Οι περισσότεροι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, συμφωνούν ότι τυχόν έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα είναι καταστροφική για όλους και ιδιαιτέρως για τους εργαζόμενους.
Γι’ αυτό και τα περισσότερα των αντιμνημονιακών κομμάτων αποφεύγουν οποιαδήποτε σχετική συζήτηση, γνωρίζοντας ότι κινδυνεύουν με αυτοπαγίδευση.
Ωστόσο, δεν απαλλάσσονται βάρους. Γιατί απλούστατα διατηρούν την αντίφαση εντός τους.
Θέλουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, προτιμούν το ευρώ από μια πληθωριστική και ευτελισμένη νέα δραχμή, αλλά δεν αποδέχονται το βάρος και τις υποχρεώσεις συμμετοχής σε ένα από τα ισχυρότερα νομισματικά κλαμπ του πλανήτη. ‘Η στην καλύτερη περίπτωση επιζητούν μια άλλη ευρωζώνη, λιγότερο αυστηρή, που δεν θα τηρεί τους νομισματικούς κανόνες, θα τυπώνει σωρηδόν χαρτονομίσματα ή θα εκδίδει μαζικά ευρωομόλογα, καλύπτοντας τα χρέη όλων. Η οποία όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα και δεν πρόκειται να την ανεχθούν οι χώρες της μεσευρώπης που διατηρούν τις χειρότερες μνήμες από τα χρόνια του υψηλού πληθωρισμού.
Με άλλα λόγια: η αντίφαση είναι πολύ μεγάλη.
Είναι εύκολο να υψώνει κανείς αντιμνημονιακή σημαία, αλλά πολύ δύσκολο να την υπερασπίζεται κανείς σε περιβάλλον ευρώ.
Καλώς ή κακώς, οφείλουμε να επιλέξουμε σε ποιο περιβάλλον θα ζήσουμε. Και θα το κάνουμε σε αυτές τις εκλογές. Ο καθένας θα αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί.
Ουδείς θα μπορεί να δηλώσει μετά ότι δεν γνώριζε, ότι παραπλανήθηκε, και άλλα τινά.
