Και τώρα αρχίζει το ματς. Διότι, για όσους δεν το έχουν καταλάβει, μέχρι και χθες η «ομάδα» (η Ελλάδα δηλαδή), έκανε προετοιμασία που όπως προβλέπεται είναι δύσκολη για να αντέξει στις ανάγκες του πρωταθλήματος. Το πρωτάθλημα όμως δεν είναι παίξε – γέλασε. Έχει παγίδες, ομάδες που παίζουν σκληρή άμυνα, κακές διαιτησίες, ατυχίες.
Οι καλές ομάδες κρίνονται λοιπόν στο πρωτάθλημα. Και το πρωτάθλημα δεν κρίνεται μόνο στα ντέρμπι αλλά στα ματς με τις μικρές ομάδες. Αν θέλετε να βρείτε που απευθύνονται όλες αυτές οι παρομοιώσεις, μην ψάχνετε πολύ. Ταιριάζουν γάντι με τα όσα θα ακολουθήσουν τη συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Eurogroup τα ξημερώματα της Τρίτης για το δεύτερο ελληνικό δανειακό πρόγραμμα και για το PSI.
Λόγια σταράτα λοιπόν… Η Ελλάδα δεν δικαιούται να πανηγυρίζει. Όχι επειδή, όπως λένε συνεχώς διάφοροι «κολλημένοι» της Αριστεράς (με τον κ. Τσίπρα να κάνει πρωταθλητισμό σε άστοχες και επικίνδυνες δηλώσεις), χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία. Αλλά επειδή μέχρι τώρα έχει χαθεί πολύς χρόνος σε άκαιρους πανηγυρισμούς για τη διάσωση της χώρας που ακόμη δεν έχει έλθει.
Η χώρα πανηγύριζε ότι σώθηκε με το πρώτο Μνημόνιο τον Μάιο του 2010, με τις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής του Μαρτίου και του Ιουλίου του 2011, αλλά και με την απόφαση του Οκτωβρίου του 2011. Κάπως έτσι φθάσαμε, με τη γλώσσα έξω, να τα παίζουμε όλα κορώνα – γράμματα σε ανελέητες «διαπραγματεύσεις» με την τρόικα, αποδεχόμενοι φυσικά τη συντριπτική πλειοψηφία των απαιτήσεών της.
Χαρακτηριστική της «ευφορίας» για τη νέα διάσωση είναι η μεταστροφή του άλλοτε επικριτή των πολιτικών του Μνημονίου κ. Αντ. Σαμαρά. Ελεγε, την επαύριο της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου 2011, ο πρόεδρος της ΝΔ: «Η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της αποτυχημένης πολιτικής ήρθε δυστυχώς για τον κ. Παπανδρέου από τις Βρυξέλλες. Τελικά με το κούρεμα που αποφασίστηκε, το χρέος της χώρας μας το 2020 θα είναι 120% του ΑΕΠ, δηλαδή όσο ήταν και το 2009». Η απόφαση εκείνη είχε χαρακτηρισθεί «αναπόφευκτη» από τον κ. Σαμαρά, αλλά σήμερα χαρακτηρίζεται ως «θετική».
Το πρόβλημα είναι όμως ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να σωθεί αν δεν κερδίσει τα δύσκολα ματς με τις μικρές ομάδες. Και όλα αυτά έχουν όνομα: καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, αποκρατικοποιήσεις, περικοπές προσωπικού στον δημόσιο τομέα, «λουκέτο» σε άχρηστες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, «κούρεμα» στις αποδοχές των «ρετιρέ» του Δημοσίου, τσεκούρι στις άσκοπες σπάταλες σε νοσοκομεία, δήμους και υπουργεία.
Αλήθεια, για ποιο λόγο γίνονται επικλήσεις να επιστρέψουν οι καταθέσεις από το εξωτερικό, όταν εδώ και μήνες έχει κολλήσει (αθέλητα ή μήπως ηθελημένα;) η διμερής συμφωνία με την Ελβετία για τους μεγάλους φοροφυγάδες; Και μέχρι πότε θα συνεχίζεται η συμπίεση των μισθωτών και των συνταξιούχων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα που για άλλη μία φορά δέχονται το χτύπημα της τρόικας και της κυβέρνησης με το «εύκολο» επιχείρημα της οριζόντιας περικοπής στο όνομα μίας δήθεν ανταγωνιστικότητας;
Την ίδια στιγμή βέβαια, τα καρτέλ συνεχίζουν να οργιάζουν. Οι τιμές των μισθών μειώνονται, αλλά στα ράφια των σούπερ μάρκετ τραβούν την ανηφόρα. Προβλέπεται στο νέο μνημόνιο μηχανισμός συμπίεσης των μισθών. Για μία απλή οικογένεια, που θα υποχρεωθεί να περικόψει την οποιαδήποτε άνεση για να περάσει τη χρονιά, αυτό ακούγεται ως «το ανέκδοτο της χρονιάς».
Πότε λοιπόν θα μιλήσουμε για διάσωση; Όταν κάποιοι σε αυτή τη χώρα, αυτοί που κυβερνούν ή φιλοδοξούν να κυβερνήσουν, αλλάξουν μυαλά, ίσως να μπορέσουμε να το κάνουμε και αυτό. Μέχρι τότε, οι ευκόλως ενθουσιαζόμενοι καλό θα έκαναν να μιλούν λιγότερο. Αδικούν πολλούς και προπαντός τους εαυτούς τους… Οι μάσκες έπεσαν!
