Ας δούμε την εικόνα. Κάποιοι συνεδριάζουν, στα φανερά, με φανερή ατζέντα, εκπροσωπώντας νομίμως χιλιάδες δημότες. Κάποιοι απέξω σχεδιάζουν εισβολή, για να σταματήσει η συζήτηση. Θέλουν να διακόψουν τη διαδικασία εκπροσωπώντας τον εαυτό τους. Αναφερόμαστε στο δημοτικό συμβούλιο της Θεσσαλονίκης και στους εργαζόμενους στην καθαριότητα. Ας θυμηθούμε το πρόβλημα: η Θεσσαλονίκη μονίμως πήζει στο σκουπίδι. Τη μια χαλάνε τα απορριμματοφόρα, την άλλη γίνεται απεργία. Τα δικαιολογητικά: δεν αγοράστηκαν ανταλλακτικά, δεν επαρκεί το συνεργείο, δεν πληρώθηκαν οι υπερωρίες, έγιναν περικοπές στους μισθούς. Το αποτέλεσμα είναι οι αηδιαστικοί λοφίσκοι, τα τρωκτικά, η μυρωδιά σαπίλας, η απειλή της πανούκλας.
Είναι άραγε το πρόβλημα των σκουπιδιών ατομικό πρόβλημα του δημάρχου κ. Γιάννη Μπουτάρη; Μοιάζει να είναι καθώς η αντιπολίτευση δεν θέλει την καθαριότητα: επιδιώκει τη φασαρία, τις εντυπώσεις, το κανάκεμα. Η προαναφερθείσα συνεδρίαση διασφαλίστηκε από την αστυνομία, την οποία κάλεσε ο δήμαρχος για να μη γίνει το «ντου». Προσέξτε τώρα πως η απειλή εισβολής γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κ. Γκιουλέκας δήλωσε: «Το γεγονός ότι ζητεί τις δυνάμεις της αστυνομίας για να περιφρουρήσει τη συνεδρίαση καταλύει κάθε έννοια της δημοκρατίας και της ελευθερίας». Πού το είδε αυτό γραμμένο, ότι καταλύεται η δημοκρατία προστατεύοντας τον διάλογο;
Υπάρχει λοιπόν μια πυραμίδα στο πρόβλημα. Στη βάση είναι ο λάθος τρόπος διαχείρισης, ότι τα σκουπίδια πετιούνται ανάκατα ενώ με την ανακύκλωση θα μπορούσαν να περιοριστούν θεαματικά (σε προηγμένες χώρες διαχωρίζεται και αξιοποιείται το 90% των σκουπιδιών). Πιο πάνω μπαίνουν τα διαδικαστικά προβλήματα, ότι δηλαδή στον ντεμοντέ τρόπο αποκομιδής υπάρχουν πρακτικά ζητήματα, όπως η ελλιπής συντήρηση οχημάτων. Μετά μπαίνουν τα εργασιακά και η διασφάλιση των ανθρώπων. Πάνω πάνω, ως ασήμαντο κι ελαφρύ στοιχείο είναι η πρόσφατη συνεδρίαση. Το αν κλήθηκε η αστυνομία μπορεί να μπει σε κάποιαν άλλη ατζέντα από τον κ. Γκιουλέκα: να προτείνει επισήμως στο κόμμα του προοδευτικές θέσεις για τη λειτουργία της αστυνομίας. Στην παρούσα φάση όμως το πρόβλημα είναι το σκουπιδαριό.
Αν η Θεσσαλονίκη αποκτούσε ένα σύγχρονο σύστημα διαχείρισης σκουπιδιών θα ήταν κέρδος όλων και όχι νίκη του κ. Γιάννη Μπουτάρη. Οι πρώτοι που θα έπρεπε να στηρίξουν την ιδέα είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι καθαριότητας, που έχουν ζήσει στο πετσί τους το σκουπίδι. Μια δημιουργική πρόταση θα ήταν, εφόσον φοβούνται για τις θέσεις τους, να ζητήσουν οι ίδιοι τη μετάθεσή τους σε τμήμα ενημέρωσης των δημοτών. Να πάνε πόρτα πόρτα για να εξηγήσουν πώς και γιατί το γυαλί και η οργανική ύλη μπορούν να γίνουν πηγή εσόδων για την πόλη, αρκεί να πετιούνται τιτίζικα. Να συμβάλλουν δηλαδή στη μετάβαση σε νέα εποχή. Η αντιπολίτευση επίσης θα μπορούσε να βοηθήσει στη λύση: περισσότερους ψηφοφόρους θα κερδίσει αν πρωταγωνιστήσει σε μια νέα προσπάθεια παρά αν τη σαμποτάρει.
Ο κ. Γιάννης Μπουτάρης εισάγει καινά δαιμόνια στη Θεσσαλονίκη. Διεθνείς διαγωνισμούς για τη διαχείριση των σκουπιδιών, συνεργασία με ιδιώτες. Οι μικροκομματικές δυνάμεις τον τραβάνε προς τα πίσω και αυτό είναι εξίσου αηδιαστικό με έναν ξέχειλο κάδο.
