Είναι βέβαιο ότι ο κ. Μορς αγνοεί το όνομα Πιουριφόι και τους πολύ ηχηρούς συμβολισμούς του. Δεν έχει ασφαλώς και κανένα λόγο και πολύ περισσότερο καμία υποχρέωση να το γνωρίζει. Όμως η άγνοια δεν του δίνει και το δικαίωμα να τον αντιγράφει και να τον φέρνει στον… 21ο αιώνα και, μάλιστα, χωρίς να φέρνει μαζί, εκτός των άλλων, και ένα Σχέδιο Μάρσαλ που είχε έρθει μαζί με τον Πιουριφόι και το οποίο παρά τις τόσες στρευλώσεις, υπήρξε η βάση για την ανοικοδόμηση κι όχι την κατεδάφιση της Ελλάδα. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τον κ. Μορς: αυτό που υπηρετεί, αντί να βοηθά τον τόπο, τον καταστρέφει. Οσο για τη μετεμφυλιακή Δημοκρατία επί Πιουριφόι, δυστυχώς, απέχει πια και όλο και λιγότερο από αυτή επί Μορς…
Ο Πιουριφόι, ήταν ο άνθρωπος – σύμβολο της μετεμφυλιακής αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα. Ο πρέσβης της Ουάσιγκτον στην Αθήνα στη δεκαετία του 1950, που παρενέβαινε στα εσωτερικά της χώρας ως να ήταν υποθέσεις του Κεντάκι – αν και μάλλον με το Κεντάκι δεν θα τολμούσε να φέρεται έτσι γιατί θα τον έβαζαν στη θέση του- συναντούσε πρωθυπουργούς και βασιλείς στα γραφεία τους φορώντας κοντομάνικα, έκανε τις πιο απίθανες δηλώσεις υπό λογική ανθύπατου και προκαλούσε όχι μόνον το δημόσιο αίσθημα, αλλά ακόμα και την πολιτική τάξη που την έφερνε κάθε δεύτερη μέρα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Τελικά, ο Πιουριφόι, προφανώς έβλαψε, και πολύ μάλιστα, αντί να βοηθήσει τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Αυτά, σε μια χώρα που μόλις είχε βγει από έναν Εμφύλιο, από μια ολική καταστροφη. Όχι σε μια χώρα που οδηγείται με ταχύτητα σε αυτή…
Τώρα, ο κ. Μορς με δηλώσεις του αντιγράφει τον Πιουριφόι. Παραχωρεί συνέντευξη σε γερμανική δε εφημερίδα, μέσω της οποίας εύχεται στη Ν.Δ. ή το Πα.Σο.Κ. να κερδίσουν τις εκλογές, περίπου με τη λογική ότι είναι… καλά παιδιά!
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι και η Ν.Δ. και το Πα.Σο.Κ. θα εύχονταν, ειδικά τώρα, λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές, να μην είχε ανοίξει ποτέ το στόμα του…
Βεβαίως, τον κ. Μορς, ούτε κι αυτό τον νοιάζει. Γιατί να τον νοιάζει άλλωστε; Κι όμως θα έπρεπε: γιατί ο 21ος αιώνας στην Ε.Ε. δεν είναι η Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και, πολύ περισσότερο, η Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο. Θα έπρεπε, πριν ανοίξει το στόμα του, να έχει ακούσει τις μόλις χθεσινές σκληρές δηλώσεις Μόντι για τη Γερμανία και τη Γαλλία, τις δηλώσεις Ντελόρ σύμφωνα με τον οποίο ο στόχος δεν είναι να γίνουμε όλοι Γερμανοί, ή τις δηλώσεις Ολαντ ότι όταν ο Σαρκοζί λέει στην προεκλογική εκστρατεία του ότι πρέπει να μιμηθεί η Γαλλία το γερμανικό μοντέλο, γεννά αμέσως αντιγερμανισμό στον γαλλικό λαό…
Αυτά και πολλά άλλα θα έπρεπε να είχε σκεφτεί ο κ. Μορς. Δεν τα σκέπτεται όμως. Γιατί δεν λογοδοτεί πουθενά παρά σε μια γραφειοκρατία, η οποία, για τέτοια τουλάχιστον θέματα, ουδέποτε θα τον ελέγξει. Και που, μέρα με τη μέρα, καταργεί στην πράξη τη δημοκρατία όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και, αυτό, θα έπρεπε να νοιάζει τον κ. Μορς. Και πολύ μάλιστα… Αν και πάλι δεν έχει και πολύ σημασία. Γιατί, όλα αυτά, σύντομα πια, τελειώνουν…
