Εμπειρικές και επιστημονικές έρευνες των διαθέσεων της κοινής γνώμης αποδίδουν την ελληνική κοινωνία σε κατάσταση παράκρουσης. Η απογοήτευση και ο θυμός κυριαρχούν και οι συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις τείνουν να επικρατήσουν θέτοντας στο περιθώριο κάθε έννοια ορθού λόγου.
Η λογική εξήγηση των πραγμάτων έχει εξοβελισθεί στο πυρ το εξώτερον και, αντιθέτως, διακινούνται με απίστευτη ευκολία και ταχύτητα οι πιο απίθανες και οι πιο ακραίες πολιτικές θεωρίες.
Αθροιζόμενα τα παραπάνω διαμορφώνουν περιβάλλον απίστευτου ποπουλισμού, ευνοώντας κυρίως λαϊκίστικες φωνές και ακραίες ομάδες.
Κόμματα, κομματίδια και κινήσεις απίθανες ξεπηδούν σχεδόν από παντού.
Οι Ελληνες μοιάζουν αίφνης σαν να αποφοίτησαν πρόσφατα από τη σχολή του Πιερ Πουζάντ, ενός απίθανου γάλλου πολιτικού, ο οποίος στα κατεστραμμένα μεταπολεμικά χρόνια έστησε στη Γαλλία το περιβόητο λαϊκιστικό, ξενοφοβικό και αντικοινοβουλευτικό κίνημα του πουζαντισμού. Επρόκειτο για ένα πρόδρομο σχήμα του σημερινού ξενοφοβικού Λαϊκού Μετώπου το οποίο συγκρότησε ο Ζαν-Μαρί Λεπέν και του οποίου τώρα ηγείται η κόρη του, η οποία εν όψει των επερχόμενων προεδρικών εκλογών στη Γαλλία τάχθηκε υπέρ της επιστροφής στο γαλλικό φράγκο.
Αλλά δεν είναι μόνο τα φρούτα του ελληνικού πουζαντισμού που ανθούν στον κατεστραμμένο ελληνικό πολιτικό κήπο. Εσχάτως παρατηρείται και η ενίσχυση των άκρων. Στη σημερινή Ελλάδα πληθαίνουν οι ακροατές επιγόνων του Χίτλερ, του Μπακούνιν και ένας Θεός ξέρει ποιων άλλων.
Το πολιτικό σύστημα είναι αλήθεια πως υπέστη φθορά μεγίστη τα πολλά προηγούμενα χρόνια. Και είναι επίσης ακριβές ότι στο παρόν περιβάλλον οι σύνδεσμοι των κομμάτων με την κοινωνία έσπασαν.
Οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς αμφισβητούν τους υπάρχοντες σχηματισμούς, αναζητούν νέες εκφράσεις των δύο χώρων και στις παρούσες συνθήκες της μεγάλης κρίσης διεκδικούν από την πολιτική «νοικοκυριό, καλά σχολεία και προσιτή Υγεία».
Η Αριστερά επίσης, που βαυκαλίζεται ότι μπορεί να κερδίσει το 40% των ψηφοφόρων, είναι κατακερματισμένη και εμφανής παραμένει η αδυναμία της να προσανατολίσει το εκλογικό σώμα.
Θα έλεγε κανείς ότι σε αυτό το περιβάλλον κοινωνικής αποδιάρθρωσης, γενικευμένης αμφισβήτησης και επικράτησης διαφόρων μορφών λαϊκισμού τα αστικά κόμματα μοιάζουν χαμένα.
Και στον βαθμό που δεν αντιδράσουν, η χώρα πιθανόν να οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Η προσέγγιση επιτελείων και επικοινωνιολόγων ότι ο δικομματισμός θα αντέξει είναι επιφανειακή και δεν υποστηρίζεται από την ως τώρα καταγραφή των διαθέσεων της κοινής γνώμης.
Ο κίνδυνος λοιπόν μιας πολιτικής εκτροπής διά της ενίσχυσης των άκρων και του διαχεόμενου λαϊκισμού δεν είναι αμελητέος και ούτε πρέπει να υποτιμάται.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
