Μύθοι επί μύθων κυριαρχούν εδώ κι αλλού. Τρέφουν και τρέφονται από τις θεωρίες συνωμοσίας, συντηρούνται από αληθοφανή ψεύδη, συνδιαμορφώνοντας με τον καιρό αξιώματα, τα οποία αναδεικνύουν τον λαϊκισμό σε καθοδηγούν πνεύμα κοινωνιών και λαών. Ένα τέτοιο αληθοφανές ψεύδος είναι αυτό που θέλει τις Τράπεζες και τα πιστωτικά αγαθά σε μέγιστο κακό, σε πηγή όλων των δεινών, σε δαίμονα της κρίσης, σε εργαλείο στα χέρια των κακών που συνωμοτούν σε βάρος του λαού και των πολλών ανθρώπων. Παλαιά αντίληψη οικοδομημένη από την εποχή των Μεδίκων ακόμη, χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς, στήριξε τις διώξεις των Εβραίων στα χρόνια της χιτλερικής Γερμανίας και αναδεικνύεται και σήμερα στον καιρό της κρίσης σε εργαλείο προπαγάνδας άλλοτε για τους Χρυσαυγίτες και άλλοτε για τους κάθε λογής λαϊκιστές, Αριστερούς, κεντροαριστερούς κ.ο.κ.

Ωστόσο, όσοι έχουν σχετική γνώση της εξέλιξης του κόσμου στα βάθη των αιώνων γνωρίζουν ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι σύγχρονοι μελετητές της ιστορίας αποδίδουν, στην εξέλιξη του χρήματος και των πιστωτικών αγαθών, αξία αντίστοιχη της τεχνολογικής προόδου και ανάπτυξης.

Ένας από τους επιφανέστερους, ο Νάιαλ Φέργκιουσον καθηγητής Ιστορίας του Χάρβαρντ, στο βιβλίο του «Η εξέλιξη του χρήματος», που στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» γράφει χαρακτηριστικά, σπάζοντας τους κυριαρχούντες μύθους: «Ένας κόσμος χωρίς χρήματα θα ήταν χειρότερος, πολύ χειρότερος, από τον σημερινό κόσμο. Είναι λάθος να θεωρούμε ότι όλοι οι δανειστές χρήματος είναι αποκλειστικά και μόνο βδέλλες που ρουφούν το αίμα των δύστυχων δανειοληπτών. Μπορεί οι τοκογλύφοι να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, όμως οι Τράπεζες από την εποχή των Μεδίκων έχουν εξελιχθεί, όπως είπε λακωνικά ο τρίτος λόρδος Ρότσιλντ, ακριβώς για να διευκολύνουν την κίνηση του χρήματος από το σημείο Α, όπου βρίσκεται, στο σημείο Β, όπου απαιτείται να βρίσκεται. Εν ολίγοις, η πίστωση και η οφειλή, είναι μεταξύ των βασικών δομικών στοιχείων της οικονομικής ανάπτυξης και ζωτικής σημασίας για τη δημιουργία του πλούτου των εθνών, όσο και τα μεταλλεία, η βιομηχανία ή η κινητή τηλεφωνία».

»Αντίθετα, η φτώχεια σπανίως αποδίδεται άμεσα στα βρώμικα κόλπα των άπληστων ανθρώπων του χρήματος. Συχνά σχετίζεται πολύ περισσότερο με την έλλειψη χρηματοπιστωτικών θεσμών, με την απουσία Τραπεζών και όχι με την παρουσία τους. Μόνο όταν οι δανειολήπτες σε περιοχές όπως το Ιστ Εντ της Γλασκόβης (συνοικία αποκλεισμένων ανέργων η οποία είχε πέσει στα χέρια αδίστακτων τοκογλύφων) αποκτήσουν πρόσβαση σε ανταποδοτικά πιστωτικά δίκτυα θα μπορέσουν να ξεφύγουν από τα νύχια των τοκογλύφων, μόνο όταν αποταμιευτές μπορούν να τοποθετούν τα χρήματά τους σε αξιόπιστες Τράπεζες, το χρήμα θα διοχετευθεί από τους οκνηρούς πλούσιους στους φιλόπονους φτωχούς ή από τους φειδωλούς στους σπάταλους».

Παραφράζοντας τον διακεκριμένο ιστορικό θα έλεγε κανείς ότι η ανάπτυξη συμβαδίζει με την ανάπτυξη των πιστωτικών αγαθών, ότι είναι προϋπόθεση της ανάπτυξης η ταχεία και ορθολογική χρήση των πιστωτικών αγαθών. Και κόντρα στο ρεύμα και την τρέχουσα αντίληψη να προσθέσει ότι στην ελληνική εκδοχή της η ανάπτυξη των πιστωτικών αγαθών υπήρξε μοναδική τα τελευταία χρόνια και εργαλείο πραγματικής μεγέθυνσης και προόδου. Όσο κι αν πολλοί το κρύβουν, ο ελληνικός τραπεζικός τομέας υπήρξε απόλυτα εξωστρεφής και παραγωγικός όσο κανένας άλλος. Ανέπτυξε υπερδιπλάσιο δίκτυο εκτός Ελλάδας, διαμόρφωσε ισχυρές βάσεις από την Πολωνία έως την Αίγυπτο και ακόμη και στις σημερινές απόλυτα δυσμενείς συνθήκες, εξαιτίας των βαρών που το κράτος φόρτωσε, παραμένει διεκδικήσιμος.

Ωστόσο κανείς δεν συμμερίζεται αυτές τις απλές αλήθειες. Οι περισσότεροι καταφεύγουν σε εύκολες κατηγορίες του συρμού, λαϊκίζουν ασύστολα, δαιμονοποιούν τον πιο ανεπτυγμένο κλάδο της ελληνικής οικονομίας και αναδεικνύουν τις Τράπεζες και τα πιστωτικά αγαθά σε μέγιστο κακό. Δεν είναι έτσι και το γνωρίζουν. Μια αναδρομή στην Ιστορία αρκεί να αναδείξει του λόγου το αληθές. Αλλά που καιρός για τέτοια.

Τώρα επικρατούν τα κατά συνθήκη ψεύδη, τα οποία δυστυχώς τείνουν να γίνουν ακαταμάχητα.