Υπάρχει κάτι που δεν είπε ο κ. Μ. Χρυσοχοΐδης στους περιφερειάρχες, κάτι που θα τους βοηθούσε να δουν σφαιρικά το ζήτημα των μεταναστών. Αν στο κέντρο της Αθήνας συνεχιστούν οι συστηματικοί έλεγχοι, αν αρχίσει επισήμως η παρενόχληση των κυκλωμάτων (λαθρεμπορίας, σωματεμπορίας, επαιτείας, διαρρήξεων) τα πλήθη των παρανόμων θα μετακινηθούν. Θα αναζητήσουν αλλού έδρα για τις δραστηριότητές τους. Το βέβαιον είναι ότι δεν θα εγκατασταθούν στην πλας ντε Βοζ.
Αυτό που δεν είπε ο κ. Χρυσοχοΐδης στους περιφερειάρχες είναι ότι με τους συστηματικούς ελέγχους στην Αθήνα οι παράνομοι θα εξαπλωθούν, πρώτα στην Αττική και πολύ γρήγορα στα παγκάκια της Λαμίας, στα ερειπωμένα κτήρια της Κορινθίας. Κατόπιν – όπως καταγράφεται – θα αρχίσουν να κοινωνικοποιούνται όπου μπορούν: θα γίνουν σκλάβοι στα χωράφια, δούλοι άνευ ενσήμων σε σπίτια, συνεργάτες σε κυκλώματα, συνέταιροι στο έγκλημα.
Το δίλημμα των περιφερειαρχών λοιπόν δεν είναι αν θα αποδεχτούν τους λαθρομετανάστες αλλά αν θα τους δεχτούν οργανωμένα. Αν έχουν αποφασίσει ότι προτιμούν τις αγέλες ανθρώπων να βολοδέρνουν, να κοιμούνται και να αποπατούν κάτω από τα αστέρια, να ζητιανεύουν, να κλέβουν, θα πρέπει να το δηλώσουν ευθέως στους κατοίκους της περιοχής τους. Καλό θα ήταν επίσης να μη συνεχιστούν από καμία πλευρά τα ανθρωπιστικά παραμύθια περί απορρόφησης εκατοντάδων χιλιάδων αναξιοπαθούντων.
Είναι πολύ ωραίο και πιασάρικο να παριστάνει κάποιος τον πονόψυχο, λέγοντας ότι όλοι όσοι περνούν τα σύνορα πρέπει να νομιμοποιηθούν και να αποκτήσουν πρόσβαση στις δομές τους κράτους. Ας ξεπεράσουμε την αφελή προσέγγιση, δεν χωρούν όλοι. Άλλωστε οι προτάσεις του υπουργού Προστασίας Πολίτη αφορούν άτομα που περιφέρονται ασκόπως ή εγκληματούν, δεν αφορούν δηλαδή τους ξένους που νομίμως ζουν στη χώρα – τα αυτονόητα συνήθως τα παρεξηγούν όσοι αναπτύσσουν τη ρητορική της καλοσυνάτης ηλιθιότητας.
Υπάρχει ένα ερώτημα για την επάρκεια των κέντρων φιλοξενίας λαθρομεταναστών. Αν πράγματι ζουν λαθραία εκατοντάδες χιλιάδες στην επικράτεια, πώς μπορούν να βοηθήσουν υποδομές που χωρούν 30.000 άτομα; Πέρα από το πρακτικό ζήτημα, ότι εκεί μπορούν να πάνε οι επικίνδυνοι, λειτουργεί ο συμβολισμός. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι υπάρχουν σύνορα, ότι το κράτος είναι οργανωμένο και γίνεται λιγότερο ανεκτικό. Δηλαδή δεν θα μπορεί εκείνος που μπαίνει στη χώρα να λέει ότι έχει χάσει τα χαρτιά του, ότι έρχεται από τη χώρα του Ποτέ-Ποτέ, να δηλώνει ένα τυχαίο όνομα και να αποκτά τρίμηνη άδεια παραμονής (για να γίνει άφαντος).
Τα κέντρα φιλοξενίας θα αποδώσουν μόνο αν γίνει συντονισμός με άλλες δράσεις, όπως ο επαναπατρισμός, η φύλαξη των συνόρων, ο έλεγχος και η τιμωρία όσων εκμεταλλεύονται αυτούς τους ανθρώπους. Τα κονδύλια έρχονται απέξω (250 εκατ. μέχρι το 2013) και μπορούν να εγγυηθούν μια πολιτισμένη διαχείριση του ζητήματος. Ο κ. Χρυσοχοΐδης δείχνει αποφασισμένος – δεν θα χάσει χρόνο στη διαμάχη με τα μικροπολιτικά συμφέροντα στις περιφέρειες.
Το δίλημμα λοιπόν τίθεται εκτός Αθηνών. Προτιμούν μια μετακίνηση αλλοδαπών οργανωμένη από το κράτος ή οργανωμένη από τους πρεζέμπορους και τους σωματέμπορους; Να το ξαναπούμε: όσο αυξάνεται η αστυνόμευση στην Αθήνα, τόσο δημιουργείται τάση φυγής στην επαρχία. Διαλέχτε.
