Το γενικό πλαίσιο το ξεχνάμε, τι εστί «κομμουνισμός», τι υπήρξε η Σοβιετική Ενωση, πώς πορεύτηκε στον χρόνο το ΚΚΕ. Τα ξεχνάμε και πάμε απευθείας στον 21ο αιώνα, σε μια χώρα που παράγει ελάχιστα, έχει άδεια ταμεία και ζει με δανεικά. Σε αυτή τη χώρα λοιπόν πολιτεύεται η κυρία Αλέκα Παπαρήγα η οποία τους αποκαλεί όλους «λαϊκιστές». Εκείνη απευθύνεται στον λαό με υπευθυνότητα, σοβαρότητα, αίσθημα ευθύνης. Επικαλείται τη λογική και προτείνει πρόγραμμα ανάπτυξης που «δεν είναι για τη Δευτέρα Παρουσία».
Θα εξασφαλίσει λοιπόν «μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους», δηλαδή θα μειώσει την ανεργία από το 20% στο 0%. Αν όμως τύχει και κάποιος βρεθεί χωρίς δουλειά θα του δίνει επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ (περισσότερα από όσα λαμβάνουν σήμερα οι δημόσιοι υπάλληλοι). Κι αν σε κάποιον καλαρέσει το επίδομα, δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Στην Ελλάδα της κουκουεδικής διακυβέρνησης το επίδομα ανεργίας θα καταβάλλεται «για όσο χρόνο διαρκεί η απεργία», εσαεί.
Παρά την κρίση το ΚΚΕ κρατά τα νούμερα από την εποχή των παχέων αγελάδων. Κατώτατος μισθός, για όλους ανεξαιρέτως, τα 1.400 ευρώ. Και νά ‘ταν μόνο αυτό.
Όλα τούτα αφορολόγητα. Δηλαδή σε μια οικογένεια που δουλεύουν και οι δύο γονείς, με δύο παιδιά, το αφορολόγητο πάει στις 50.000. Και νά ’ταν μόνο αυτό. Χαρίζει και σπίτια το ΚΚΕ, διαγράφει κατά το ήμισυ τα στεγαστικά δάνεια που είναι κάτω των 200.000. Δικές τους θα είναι οι τράπεζες, ό,τι θέλουν θα κάνουν. Κάπου εδώ κανονικά θα έμπαινε στο πρόγραμμα και το «ένας αράπης να σας κάνει αέρα» αλλά δεν πρόλαβαν να κάνουν τη μελέτη για την ένταξη των εργατών με αφρικανική χώρα προέλευσης.
Όλα τα παραπάνω θα ήταν εφικτά, αν κυβερνούσε το ΚΚΕ για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα είχε ως αντιπολίτευση το ΚΚΕ. Οσο νιώθουν ότι έχουν απέναντι «κόμματα εξουσίας» τους πιάνει η νιχιλιστική τους διάθεση. Θέλουν να πατάξουν την παραγωγικότητα. Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα προέρχονται από τη χαλυβουργία και από τα λιμάνια. Στη Χαλυβουργική χαιρετίζουν 220 ημέρες απεργίας. Χαιρετίζουν, περηφανεύονται και διεκδικούν να μην απολυθεί κανείς. Παραβλέπουν τα δεδομένα: η οικοδομή δεν δουλεύει και η ζήτηση του προϊόντος έπεσε κατά 40%. Υπήρξε εργοδοτική πρόταση για πεντάωρες βάρδιες για ένα τετράμηνο γιατί η παραγωγή δεν μπορούσε να απορροφηθεί. Η απάντηση των συνδικαλιστών του ΚΚΕ ήταν να παραμείνει το οκτάωρο, να μην απολυθεί κανείς και τα σίδερα να τα μασάει ο Μάνεσης.
Ο μαξιμαλισμός των αιτημάτων θα πετύχει ένα πράγμα: να κλείσει το εργοστάσιο και να μείνουν όλοι στον δρόμο. Τα ίδια κάνουν οι κουκουέδες σε βάρος του νησιωτικού τουρισμού. Κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στα καράβια, λίγοι ρισκάρουν να εγκλωβιστούν, να χάσουν το αεροπορικό εισιτήριο της επιστροφής. Αν λοιπόν το Πάσχα το ΚΚΕ πανηγύριζε για τη σκληρή στάση του απέναντι στους εφοπλιστές, τώρα θα πρέπει να αναγνωρίσει το μερίδιο ευθύνης για την απροθυμία του κόσμου να ταξιδέψει.
Είπαμε όμως. Το ΚΚΕ αυτά τα κάνει επειδή δεν έχει εξουσία. Εκεί που έχει εξουσία είναι ο χειρότερος δυνάστης. Το βλέπουμε στις επιχειρήσεις του, όπου αθόρυβα γίνονται μαζικές απολύσεις. Αντιγράφουμε ενδεικτικά αποσπάσματα από ανακοίνωση των απολυμένων στον σταθμό 902: «Προσπαθήσαμε να οργανωθούμε για πρώτη φορά, γιατί μέσα στο σταθμό απαγορευότανε από πάντα η συνδικαλιστική οργάνωση». Βάλανε χαφιέδες ανάμεσα στους εργαζόμενους, κατόπιν έστειλαν άτομα στο συνδικαλιστικό όργανο για να διαβάλει τους απολυμένους και υποχρέωναν τους εργαζόμενους στον Περισσό να κάνουν «περιφρούρηση» μην τυχόν και πλησιάσουν το κτίριο οι απολυμένοι.
Τα ίδια έκανε η κυρία Παπαρήγα και στην άλλη εταιρεία του κόμματος, την Τυποεκδοτική. Και εκεί απέλυε αβέρτα. Γιατί η «ΚΚΕ ΑΕ» μπορεί να απολύει χωρίς τον φόβο να κλείσουν οι συνδικαλιστές το μαγαζί για 220 ημέρες. Υπήρχε μάλιστα και ιδεολογικό πάτημα για τη Γενική Γραμματέα: «Είναι επιχείρηση που δρα μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής αγοράς και επομένως έχει όλες τις αντίστοιχες δυσκολίες. Σε όλες τις επιχειρήσεις του κλάδου γίνονται απολύσεις. Είμαστε στόχος μιας επίθεσης που μας παρουσιάζει ως μια κερδοφόρα επιχείρηση. Εμείς έχουμε μεγάλη συρρίκνωση των εργασιών μας. Εμείς παλεύουμε κατά του καπιταλισμού». Η απόλυτη τρέλα.
