«Ο θάνατος είναι μια θλιβερή ιστορία» έλεγε χαρακτηριστικά ο William Maugham.
Επομένως, θα πρέπει νηφάλια να δούμε την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού στο Σύνταγμα, χωρίς χυδαίες κομματικές εκμεταλλεύσεις, αλλά και χωρίς αδικαιολόγητες απλουστεύσεις.
Υπό αυτή την έννοια είναι μάλλον σαφές, ότι οι υπαρξιακές δυσκολίες – και ενδεχόμενα η ανήθικη περικοπή των συντάξεων- οδήγησε αυτό τον άνθρωπο στην αναζήτηση «ενός αξιοπρεπούς τέλους, πριν αρχίσει να ψάχνει στα σκουπίδια για τη διατροφή του» (!) όπως έλεγε ανατριχιαστικά και ο ίδιος στο γράμμα που άφησε προτού αυτοκτονήσει με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Όπως κατά τον ίδιο τρόπο, δεν ήσαν καθόλου τυχαίες οι πάμπολλες- σχεδόν 40- θλιβερές αυτοκτονίες των εργαζομένων στην περίφημη France Telekom στη Γαλλία.
Με άλλα λόγια οι Γάλλοι που αυτοκτονούσαν δεν έφθαναν σε μια τέτοια ακραία επιλογή, γιατί ήσαν διεστραμμένοι (ή ψυχικά διαταραγμένοι). Αυτοκτονούσαν γιατί μια «διοίκηση τρόμου» – όπως έλεγε και η γνωστή εφημερίδα Le Monde- είχε μεταβάλλει την παραπάνω χρεοκοπημένη κρατική υπηρεσία σε μια εταιρική μηχανή (που ενδιαφερόταν αποκλειστικά για το κέρδος, κάνοντας συνεχώς μεταθέσεις και αυξάνοντας κατακόρυφα το εργαστηριακό στρες).
Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω, ότι υπάρχει μια αξιόπιστη αγγλική μελέτη, που καταδεικνύει ότι στην Ελλάδα – λόγω της φοβερής οικονομικής κρίσης – υπήρχε τα τελευταία χρόνια μια φρικτή αύξηση του ποσοστού των αυτοκτονιών –κατά 17%- και της κατάθλιψης.
Και αυτό έχει τη δικιά του ανησυχητική σημασία, γιατί στη χώρα μας δεν είχε ποτέ αναπτυχθεί μια τέτοια απωθητική τάση -ή «κουλτούρα»- αυτοκτονιών (Stuckler, Effects of the 2008 recession on health: a first look at European data, The Lancet, 9/7/2011).
Επομένως, είναι φοβερά απαραίτητο οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα – και ιδίως εκείνες που θα διεκδικήσουν στις επόμενες εκλογές την κυβερνητική εξουσία- να δεσμευθούν για άμεσα διορθωτικά μέτρα, που θα αφορούν ιδιαίτερα τους συνταξιούχους, οι οποίοι λόγω των ανήθικων περικοπών της προηγούμενης κυβέρνησης, έφθασαν στα ακραία όρια της ανέχειας, της φτώχειας και της απελπισίας!
Και τέτοια μέτρα είναι η κατάργηση του ανάλγητου χαρατσιού της ΔΕΗ για τα μικρά διαμερίσματα ή η αναγνώριση ενός επιδόματος θέρμανσης για τους ηλικιωμένος συνταξιούχους (ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να ανακουφίσει τη ζωή αυτών των συνανθρώπων μας).
Για να μην «οπλίσουμε» ξανά στο μέλλον τα χέρια των ατόμων που βρίσκονται σε απελπισία!
Ή για μη ξαναδούμε δυστυχισμένους υπέργηρους να περιμένουν στα συσσίτια των δήμων για ένα κομμάτι κρέας, γιατί αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αξίες του ευρωπαικού μας πολιτισμού (Rifkin, «Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της»).
Όμως , από την άλλη μεριά θα πρέπει να πούμε απερίφραστα, ότι οι πάμπολλοι φοροφυγάδες αυτού του τόπου (δηλαδή γιατροί, δικηγόροι, μεγάλοι επιχειρηματίες , έμποροι κλπ) συνεχίζοντας ακάθεκτοι τη βδελυρή φοροδιαφυγή τους – όπως δείχνει και η τελευταία έκθεση της «Διεθνούς Διαφάνειας»- κατ΄ αποτέλεσμα οπλίζουν τα χέρια τέτοιων απελπισμένων ψυχών!
Γιατί; Γιατί το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος, ευρισκόμενο σε πλήρη αδυναμία να συλλάβει τη φοροδιαφυγή – και υπό την πίεση των διεθνών δανειστών μας- τα «παίρνει» τελικά για να καλύψει τα ελλείμματα από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους!
Εάν, επομένως, έχουν ακόμη κάποιοι ένα στοιχειώδες απόθεμα κοινωνικής αλληλεγγύης (ή συνταγματικού πατριωτισμού), τότε θα πρέπει να σταματήσουν το απεχθές έργο της φοροδιαφυγής, γιατί αλλιώς η συμπόνοια τους για τέτοιες απελπισμένες επιλογές αυτοκτονίας, θα είναι εντελώς υποκριτική.
Τέλος, αποτελεί αποθέωση ενός άρρωστου πολιτικού πολιτισμού, το γεγονός ότι τα κόμματα (από την αντιευρωπαϊκή Αριστερά μέχρι τη νεότευκτη εθνικιστική Δεξιά) προσπάθησαν να αποκομίσουν αισχρά οφέλη, ακόμη και από την αυτοκτονία ενός δυστυχισμένου ανθρώπου!
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Πρέπει άμεσα να ενισχυθούν, ιδίως οι συνταξιούχοι που βρίσκονται σε πλήρη ανέχεια!
Για να είμαστε ήσυχοι, ότι δεν θα «οπλίσουμε» ξανά στο μέλλον τα χέρια τέτοιων απελπισμένων ψυχών!
Και, βέβαια, για να μη ξαναδούμε υπέργηρους ηλικιωμένους να περιμένουν στα συσσίτια για ένα κομμάτι κρέας!
Ο κ. Καλφέλης Γρηγόρης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
