Ενας μήνας κοντεύει να περάσει από τις εκλογές της 6ης Μαίου και, καθώς τα γεγονότα τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός, πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι εκείνη η ημέρα υπήρξε κάτι σαν «μαγική» για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Πριν την 6η Μαίου, ίσως το θυμούνται πολλοί, τίποτα απολύτως δεν θεωρείτο δυνατό να συζητηθεί ότι θα αλλάξει στο λεγόμενο επισήμως «Οικονομικό πρόγραμμα της Ελλάδας», τουλάχιστον από την πλευρά των δανειστών της. Σήμερα, είναι εδραιωμένη η πεποίθηση ότι αυτή η παραδοχή δεν ισχύει: οι δανειστές της χώρας περιμένουν το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης για να συζητήσουν μαζί της μια σειρά από μεταβολές, το ζητούμενο των οποίων είναι η έκταση και το βάθος, όχι το αν θα γίνουν. Θα είναι η ένταξη της παραμέτρου της ανάπτυξης; Θα είναι επιμηκύνσεις στο χρόνο; Θα είναι κάτι άλλο ή αυτά και κάτι άλλο; Πάντως, κάτι θα είναι. Κι αυτή είναι μια ουσιαστική μεταβολή. Πριν την 6η Μαίου, αυτή η συζήτηση έξω ήταν «απαγορευμένη». Τώρα πλέον όχι: κάποιοι στην Αθήνα οφείλουν να εξηγήσουν το πώς συνέβη αυτό…
Επίσης, πριν από την 6η Μαίου, είχε επικρατήσει η πεποίθηση ότι η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης μετά από εκείνες της εκλογές, θα οδηγούσε στην καταστροφή και στο άμεσο τέλος, κάτι το οποίο δεν επιβεβαιώθηκε: η χώρα βάδισε και σε δεύτερες εκλογές και στο μεσοδιάστημα δεν έγιναν τέτοιες κινήσεις από τους δανειστές που θα οδηγούσαν στην οικονομική ασφυξία της.
Τέλος, στο διεθνές επίπεδο, πριν από τις 6 Μαίου, ουδείς αμφισβητούσε την απόλυτη κυριαρχία της γερμανικής θέσης στην Ευρώπη. Ηταν δεδομένη και ακλόνητη. Μετά τις 6 Μαίου, και αυτό αφορά κυρίως τις γαλλικές εκλογές, η ολοκληρωτική κυριαρχία των Γερμανών άρχισε να αμφισβητείται και, επί της ουσίας, να φθίνει: μέχρι που χθες, ο Γάλλος πρωθυουργός εξέφρασε επισήμως τις ενστάσεις του για την τοποθέτηση Σόιμπλε στην ηγεσία του eurogroup. Δεν ξέρουμε ακόμα αν οι ενστάσεις αυτές θα μπλοκάρουν τελικά αυτή την εξέλιξη. Πάντως, για πρώτη φορά η Γερμανική ηγεμονία αμφισβητείται – κι αυτό δεν είναι το μόνο δείγμα της αμφισβήτησης που έχει ήδη αρχίσει και η οποία γενικεύεται πλέον σε όλα τα επίπεδα: τόσο στους ευρωπαικούς λαούς, που πολλοί τους περιφρονούν σα να μην υπάρχουν, όσο και στις κυβερνήσεις τους, που επίσης πολλοί τις θεωρούν ανύπαρκτες δίπλα στη βούληση του Βερολίνου.
Όλα αυτά, ήταν αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα και τη Γαλλία στις 6 Μαίου. Εκλογών που, επίσης, ας μην ξεχνάμε, ως προς την Ελλάδα, είχαν δαιμονοποιηθεί κι εκείνες ως αιτία καταστροφής της χώρας. Όλα τα παραπάνω, δεν σημαίνουν ότι πρέπει κανείς να πάει στην άλλη όχθη: από εκεί που οι εκλογές θα οδηγούσαν δήθεν στην καταστροφή, σύμφωνα με την επικρατούσα λογική του τρόμου, να υπάρξει η άποψη ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Ασφαλώς όχι.
Ασφαλώς η Ελλάδα πρέπει να κάνει πάρα πολλά που δεν τα έχει κάνει, με τη μείωση του κράτους και τις διαρθρωτικές αλλαγές να είναι τα πιο επείγοντα στα οποία η επόμενη κυβέρνηση πρέπει ούτως ή άλλως να προχωρήσει. Όμως, άλλο αυτό κι άλλο η καταδίκη της χώρας σε αργό και βέβαιο θάνατο, όπως αυτή προδιαγράφηκε μέχρι σήμερα, από ένα πρόγραμμα που τη βύθισε στο χάος – η Ισπανία νιώθει τώρα κι εκείνη την ύφεση στο πετσί της. Κι εδώ να σημειωθεί κάτι ακόμα που ουδείς πρέπει να ξεχνά: ποιος είναι ο υπεύθυνος που δύο χρόνια τώρα, αλλά και πολλά άλλα νωρίτερα, δεν έγιναν στη χώρα οι απολύτως απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές.
Ποιος είναι ο υπεύθυνος που ως μόνη «λύση» τα δύο τελευταία χρόνια επιλέχθηκε η ερημοποίηση της ιδιωτικής οικονομίας και η οριζόντια είσπραξη σε βάρος σχεδόν αποκλειστικά της μισθωτής εργασίας ή των συντάξεων. Ποιος έδωσε το χρόνο να βγουν όλη αυτή την περίοδο τεράστια ποσά από την Ελλάδα στο εξωτερικό, πριν προλάβει να ελεγχθεί τόσο η νομιμότητα πολλών κεφαλαίων σε διάφορα επίπεδα. Όλα αυτά, είναι ερωτήματα που δεν μπορούν να μείνουν εσαεί αναπάντητα.
