Θερίζουν απόγνωση!

Το συγκλονιστικό γεγονός µε την αυτοκτονία στο Σύνταγµα, αυτό που ίσως εξηγεί την πάνδηµη συγκίνηση που προκάλεσε, δεν είναι η ίδια η αυτοκτονία.

Είναι η αίσθηση όλων μας ότι δεν έχουμε μπροστά μας ένα μεμονωμένο περιστατικό ούτε μια ακραία έκφραση προσωπικού αδιεξόδου.

Αλλά κάτι που εικονογραφεί με τον πιο δραματικό τρόπο μια γενική κατάσταση, μια τραγική καθημερινότητα μέσα στην οποία πασχίζουν να επιβιώσουν κάποια εκατομμύρια έλληνες πολίτες.

Να το πω όσο πιο ωμά γίνεται. Οταν σπέρνεις απελπισία, θερίζεις απόγνωση.

Εδώ και δύο χρόνια η ελληνική κοινωνία τροφοδοτείται με τεράστιες ποσότητες απελπισίας. Είναι προφανές ότι οδηγείται στην απόγνωση.

Και να προσθέσω όσο πιο ειλικρινά μπορώ: Δεν ξέρω πού μπορεί να οδηγήσει η απόγνωση.

Στην αυτοκτονία; Στις πολλές αυτοκτονίες; ή μήπως σε ένα συλλογικό εγχείρημα που θα μοιάζει με κάποιας μορφής εθνικό αυτοχειριασμό;

Θα οδηγήσει στην έκρηξη και στην ανοιχτή σύγκρουση; ή μήπως θα επικρατήσουν ψυχραιμότερες σκέψεις αλληλεγγύης και καρτερίας;

Κανείς δεν έχει σήμερα τη δυνατότητα να προβλέψει με σαφήνεια τι μπορεί να συμβεί.

Το μόνο δεδομένο είναι η απελπισία – μια απελπισία που διαχέεται σε όλο και ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας.

Και το μόνο βέβαιον είναι ότι αυτή η απελπισία, η αίσθηση του παραλόγου και του αδιεξόδου, η αμάχητη προοπτική της δυστυχίας και της καταστροφής, αποδεικνύεται ο χειρότερος σύμβουλος μιας χώρας.

Το έχω ξαναγράψει. Η αποτυχία του πολιτικού συστήματος δεν είναι μόνο παταγώδης. Είναι και διπλή.

Πρώτα απέτυχε να προστατεύσει τη χώρα από την καταστροφή. Και μετά αποδείχθηκε ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση.

Ετσι η σημερινή Ελλάδα έχει αφεθεί αβοήθητη, ακαθοδήγητη, απροετοίμαστη, απαρηγόρητη και μόνη να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα. Πώς να το καταφέρει;

Πώς μπορεί ένας λαός να αντέξει τα βάσανα και τις κακουχίες όταν βαδίζει έναν δρόμο για τον οποίο ουδείς του λέει πόσο μακρύς είναι, ούτε πόσο δύσβατος μπορεί να αποδειχθεί, ούτε καν αν οδηγεί κάπου;

Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει ένα αφόρητο παρόν όταν κανείς δεν του εγγυάται ένα στοιχειώδες μέλλον;

Υπό αυτές τις συνθήκες, πιστεύω ειλικρινά ότι η υπομονή και η αυτοσυγκράτηση που έχει επιδείξει την τελευταία διετία ο ελληνικός λαός είναι άξιες θαυμασμού.

Την ίδια στιγμή, όμως, έχω την αίσθηση ότι τα αποθέματα ανοχής και αντοχής εξαντλούνται ταχύτατα για να ανοίξει ο δρόμος… σε τι;