Περί ανταγωνιστικότητας ο λόγος. Γιατί μας είπαν ψέματα πολλά. Γιατί τα επιχειρήματα είναι πέτσινα και καθόλου επιστημονικά. Και γιατί το μεροκάματο πείνας ουδεμία σχέση με ανταγωνιστική, ευρωπαϊκή οικονομία. Για όλους αυτούς τους λόγους διαβάστε προσεκτικά την έκθεση του υπερ-καπιταλιστικού Economist Intelligence Unit. Η οποία ονομάζεται «Hot Spots» και που αναδημοσιεύτηκε στο χτεσινό εξαιρετικό Οικονομικό ένθετο της εφημερίδας «Τα Νέα». Με την λογική του Τόμσεν και των ενεργούμενων του ευρωπαϊκού Διευθυντήριου ελλήνων κυβερνητικών πολιτικών, οι δέκα πρωταθλήτριες στην ανταγωνιστικότητα πόλεις θα έπρεπε να ήταν τα Τίρανα, το Νέο Δελχί, το Πεκίνο και ολόκληρο το Μπαγκλαντές.
Ε, λοιπόν είναι οι εξής: Κατά αξιολογική σειρά. Πρώτη η Νέα Υόρκη. Με υπερτριπλάσιο μισθό από το δικό μας τον αφρικανικό. Ακολουθούμενη από Λονδίνο, Παρίσι, Τόκιο, Ζυρίχη, Ουάσινγκτον, Σικάγο, Βοστώνη. Τι είναι αυτό; Μια κατραπακιά σε όλους τους τάχα μου προφεσόρους της Οικονομίας που ταυτίζουν το χαμηλό μεροκάματο με την ανταγωνιστικότητα μιας χώρας. Πλάνη. Δυσθεώρητη. Επικών διαστάσεων. Γιατί παίζει και αυτό. Το χαμηλό μεροκάματο… Ομως παίζει σε χώρες εντελώς τριτοκοσμικές. Στην πραγματικότητα η ανταγωνιστικότητα και η συνακόλουθη προσέλκυση κεφαλαίων για επενδύσεις έχει να κάνει κυρίως με το περιβάλλον, την τεχνολογία, τις υποδομές, το μάνατζμεντ, την εξειδικευμένη Παιδεία, την Νομοθεσία. Δηλαδή με κάθε τι που διευκολύνει-αντί να περιορίζει και σε πολλές φορές να αντιπαλεύει-την προσέλκυση κεφαλαίων και την ανάπτυξη των επιχειρήσεων.
Αν τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια euros που δανειστήκαμε ξεδιάντροπα δεν τα κάνουμε τούβλα, κεραμίδια, αυτοκίνητα, βίλες, πισίνες, σκάφη, μετοχές, ράβδους χρυσού και χρυσοποίκιλτους λουτροκαμπινέδες, αλλά τα επενδύαμε στην Παιδεία, την Ερευνα, τον εκσυγχρονισμό των υποδομών και τον συγχρονισμό με την σημερινή διαστημική τεχνολογία, τότε κανένα πρόβλημα, καμία χρεοκοπία. Αυτό το μεγιστοτεράστιο πρόβλημα αυτής της χώρας. Από τη μια η εκλογική πελατεία που εξασφάλιζε την εξουσία για τα δύο μεγάλα κόμματα και που κατοχύρωνε την πλούσια βολή καθενός βουλευτή. Που με τσάμπα λεφτά του απλού φορολογούμενου πολίτη και με αντίτιμο την καταστροφή της χώρας, έκαναν παιχνίδια και αποθησαύριζαν για την οικογένειά τους. Από την άλλη ο διαπλεκόμενος ψηφοφόρους που βολευόταν με το αραλίκι του Δημοσίου, με τα Προνοιακά επιδόματα και με κάθε είδους υπόγειες και παράνομες εξυπηρετήσεις. Ανάμεσα σ’ αυτές τις μυλόπετρες έλιωνε η Ελλάδα. Και μαζί μ’ αυτήν όλοι οι σκληρά εργαζόμενοι που πληρώνουν τους φόρους τους και που παράγουν τον όποιο πλούτο αυτής της χώρας.
Αυτή η «γενοκτονία» των εργαζόμενων. Αυτό το «έγκλημα» εναντίον της πατρίδας. Αυτό το αληθινό πρόσωπο του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίστηκε την μοίρα του τόπου από το τέλος του Εμφυλίου μέχρι σήμερα. Αντί για υποδομές, εκσυγχρονισμό, νοικοκύρεμα και αληθινή ανάπτυξη, επιδόθηκαν σε μαζικό εκμαυλισμό, θαλασσοδάνεια, αχαλίνωτο καταναλωτισμό. Πρώτοι στην ανταγωνιστικότητα ατιμωρησίας, ανομίας, πελατείας, διαφθοράς, εκμαυλισμού, ασυδοσίας. Σε εσένα το λέω. Που μαδάς την μαργαρίτα λέγοντας «Σαμαράς, Βενιζέλος, Σαμαράς, Βενιζέλος». Γιατί το ερώτημα δεν είναι-όπως θα τεθεί-ευρώ η δραχμή. Αλλά κάτι πιο απλό: Πως είναι δυνατόν οι μπουλντόζες που ρήμαξαν την χώρα να μεταμορφωθούν εν μία νυκτί σε αρχιτέκτονες, μηχανικούς και οικοδόμους μιας χώρας αληθινά ευρωπαϊκής; Τα συνεταιράκια όσο και να τα πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς!
