Αγρα), εκπληκτικό ψυχογράφημα, με ήρωα έναν αστό που εξαφανίζεται για να ξαναβρεί τον εαυτό του. Κινηματογραφική ατμόσφαιρα, σκηνές σε τρένα, ομίχλη αλλά κυρίως η λογοτεχνική γεωγραφία της Μασσαλίας, όπου ο ήρωας πιάνει πάτο (καμπαρέ, φτηνά ξενοδοχεία) για να βγει τελικά στην επιφάνεια, στην κάθαρση.

Θα πάρω Ελμορ Λέοναρτ, το μυθιστόρημά του Ο καπάτσος (μετάφραση Αντώνης Καλοκύρης, Αγρα), χορταστική και απολαυστική ιστορία με κλέφτες, αστυνόμους, πόρνες, κτηματίες και τους νεόπλουτους του πετρελαίου στις μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Ενα μυθιστόρημα πλημμυρισμένο από τζαζ, που σε κάνει να φανταστείς ότι κάθε σελίδα του είναι βουτηγμένη σε μπέρμπον. Θα πάρω βεβαίως Γιάννη Μαρή, Ο 13ος επιβάτης (Αγρα), από τα καλύτερα του συγγραφέα, πολύ πρωτότυπο ως προς την πλοκή, και φυσικά με τον αστυνόμο Μπέκα. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν γνωρίζουν τον κόσμο αυτού του σημαντικού συγγραφέα.

Θα πάρω ακόμη Πιερ Ασουλίν, Οι προσκεκλημένοι (μετάφραση Ρίτα Κολαΐτη, Πόλις), για το οποίο έγραψα την περασμένη Κυριακή, Τζον Λε Καρέ, Η ώρα των κατασκόπων (μετάφραση Ιλάειρα Διονυσοπούλου, Καστανιώτης), γιατί η ψυχροπολεμική περίοδος δημιουργεί πάντα αφηγηματικά ρίγη, Στέλιο Ράμφο Time Out, η ελληνική αίσθηση του χρόνου (Αρμός), γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι ο πιο αυθεντικός έλληνας στοχαστής. Τέλος, θα πάρω το μεγάλο ιστορικό δοκίμιο του Γιοάν Σαπουτό Ο εθνικοσοσιαλισμός και η αρχαιότητα (μετάφραση Γιώργος Καράμπελας, Πόλις), για τις τερατογενέσεις από την οικειοποίηση της ιστορίας.