Είναι ελαφρώς υστερικό να ομιλεί κάποιος για προδότες και δοσίλογους, για κρεμάλες, εκτελέσεις και μπουντρούμια. Αυτές οι ακρότητες θρέφονται βέβαια από την αδυναμία των «κατηγορούμενων» οι οποίοι απαντούν εκτός θέματος σε όσα τους προσάπτουν. Η αντίδραση του κ. Ανδρέα Γεωργίου στην αποκάλυψη του e-mail του προς τον κ. Πολ Τόμσεν είναι χαρακτηριστική. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής κατηγορείται για τα μύρια όσα και ανάμεσα σε αυτά, στο πλαίσιο εξέτασής του στο Κοινοβούλιο, προκύπτει ότι ζήτησε από τον αντιπρόσωπο του ΔΝΤ να βάλει το χεράκι του για να αλλάξει η ελληνική νομοθεσία και συγκεκριμένα να ενισχυθεί ο ρόλος του, ως προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ. Έχουμε λοιπόν ένα πλήρες κείμενο από την αλληλογραφία των δυο ανδρών, όπου ο έλληνας υπαλληλίσκος ζητεί την παρέμβαση του, πώς να τον πούμε; του προστάτη, του αφεντικού, του συμβουλάτορα, του φίλου. Δεν ζητεί τη γνώμη του. Δίνει αναφορά εκεί όπου δεν θα έπρεπε, προτρέποντας σε μεσολάβηση.
Η αντίδραση του κ. Γεωργίου στην αποκάλυψη του e-mail ήταν δικηγορίστικη και όχι πολιτική: «Είναι προϊόν υποκλοπής». Οκέι, είναι σημαντικός ο σεβασμός του απόρρητου της αλληλογραφίας και εκείνοι που τρύπωσαν στον ξένο υπολογιστή πρέπει να λογοδοτήσουν. Περιμέναμε όμως και μια πολιτική απάντηση, η οποία να εξηγεί για ποιον λόγο ο κ. Τόμσεν έγινε κοινωνός εθνικών υπηρεσιακών ζητημάτων. Στην ίδια απάντηση θα εξηγείτο πώς απέτυχε το opengov, με το οποίο επελέγησαν για το δ.σ. της ΕΛΣΤΑΤ 11 γραφικοί, άσχετοι επιστήμονες και ένα μόνο φωτεινό πνεύμα. Αλλά αν απαντούσε έτσι ο κ. Γεωργίου δεν θα ήταν πρόεδρος της συγκεκριμένης Αρχής, τη συγκεκριμένη περίοδο, δεν θα ήταν πρωτοπαλίκαρο στις διευθετήσεις του υπουργού του, εκείνου που καταπιάστηκε με τη σωτηρία της χώρας αφού πρώτα διέπρεψε στην κρίσιμη ανάπτυξη της «Κοινωνίας της Πληροφορίας».
Ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου δίδει κι εκείνος απαντήσεις εκτός θέματος σε όσα του προσάπτουν για το μαγείρεμα των στατιστικών, για τη διόγκωση του ελλείμματος του 2009. Οι καταγγελίες που έγιναν είναι πολύ συγκεκριμένες και συνοψίζονται σε τρεις γραμμές. Το έλλειμμα ήταν στο 12% (άρα παλευόταν) και στα καλά καθούμενα ανέβηκε στο 15,4% (άρα ήθελε διασώστες). Για να αλλάξουν οι εντυπώσεις υπολογίστηκαν τα έξοδα των ΔΕΚΟ όχι όμως και τα έσοδά τους. Ο κ. Παπακωνσταντίνου αρκέστηκε σε ένα προσωπικό σχόλιο εναντίον της υπαλλήλου που τον ξεμπρόστιασε: είπε πως η σοβαρότητά των λεγομένων της «εξαντλείται στη φράση που χρησιμοποίησε, ότι βρισκόμαστε υπό γερμανική κατοχή». Μια πειστική απάντηση θα ήταν ότι οι ΔΕΚΟ δεν έχουν καθόλου έσοδα ή ότι έτσι κάνουν όλοι οι σοβαροί επιστήμονες, βάζουν τα μισά δεδομένα στην παλάντζα. Μια πειστική απάντηση θα ήταν ότι πάνω στη φούρια τα ξέχασαν τα έσοδα. Ο κ. Παπακωνσταντίνου όμως απαντά ότι οι υπολογισμοί έγιναν ακριβώς όπως συνηθίζει η Eurostat, χωρίς να διανθίζει την απάντηση με παραδείγματα, με χώρες όπου το έλλειμμα υπολογίστηκε βάζοντας όοοολα τα έξοδα και τα μισά έσοδα. Γιατί άμα το κάνουν όλοι, η πρακτική θα γινόταν αποδεκτή, δεν θα μιλούσε κανείς για προδότες. Σε μια περίοδο κοινωνικών εντάσεων τέτοιου είδους ασάφειες οδηγούν σε θεωρίες προδοσίας. Περιμένει άραγε κανείς την Ιστορία για να κρίνει;
