Οτι η χώρα ζει μέρες αγωνιώδεις το γνωρίζουν όλοι.
Αυτό που ίσως δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι είναι ότι ταυτόχρονα αντιμετωπίζουμε κατάσταση πρωτοφανούς εθνικής κρίσης.
Και εξηγούμεθα: Ζούμε σε ένα αποτυχημένο, πτωχευμένο κράτος και συγκροτούμε ένα παραπαίον έθνος, χωρίς προσανατολισμό και στόχο, με την ταυτότητα διχασμένη και την πίστη κλονισμένη.
Και η συνείδησή μας επίσης είναι συγχυσμένη.
Αλλοι νιώθουν Ευρωπαίοι, έτοιμοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να διατηρήσουν την ευρωπαϊκή τους ταυτότητα. Αλλοι πάλι επιλέγουν, Ευρωπαίοι ως προς τα αγαθά και ανεξάρτητοι Ελληνες ως προς τις υποχρεώσεις. Κάποιοι τρίτοι δηλώνουν ασυμβίβαστοι ελληναράδες που διεκδικούν αυτονομία με όποιο τίμημα. Και ορισμένοι είναι απόλυτα συγχυσμένοι, δεν ξέρουν τη λύση, ούτε μπορούν να τη βρουν.
Ετσι εξηγείται κι ο τρέχων πολιτικός κατακερματισμός.
Η χώρα δεν μπορεί να βρει δρόμο χωρίς επαναπροσδιορισμό, χωρίς την απόκτηση εθνικού στόχου, χωρίς νέο εθνικό αφήγημα για την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών, ικανό να κινητοποιήσει κυρίως τις νεότερες γενιές, οι οποίες θα παλέψουν και θα έχουν τον χρόνο να απολαύσουν τους καρπούς της στόχευσης και της προσπάθειας.
Οσο αυτό δεν ορίζεται με αξιοπιστία, όσο δεν γράφεται το νέο εθνικό αφήγημα, ούτε προσδοκίες μπορούν να οικοδομηθούν, ούτε ελπίδες να επικρατήσουν.
