Να ντραπούν; Μα τι λέτε τώρα. Ντρέπονται οι χοίροι; Ποτέ των ποτών. Εδώ γκρεμίσανε το σύμπαν. Εδώ μετατρέψανε την χώρα σε πτυελοδοχείο των τραπεζών και των καρχαριών. Γιατί αυτοί οι ηθικοί αυτουργοί για την μαζική εξαθλίωση, ακόμα και για τον θάνατο εκατοντάδων απελπισμένων πολιτών. Η ντροπή εντελώς άγνωστη λέξη και κατάσταση γι’ αυτούς. Κόβω τον σβέρκο μου. Μετά την ύστατη, έσχατη, αυτοκτονική και συμβολικά μαρτυρική πράξη του 77χρονου, δύο πράγματα βασανίζουν το μυαλό τους: Μπας και το κύμα των αγανακτισμένων διογκωθεί. Και το δεύτερο, μπας και χάσουν μπόλικους ψήφους απ’ όλους αυτούς που αν και απελπισμένοι το σκέφτονται να τους ξαναψηφίσουν ώστε ο τόπος να αποφύγει το χάος και την ακυβερνησία.
Αλλά για μια στιγμή… Γιατί η ουσία αυτής της πράξης δεν έχει να κάνει τόσο με την τραγωδία ενός ατόμου όσο με το αδιέξοδο της κοινωνίας. Δεν είναι τόσο το υπαρξιακό όσο το ευρύτερο και το συλλογικό. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το γιγαντιαίο και απροσπέλαστο αδιέξοδο του ενός, αποτυπώνει με τον πιο δραματικό τρόπο το αδιέξοδο όλων ημών και υμών. Γιατί ενώ ξέρουμε. Γιατί ενώ το έρεβος βιώνουμε. Γιατί ενώ διαρκώς εκπίπτουμε και εξαθλιωνόμαστε. Γιατί ενώ όλες σχεδόν οι αξίες πάνω στις οποίες οικοδομήσαμε την ζωή μας, χρεοκοπήσανε. Γιατί ενώ το μέλλον ακόμα πιο δυσοίωνο και εφιαλτικό. Και γιατί ενώ ο διασυρμός και ο ευτελισμός μας έχουν βυθίσει στον πολτό, τίποτα δεν κουνιέται στον τόπο αυτό. Ούτε απ’ εδώ ούτε από εκεί. Ακινησία πρωτοφανής. Αυτή η συνειδητοποίηση της ακινησίας οδήγησε τον αυτόχειρα να πατήσει την σκανδάλη και να τερματίσει την ζωή του. Ετσι με το αίμα του έγραψε το Χρονικό ενός αλλοτριωμένου και προσκυνημένου λαού.
Γιατί εχθρός του (όσο και ν ακούγεται αυτό που λέω τρελό) δεν είναι τόσο οι πολιτικοί και οι σημερινές κυβερνήσεις τύπου «Τσολάκογλου», όσο εσύ, εγώ, εμείς. Ακόμα και ο ίδιος δηλώνει πλαγίως την ακινησία του. Στόχος της αυτοκτονίας του η παραλυσία μιας κοινωνίας που υποτάσσεται, παρακολουθεί και πορεύεται χωρίς να αντιδρά μαζικά, ριζοσπαστικά και επαναστατικά.
Επομένως, αφήστε τα δάκρυα και τις εύκολες και αυτονόητες συναισθηματικές αντιδράσεις. Γι’ αυτό τα κομματικά επιτελεία πορεύονται μ’ αυτή την επικών διαστάσεων υποκρισία και τον κανιβαλισμό. Γι’ αυτό η τρομολαγνεία. Γι’ αυτό το πριόνισμα των μισθών. Γι’ αυτό οι συντάξεις πείνας. Γι’ αυτό θα γκρεμιστούν τα ασφαλιστικά ταμεία. Οσο η κοινωνία δεν αντιδρά μαζικά και ριζοσπαστικά, τόσο η εξουσία θα παίρνει μέτρα και θα βυθίζει τους εργαζόμενους στα τάρταρα τα τριτοκοσμικά. Ε, ψιτ, σε εσένα το λέω που παριστάνεις τον οργισμένο. Είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων. Δράσης και αντίδρασης. Αυτοί στην ανελέητη δράση. Εμείς στον καναπέ και από καιρού εις καιρόν ρίχνουμε και μια πορεία έτσι για την τιμή των όπλων.
Το αίμα του αυτόχειρα έχει πέσει πάνω σε όλους μας. Επειδή το ζήτημα απλό. Μας δέρνουν, μας φτύνουν και μας πετροβολάνε κι εμείς απλώς βρίζουμε, φασκελώνουμε και στο χοιροστάσιο μαζί με τους χοίρους τσαλαβουτάμε. Αν συμφωνείς με τις διαπιστώσεις του νεκρού τότε πρέπει να ομολογήσεις στον εαυτό σου την δειλία σου ή τον εκμαυλισμό σου. Γιατί εσύ, εγώ, εμείς το πρόβλημα στον τόπο αυτό. Ακούνητοι. Αναλλοίωτοι. Τρομοκρατημένοι. Υποταγμένοι. Μέσα στην στρούγκα στριμωγμένοι. Μπεεεεε!
