Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη. Μια επικών διαστάσεων καταστροφή. Τόσο στον τόπο όσο και σε καθένα εξ ημών και υμών. Και σ’ αυτούς δεν αθροίζω τους εργατοϋπαλληλους και τα κορίτσια που από την ορθοστασία κα το μεροκάματο των εξακοσίων ευρώ καταλήγουν με φλεβίτιδα. Ούτε φυσικά τους προλετάριους της βιομηχανίας που χύνουν τόνους ιδρώτα και πόνου προκειμένου να διακινηθεί ο όποιος πλούτος παράγεται σ’ αυτή την χώρα. Το ζητούμενο αφορά σε όλους των πάσης φύσεως υπηρεσιών, στους εργαζόμενους του Δημοσίου και του ευρύτερου τομέα. Και φυσικά στους μικρούς, μεσαίους και μεγάλους επιχειρηματίες.
Σκεφτείτε το απλά. Δομικά. Ουσιαστικά. Δανειστήκαμε ένα σκασμό λεφτά. Καταχρεωθήκαμε βουτηγμένοι στον τάφο μέχρι τ’ αυτιά. Και γιατί όλα αυτά; Πάρτε για παράδειγμα μια οικογένεια μικρομεσαίου οικονομικού βεληνεκούς. Που αν και μπορεί να περάσει σχετικά καλά, πληρώνοντας όχι μόνο για τα στοχειώδη αλλά και κάτι παραπάνω απ’ αυτά. Μια οικογένεια με κάποια λεφτά. Που λόγω μεγαλομανίας, απληστίας και συμπλέγματος κοινωνικής ανωτερότητας αρχίζει να δανείζεται προκειιμένου από το Μαρούσι να μετακομίσει στο ανώτερο κοινωνικό επίπεδο μιας Εκάλης. Που δεν αρκείται στους τέσσερις τροχούς των χιλίων τετρακοσίων κυβικών γιατί ορέγεται να σουλατσάρει σε δύο οχήματα των δύο χιλιάδων κυβικών. Και που για το σπίτι, το πατρικό και το εξοχικό ονειρεύεται μαρμάρινους λουτροκαμπινέδες, δερμάτινους καναπέδες και αστραφτερά έπιπλα κουζίνας. Μοδάτα, πανάκριβα και στραφτερά.
Ετσι αρχίζει να δανείζεται ασυστόλως προκειμένου να αποκτήσει όλα αυτά. Και άλλα πολλά. Μπας και οι αστραφτερές κουζίνες οι μαρμάρινοι λουτροκαμπινέδες, τα δρύινα πατώματα και τα πανάκριβα γρήγορα οχήματα θα τους αναβαθμίσουν και θα τους μεταμορφώσουν σε καλύτερους πολίτες; Σε συνειδητούς, μορφωμένους, σκεπτόμενους και εσωτερικά συμφιλιωμένους και ως εκ τούτου ισορροπημένους ανθρώπους; Ελληνικές τρίχες κατσαρές για τσατσάρες αφρικανικές. Αχρηστα υλικά αγοράσαμε, άχρηστοι πολίτες γίναμε. Γιατί τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αν τα περισσότερα απ’ αυτά τα δανεικά τα είχαμε επενδύσει σε υποδομές, στην έρευνα, την Παιδεία, την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής, την Υγεία και την ελληνική βιομηχανία. Τότε ναι μεν καταχρεωμένοι, αλλά στο μέλλον μάγκες και προκομένοι. Με απλά λόγια. Ξέρεις αγαπητέ μου τι είμαστε όλοι εμείς; Τούβλα, κεραμίδια, τσιμέντο και λουτροκαμπινέ. Να κάνουμε το ψιλό μας και το χοντρό μας καθήμενοι πάνω σε μαρμάρινες χέστρες. Μια μάντρα οικοδομικών υλικών είμαστε. Ως εκ τούτου, απευθυνόμενος σε όλους εσάς και φυσικά πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μου, ένα το συμπέρασμα με τρεις λέξεις: Τούβλο, ε, τούβλο!
